Tafel bij?

Op de hele (kerst)dag slechts een indische lekkernij eten - afgezien van alle chocolaatjes, schuimpjes, koekjes etc. Dat is voor mij echt een hele prestatie. Maar nood breekt wet. 's middags een High Tea met familie, 's avonds naar een wokrestaurant. Aangezien mijn maag helaas ook op dit soort dagen geen bodemloze put is, betekent dat concreet: minder is meer. Kleine hapjes dus, zodat je toch alles kunt eten.
Lichtelijk (tot uiteindelijk behoorlijk) hongerig met een flinke glucose-rush van de High Tea stond het gezin K. samen met nog vijftig man te dringen voor de deur van het wokrestaurant. Eenmaal binnen bleek het bestaan van deze familie volledig te worden ontkend. Niet alleen stonden we niet op de lijst, we waren niet gebeld om onze reservering te kunnen bevestigen en was er uberhaupt geen tafel van vier gereserveerd. De dienstdoende Chinees achter de balie kon niet veel meer uitbrengend dan: 'Even wachten jah, wachten jah?' Waarop mijn vader natuurlijk zei dat ie 'Toch zeker niet voor niets een half uur ging wachten' en resoluut een telefoonboek vroeg om andere restaurants te bellen. Mijn moeder probeerde wanhopig met wat Chinezen te communiceren want zij wist wel waar de fout zat. 'Weet je wat ik denk, weet je wat ik denk he, ik denk dus he, dat wij die andere familie zijn. Ja, die familie Eijkerman met TIEN personen, in plaats van de familie K. met vier, dat DENK ik hoor....'
Toen ze bijna knettergek werden zeiden ze als weglokkertje dat we dan maar vast een gratis drankje konden krijgen. Ik zag mijn kans schoon en bestelde meteen witte wijn om mijn frustratie af te reageren. Ik wist niet of ik nou gekker werd van mijn ouders of van het feit dat ik, met veel gevoel voor drama, scenario's van vriezer-kliekjes kreeg.
Er werd een lijst bij gehaald en mijn ouders stonden er meteen naast om hun gelijk aan te tonen. Wij, familie Kamperland (?), bleken een tafel te hebben om half vijf in plaats van acht uur, en naast ons telefoonnummer, dat verkeerd was overgenomen stond een pijl met 'Klopt niet!' Nog een geluk dat we wel met vier personen waren, anders had het Chinese restaurant-systeem ons helemaal niet meer terug gevonden.
Na twintig minuten dwingend alle ruimte voor de balie in beslag genomen te hebben klonk het verlossende: 'Mevlouw, meneel, kom maal!' En eindelijk. Ik wokte alsof mijn leven ervanaf hing, maar gelukkig bleek het wachten de moeite waard. Bij het weggaan bedankten wij voldaan de Chinees voor de moeite. En, om toch nog even het maximale eruit te halen, een flinke graai in de lollies...

Agenda

Van mijn ouders kreeg ik korte tijd geleden een geweldig cadeau: een gedrukte jaaragenda voor 2007 met mijn eigen door mijn vader ingescande jeugdfoto's (Myrle als jongetje, Myrle met opa, etc) erin. Bij thuiskomst wilde ik deze agenda natuurlijk meteen vullen, ware het niet dat er nog vrij weinig dingen op het programma staan voor het nieuwe jaar. Dus schreef ik met koeienletters en getekende vliegtuigen 'VERTREK NAAR INDONESIE!' en 'TERUGKOMST UIT INDONESIE' bij de zomermaanden.
Al in oktober kocht ik na hard sparen samen met L. ons ticket voor twee (!) heerlijke satemaanden. Daar ik in juli net verhuisd was en den spaarrekening de Ikea-kas flink gespekt had, waren er niet veel cijfers voor en na de komma meer te ontdekken. Dus, besloot ik om eerst het financiele plaatje in orde te maken voordat ik iets aan mijn ouders zou vertellen. Hoewel de kast ineens vol stond met Indonesie reisgidsen en mijn geld op mysterieuze wijze verdween zodat ik plotseling iedere maand arm was, hadden mijn ouders niets in de gaten. Tot gisteren...
'Mag ik even in je agenda kijken?' vroeg mijn moeder. 'Tuurlijk', zei ik, niet denkend aan het enige stukje tekst wat er in deze agenda stond. Terwijl ik mijn voorraadkast aan het inruimen was hoorde ik vanachter de eettafel: 'Wie gaat er naar Indonesie?' 'Hoezo?' vroeg ik dom (maar eigenlijk meer geschrokken & verbaasd). 'Nou, dat staat hier....'
Tja. En dan kom je er niet meer onderuit natuurlijk. Mijn moeder merkte scherp op dat datum van vertrek en terugkomst best ver uit elkaar lagen (en nee, het is geen dagagenda). Ik zei dat ze maar even moest tellen hoeveel weken het waren. Toen ze de drie weken passeerde werd ze steeds nerveuzer, en toen bleek dat het er acht waren was ze geloof ik blij dat ze de koffie al op had zodat ze zich aan de tafelrand kan vasthouden. 'Jee...achtwekenzestigdagentweemaanden naar Indonesie...'
Mijn vader zat lachend aan de andere kant van de tafel zijn agenda nog steeds even mooi te vinden. Alles is al geregeld dus ze kunnen niet veel anders. Ze hebben welgeteld nog zes maanden om zich voor te bereiden. En dat zal vast lukken, want nu mijn 'geheim' ontdekt is, kan ik er eindelijk non-stop over praten!

Vogelgekte

Zorgvuldig werd altijd het brood gesneden en in een bakje gedaan. En als ik dan kwam mocht ik het uitstrooien. Meestal zaten ze dan al op een rijtje op de schutting. Mijn opa en oma riepen dan: 'Adoe, kijk dan, die vogeltjes!' Ik dacht, ja, vogeltjes, die eten. Uit solidariteit deed ik dan ook mijn ronde langs de snoepkast, maar verder deed het mij weinig.
Dat betekent dus dat ik nu officieel echt een oud wijf geworden ben. Ik bevond mij gisteren namelijk zelf voor het schap met vogelvoer om zorgvuldig een afweging te maken tussen pinda's, zonnepitten en vetbolletjes. Vervolgens werden die met behulp van vriendlief keurig allemaal aan een lijntje gehangen, om dan vandaag met zware deja-vu momenten wachten tot de vogeltjes komen. Ik betrap mijzelf erop dat ik het bijna spannend vind. En dan! Een koolmees neemt zijn eerste hapjes uit mijn Speciaal Opgehangen Voer. Lyrisch stuur ik een sms naar mijn moeder. Ik kan het niet langer ontkennen. Vogelgekte runs in the family.
Om mijn eigen jeudtraditie enigzins in ere te herstellen, graai ik in mijn grote glazen snoeppot. Met het oog (en een mond vol drop) op deze versch her-ingetrede traditie is het mischien verstandig te hopen dat dit vogeltje een niet al te grote familie heeft...

Bleekbloemen

Of ik even wat wilde doen. Want ja, hij kon het ook wel zelf, want van de week had ie wel he-le-maal zelf boodschappen gedaan. De laatste keer was alweer ruim twee jaar geleden, maar ik moest niet denken dat hij nooit de deur uitging. Eerlijk gezegd was het, zo gaf hij toe, vooral ook wel gemakzucht om het mij te laten doen. Hoewel gemakzucht een woord is waar ik uitslag van krijg, past dit psychologisch gezien prima in het plaatje van een veertiger die zijn half afgelikte ijsstokjes op de tijdschriften onder de tafel vastplakt en waarbij de vliegen uit de vaatwasser komen.
Het kost mij, naast een wekelijkse portie lichtelijke verontwaardiging, een halve fles bleek per week. Maar dan heb je ook wat. Namelijk: waardering in de vorm van een bos bloemen. Die ik wel eerst zelf moest halen. Ach. Afgezien van het feit dat ik daar -gezien de verstrekte achtergrondinformatie- misschien ook wel blijer mee moet zijn, wordt de waardering er niet minder om. Voor een man die slaapt met drop in zijn bed omdat hij er iedere avond ongemerkt een halve zak in laat vallen tijdens het tv kijken, is hij best attent.

Wonderschone dag

'Natuurlijk is ie open!' roept mijn moeder uit. 'Alles is opuuhuuun, het-zou-wel-heel-raar-zijn-want-het-zijn-de-feestdagen-en-iedereen-moet-toch-een-boom-kopen-en-jij-ook-en-dat-staat-leuk-en-ik-heb-al-de-kerstversiering-en-de-lichtjes-en-dan-heb-je-er-lekker-lang-plezier-van.
Mijn vader besluit al zijn aandacht te richten op zijn koffie en zucht. 'Zeg dan gewoon dat je er zelf zo nodig heen moet'. Ik opper dat een kerstboom voor mij toch in-der-daad handiger te halen is met de otoooo en dat het toch maar vijf minuten rijden is naar het tuincentrum. 'Dooreten en dan gaan we,' zegt mijn moeder dus resoluut. En wel je geld meenemen! Tuurlijk, tuurlijk..
Eenmaal aangekomen banen we ons een weg tussen alle feestelijke accesoires met blerende kinderen eraan naar de kerstbomen. Het is maar goed dat mijn vader de kar heeft zodat ie net niet over de voeten van alle extreem langzaam sjokkende kerstinkopende families kan rijden. Wij volgen.
Buiten staan de kerstbomen en twee klappertandende ouders. 'Ik heb het koud, ik wil naar binnen...' Maar ik ben op zoek naar de Perfecte Kerstboom, dus ze zullen even moeten doorklapperen. 'Had je je maar beter aan moeten kleden.' Ik betrap mezelf er bijna op dat ik dat altijd al eens had willen zeggen aangezien ik dat na 21 jaar (ik geef toe: soms wel terecht) nog steeds regelmatig te horen krijg.
Maar: de Perfecte Boom is gevonden. Net als vroegah opgetuigd met mams maar dan recht. En dat dan weer dankzij de hulp van paps! En: er liggen cadeaus (sponsored by) onder en de kamer ruikt naar dennen en ik ben er dus echt helemaal klaar voor. Laat de tentamens maar komen! Zucht...

Verwarrend

Ergens tussen station Leiden Centraal en het Universitair sportcentrum werd ik op een dwaalspoor gebracht. Ik vond het maar verwarrend. Sinds wanneer zijn groene taxi's wit? Of witte taxi's groen? Of...?

(Op)Fris, frisser, frist

De koude dagen zijn in aantocht en voor diegenen die het echt even niet meer op een rijtje hebben: hier een korte opfrisser hoe-je-handschoenen-aan-te-trekken:

Sinterklaas kapoentje

Sint is wel heel erg betrokken dit jaar. Ik kreeg van hem onder andere dit cadeautje, met de instructie dat ik, als ik de volgende keer naar de kapper ga, het zelf vast kan voorknippen als voorbeeldje voor de kapper (...). Verder gaf de oplettende Sint aan mij en L. een hele mand vol met veel lekkere dingen (vooral voor L., om mij tegen mijzelf in bescherming te nemen, denk ik) en (nuttige) hebbedingetjes. Dank u Sint!

Kinderpsychologie

Omgekeerde wereld

Sinterklaas is weer in het land  de stad. En dus ben ik daar ook. Voor de verandering met geld. Met m'n moeder ja, maar dat bedoel ik niet. Mijn eigen geld. En de Sint was daar er een Pietenband waar ik m'n moeder aan kwijtraakte die zocht naar de zak met pepernoten voor zichzelf en de zak naar Spanje voor mijn vader.
Vroeger was ik altijd bang dat ik mijn moeder kwijtraakte als we ergens naartoe gingen. Mijn ergste nachtmerrie van vroeger kom je nog regelmatig tegen op straat. Zo'n kind jankend met een snottebel die dan op straat gevonden wordt door een vreemde meneer die vraagt: 'Waar is je mama dan?' En dat zo'n kind dan nog extra hard gaat janken omdat ie geconfronteerd wordt met het feit dat ie dat juist niet weet.
'Zoek maar vast een tafeltje', zegt mijn dappere moeder bij de V&D. Ik loop een rondje, sein naar mijn moeder, en vind een plaatsje met vrij zicht op de kassa. Ik zie hoe ze afrekend en vervolgens -in eerste instantie nog zelfverzekerd- precies de verkeerde kant op loopt. Dan stopt ze. Ze kijkt rond en loopt weer een stukje. Alles maakt duidelijk dat ze mijn seintje niet gezien heeft. Eens zien wat ze gaat doen. In de hoop dat ze mij beter kan zien strekt ze haar nek een beetje uit. Ik kan mijn lach niet langer inhouden (al doe ik ook niet echt mijn best). Een beetje paniekerig kijkt ze nu in het rond. Om te voorkomen dat ze straks en public mijn naam gaat staan schreeuwen, grijp ik in en ik zwaai. Pas nadat ik twee armen gebruik merkt ze het op.
Opgelucht komt ze aan bij het tafeltje. 'Ik kon je niet vinden', zucht ze. Ik lach en besef dat de rollen nu zijn omgedraaid. Gelukkig is er ook voor mijn moeder nog hoop. Ik ben er uiteindelijk ook overheen gegroeid....

Lelijk hard

Ik heb de meest lelijke schoenen op aarde gekocht&gekregen. En ik ben er zo blij mee! Nu mag ik iedere avond peentjes zweten en dan mag ik na een aantal maanden ook bij de club van lelijke-schoenen-mensen.
En dan mag ik dus ook mijn strakke reflector-hardloopbroek dragen en een flikkerend lampje om mijn arm doen en nonchalant stretchen tegen de buitenmuur. Ik kan niet wachten. En ik ben dus trots, want ik heb vanavond al vijftig hele lelijke minuten gemaakt.

Op eigen risico

Omdat ik de druk niet langer aankan, vooruit dan maar. Ik ben niet aansprakelijk voor eventueel geestelijk en/of lichamelijk letsel. En oh ja, in sommige omstandigheden is een (klein) leugentje om eigen bestwil (lees: zeggen dat ik er beter uitzie dan ooit tevoren) beter. /*Surinaams accent aan/ En anders weet ik waar jouw huis woont!

Kostenbesparing: Tip 1

IK hoef dus een half jaar niet meer naar de kapper...

Fijn, zo'n kapper die met je meedenkt. Die gewoon driekwart van je haar eraf knipt in een sessie zodat je niet over een paar weken terug hoeft te komen. Knippen op de groei, zeg maar.
Dan neem je dus een plaatje mee, zodat je kunt zeggen: DIT wil ik, en niet anders. Wat zeg ik: als het hierop lijkt ben ik tevreden. Was misschien ook wel zo geweest. Maar nu heb ik een rattenkop. Wat zeg ik: zelfs mijn dikke rat Pip heeft meer haar. 'Je kunt het wel een beetje omhoog doen, hier en hier,' zegt ze terwijl ze in mijn haar plukt. 'Dan creeer je wat volume'. Vast wel, als ik het doodfohn. Dan blijft het op den duur vanzelf wel omhoog staan.
Nu kun je zeggen: je was er toch zelf bij? Klopt, en met een onbehaaglijk gevoel keek ik naar de pruik voor Stichting KIKA die zich in mijn schoot aan het vormen was. Maar ja, je vertrouwt de kapster. Die weet dat nat haar langer lijkt dan wanneer het opgedroogd is. Die weet wat ik bedoel als ik zeg: 'Een beetje uitdunnen'. Ik weet het niet. Misschien word je een beetje opstandig als je al 30 jaar geconfronteerd wordt met het feit dat je geen kapsels van een plaatje kunt naknippen.
Als ik mijn toupet-, eh, als mijn haar over een paar maanden weer een acceptabele lengte heeft, overweeg ik wel een foto. En ach, er zitten ook best voordelen aan: Met kerst 2007 zit mijn haar perfect...

Alle begin is moeilijk

Er zijn -gelukkig- weinig momenten wanneer ik als kind dacht dat ik doodging. Meestal gebruikte ik het als chantage-techniek in verschillende vormen. Zoals wanneer ik met mijn handen in de hutspot zat te wroeten en weigerde het op te eten. Als mijn moeder dan zo boos was dat ze mij buiten zette met de deur dicht riep ik: 'Hellllp, ze VERMOORDT me!' en dan werd Myrletje snel weer naar binnen gehaald.
Toch moet ik een periode van mijn leven gedacht hebben dat ze mij echt ging vermoorden. Ik was zes jaar en zoals ieder kind wel een passie heeft, had ik er ook een: fietsen. Naast een mandje voor mijn poppen/knuffels/ander speelgoed die ik graag een guided tour door de buurt gaf, hingen er aan de zijkant eerst nog twee, en daarna 1 zijwieltje. Het ding bungelde er los bij en alleen wanneer ik door de bocht crosste raakte het de grond. Als je echter zo'n kind bent als ik denk je echter dat je leven ervan afhangt.
Dus toen mijn ouders besloten dat het laatse zijwieltje er ook maar af moest (ik was tenslotte al zes!) brak de hel los. En het leuke is: van deze hel is een foto. Verdere omschrijving lijkt mij overbodig. Waarom? See for yourself...

Show me hell!

Conversation with god

Klik op het plaatje voor een vergroting...

Uit de oude doos

Kijk eens wat ik tegen kwam: Klein Myrletje pakweg 19 jaar geleden, inclusief 2 maal zo grote, favoriete 'Snoopy' knuffel. Jeugdsentiment (en toen was ze nog lief, etc)!

Pompoenperikelen

Ondanks het feit dat ik wel tijd had om uitgebreid pompoensoep te maken (...) heb ik een beetje verzaakt de afgelopen tijd wat interessant aangedikte verhalen te fabriceren. Want ik heb het druk. En dus liggen de prioriteiten onder andere bij goed eten (of je ouders voor een goede voorraad boodschappen te laten zorgen).
Momenteel bestaan de dagen voor mij uit werken of naar school gaan. Ik ben bijna op het punt dat ik de klanten wil vertellen over het gebruik van antidepressiva bij depressieve stoornissen, en ik tijdens mijn presentatie enkel nog informatie over het Gore Tex membraan over mijn lippen krijg.
Herfstvakantie kennen ze in Leiden niet. Daar laten ze de studenten 3 oktober helemaal volvreten met hutspot zodat ze de rest van het jaar geen vakantie meer nodig hebben. Maar: de beloning is in zicht.
Een deel van deze beloning wordt woensdag geconcretiseerd door middel van een 40% (!) korting personeelsavond bij de Bever Zwerfsport. Een deel van mijn kostbare vrije tijd heb ik geinvesteerd in het uitzoeken van de Mooiste Spullen. Bij deze is de vrees dat ik mijn eerste salaris rechtstreeks weer terug in de kassa zou storten gerealiseerd, erger nog: zelfs voor dit eerste salaris ontvangen is. Maar ik heb pompoensoep. Nu nog de tijd om het op te eten...

Tupperware party

Zenuwachtig lacherig schuiven de tupperware bakjes over de tafel. Ze willen het wel meenemen maar toch liever niet onder toeziend oog van de serveerster. Zorgvuldig wordt er afgewogen: 'Wil jij de truffels? De taartjes?' Mijn moeder lacht stiekem terwijl ze de truffels over tafel laat vallen. ' Dit zijn de laatste, hoor!'
Ik kijk het aan en sta toe dat er door mijn tante een bakje voor mij wordt gevuld. Met lichte schaamte merk ik op dat ik mij ook niet helemaal vrij voel van hebberigheid. Ik uit dit in een gulden middenweg en leef me uit op de bak met luxe thee. Mijn tante pakt nog een paar zakjes extra voor mij en ach, weigeren is ook zo sneu. Bovendien is nadenken met een truffel in mijn mond voor mij een vrijwel onmogelijke opgave. Zodra ik in aanraking kom met suiker dalen een aantal van mijn cognitieve functies rampzalig in capaciteit.
Mijn vader, voor wie dit hele High Tea gebeuren oorspronkelijk georganiseerd was, laat het allemaal over zich heenkomen. Maar hij heeft dan ook z'n handen vol met alle voorgedrukte cliche Abraham-cadeaus. Abraham-mokken, sleutelhangers, poppen en stressbaltieten of tietstressballen en andere toch stiekem wel heel originele cadeaus komen tevoorschijn. En hij lacht! Hoe kun je ook anders, met al dat heerlijke geba..eh, gezelschap!
Pap, nogmaals gefeliciteerd en bedankt voor je blije reactie op deze onverwachte verrassing!

Kippenhok-banaliteit

'Dat is NOOIT genoeg!' zegt mijn huisgenootje vol overtuiging terwijl ze een vierde fles rose in het winkelmandje legt. Voordat wij een pasklaar tegenargument hebben gevonden gooit ze onder het mom van Brabantse gezelligheid en een 'je kunt beter teveel hebben dan te weinig' nog een vijfde fles erbij. Je zal maar dorst hebben.

Ik aanschouw het gebeuren en gooi mijn enige bijdrage (= een salami-pizza) in het mandje. Stokbroden, drank en gezellige kaasjes worden afgerekend. Vanavond staat in een teken van (t)Huiseten met mijn huisgenootjes! In vrij korte tijd verandert mijn kamer in een banaal mini kippenhok gevuld met negen dames met een daarbijpassende alcoholconsumptie.
De gezelligheid groeit naarmate het aantal lege wijnflessen stijgt, en wij zitten allemaal he-le-maal op een lijn. Vanuit deze diepe verbondenheid zijn we het er ook helemaal over eens dat we dit snel nog eens over moeten doen. En dan is iedereen weg. In mijn naar rook stinkende rotzooikamer ben ik blij, blijer, blijst. Met mijn heerlijke plekje in dit heerlijke huis met op zijn tijd leipe, banale huisgenoten.

Partis de Tweede

Is ie niet GEWELDIG? Geboren op 8 oktober 2006, volgens de maker (= mam©) met 'veel geluk'. Tijdens de maak heeft ie met enige regelmaat alle hoeken van de kamer gezien van frustratie van een hoofd dat niet bleef hangen en ogen die scheef zaten. Maar hij is er, compleet met een semi-professionele propagandafoto. En voor alle fans (en ter bescherming van het meubilair van de maker): deze Partis gaat helaas niet in reproductie!

Wouw!

Bij het eerste rondje dat ik loop word ik al meteen hebberig. Mooie zachte winddichte veel te dure truien roepen mij toe. Gelukkig maar dat er meteen al een klant naar mij toekwam zodat ik niet in de verleiding kwam de halve winkel voor mijn eerstvolgende jaren aan salaris te reserveren. 'Is dit Gore-Tex?' vraagt een mevrouw van duidelijk welgestelde komaf. Ik heb geen idee, maar ik kan lief lachen.
Mijn eerste werkdag bij Bever Zwerfsport filliaal Womens Outdoor World (afgekort WOUW) in Amsterdam. Een winkel voor (Outdoor)Vrouwen, door (Outdoor)Vrouwen. Waar niks te koop is onder de €100,-, maar waar dat ook niet uitmaakt. Waar de mannen die de portemonnee beheren zeggen: 'Neem gewoon wat je leuk vindt.'
En wie ben ik om dat tegen te spreken? Dus ga ik vrolijk op zoek naar kwaliteitsjassen, -broeken, -truien en handschoenen. Na vandaag weet ik nog niet eens hoe de kassa werkt, maar wel waar alle klanten heengaan op vakantie. Fantastisch toch?
Volgende week mag ik weer. Dan is de wintercollectie binnen. Het is maar goed dat mijn personeelspas pas over een maand ingaat....

Rampluchter

Voila. Zie hier het uitzicht van (een deel van) mijn zondagmiddag. Isn't that gorgeous? Het kostte nogal wat (angst)zweet en tranen -gelukkig geen bloed- maar slim geregeld, niet het mijne. Het was mijn vader die vandaag op een uiterst gammele trap van een paar meter hoog de opdracht had gekregen het gevaarte te monteren. Onder mentale begeleiding van mams (hij hangt scheef, laat nou hangen, hangen zeg ik toch!) probeer hij deze uiterst stressvolle situatie onder controle te houden.
Dit lukte hem slechts nadat de lamp alle mogelijke (scheve en rechte) posities had gehad en bij mijn moeder bijna het stoom uit haar oren kwam. Voordeel (hoewel) was dat ze alle ramen (lees: de helft, tot waar ze ongeveer bij komt) ging lappen omdat ze niet met de gedachte geconfronteerd wilde worden dat het hele gevaarte mogelijkerwijs een keer naar beneden zou komen. Terwijl mijn vader druk aan het klussen en mijn moeder druk aan het boenen was, dronk ik rustig een kop thee. Fijn zeg, als je ouders komen....!

Buitengesloten

Daar zit ik dan, op de stoep in de hete zon. Mijn gezicht gloeit al van de hitte en ik zit er slechts 5 minuten. Weggaan is niet echt een optie. Ik heb geen geld en geen telefoon bij me. Zestien deurbellen heb ik al geprobeerd. Dertien van ons eigen huis (inclusief mijn eigen bel) en drie van de buren.
Is er niemand die de deur kan opendoen?
Niet slim dus, om om kwart over vier, midden op de dag, je huissleutel te vergeten. Buitengesloten in je eigen huis waar nota bene de andere twaalf (!) huisgenoten uitgerekend allemaal van huis zijn. Geluk bij een ongeluk komt mijn 'redder' al na een kwartier thuis. Al bijna krijg ik sensaties van uitdroging, uithongering en, als ik er nog langer dan een uur had moeten zitten vast ook hallucinaties over in slaap vallen in mijn eigen portiek. Eenmaal binnen stort ik om het te vieren meteen mijn gegrilde kip in de oven. Geen idee dat je van het vooruitzicht etensloos buiten te moeten zitten zo'n honger kan krijgen....

(S)Luierstaart

Vroeger (eigenlijk tot een vrij recent verleden) was ik gek op Bassie & Adriaan. Combineer dat met een studente die het wel erg bewegingloos vindt zonder haar ratten in huis en zie hier: de nieuwe aanwinst.

Met de toepasselijke namen: B1 (voor de grijze) en 00 (voor vis met de Daphne-Deckers-ogen). Tot dusver doen mijn nieuwe vriendjes echter nog niets anders dan een sushi-imitatie op de bodem van hun glazen woning. Maar, ik heb in ieder geval weer iets om tegen te tik-.. eh, praten als ik thuiskom!

Mighty Mouse

I've got a Mighty Mouse (again sponsored by Pa & Ma©)! Is is niet vreselijk lief...?

Sweet fun

Moe maar tevreden knabbel ik aan mijn versgekochte spikkeltjeszuurstok. Lichtelijk voor pampus hang ik in de trein tegen L. aan om bij te komen van deze adrenaline-rijke dag. Ik moet denken aan de tv-reclame waarin wordt benadrukt dat een bezoek aan Walibi World lastige bijwerkingen tot gevolg kan hebben. De enige lastige bijwerking die ik kan bedenken (afgezien van een rauwe keel van het gillen aan mijne zijde) is dat ik naast deze zuurstok een dropstaaf en een pot suikerspin heb, die in het komende kwartier nog op moeten.
Hoewel Mevrouw Ongeduld vond dat ze soms iets te lang moest wachten voor bepaalde attracties, mocht dat de pret niet drukken! Hoewel..toen we toch wel drie kwartier in de rij stonden voor een patatje terwijl er slechts 4 mensen voor ons in de rij stonden (die echt niet allemaal voor een hele schoolklas/scoutinggroep/bejaardenuitje moesten bestellen) kreeg ik wel de neiging om de student met kangaroo-polo over de balie heen te trekken. Hij had duidelijk geen idee hoe link ik kan worden als mijn tijd om snoep te kopen in het geding dreigt te komen.
Gelukkig hadden we tijd genoeg om alle attracties minstens een keer te beleven. En te (gillen van het) lachen. En alle gekke achtbaanfoto's die tijdens de rit gemaakt worden te bekijken. En dan nog harder te lachen. En ik had zelfs nog genoeg tijd om mij uit te leven in de snoepwinkel.
In de trein lacht de door ons gewonnen SpongeBob ons toe en begin ik aan mijn suikerspin. Kleverige handen als een mooie herinnering aan alle (letterlijke) hoogtepunten vandaag....

Gezocht: oordoppen

Bla bladi blaat *ik* bla bla bladibla mompel mompel *mijn oudste zoon* bla blaat spuug blabla *mijn kleindochter* bladi blabla schuifel labla *asociale buren* blaididila frustratie baal *mijn jongste zoon* bla di ademt diep in blaat blabla *en toen zei ik, u begrijpt MIJ niet...* klaag mopper zeur blabla *kortom, ik...*

(Schoonmaken bij mensen van 80+ is soms inderdaad net zo vermoeiend als het klinkt....)

Artis de Partis

Ik had er geen idee van dat je met vijftig minuten reizen dingen kunt tegenkomen waarop je niet eens kan Googlen. Tot vandaag. Ik wilde eigenlijk een mooi plaatje laten zien van een van de dieren die me het meest opviel in Artis. Niet eens door zijn (of haar?) uiterlijk, maar door zijn naam. Namelijk: de Purperkoploerie. Te vinden op de afdeling Vogels. Niet purper, of het een loerie is weet ik niet, maar een kop had het in ieder geval wel. Het was een van de weinige, niet zesendertig-lettergrepen tellende exotische namen die ik heb onthouden. Toch blijft het een vreemd gegeven dat ik meer hits krijg bij het zoeken naar een oude sok met de naam Artis de Partis dan bij 'mijn' Purperkoploerie.
Artis, dus. Ik wist niet dat de toevoeging van een paar liter water per vierkante centimeter een dagje dierentuin zo avontuurlijk kon maken. Met het water opgekropen tot aan de knieen gingen wij (Mam, Pap, L. en ik) gewapend met een paraplu de -bij vlagen- stortregen te lijf. Bijkomend voordeel was wel dat we een goed excuus hadden om ons in een van de zoveel restaurants vol te stoppen met verukkelijke muffins (Chocolade? Of banaan? Of toch chocolade?) en -naar het goede voorbeeld van mijn moeder- een paar lekkere smaakjes thee stiekem in de (natte) broekzak te laten verdwijnen. Nu hoor ik te zeggen: daar kwamen we natuurlijk niet voor. Dus: daar kwamen we natuurlijk niet voor.
Na onze wandelcyclus (nat-droog-nat-droog-nat) waren we vooral indoor-exotisch gezien (reptielen, vogels, aquaria) helemaal up to date. En, als fijne afluiting van deze gezellige dag: bijna helemaal droog!

Antiek

De antieke stofzuiger is niet meer. Het zat er al een tijdje aan te komen en voorzichtig probeerde ik de eigenaresse voor te bereiden op het naderende afscheid. Na een aantal weken hinten dat de zuigkracht van het ding nu wel echt rond het nulpunt begon te komen, heeft het arme stuk geschiedenis vanochtend de geest gegeven.
Voor het visuele plaatje: Het is zo'n ding die je eerst in vijf stappen uit elkaar moet halen om alleen al de stofzuigerzak te kunnen vervangen. Met een ventilator van een paar kilo en een ellenlang, niet op te rollen snoer.
Al weken kwam er een enorme putlucht uit en vanochtend probeerde ik er wanhopig nieuw leven in te blazen onder het oog van mijn Thuiszorgmevrouwtje. Ik vroeg of ze wat wasmiddel had in poedervorm, omdat een handje daarvan opzuigen voorkomt dat de kamer na het stofzuigen stinkt naar dode organismen. Al vlug kwam ze aangerend met een hele bak, waaruit ze vervolgens zuinig een snufje wasmiddel aanbood. Toen dit vervolgens direct weer door de stofzuigerslang terug naar beneden viel, keek ze zo beteuterd dat ik het ding toch maar weer openmaakte.
'Doe je het wel goed? Zit ie wel goed om? Maak hem nog eens open?' Tot overmaat van ramp waagde ik nog een poging de gaten in de stofzuigerslang te dichten. ' Dit is HEEL GOED plakband', opperde ze, terwijl ze aan kwam zetten met een rol Leukoplast, dat, in mijn ogen, toch echt voor andere doeleinden gebruikt wordt. Na deze operatie zoog het ding welliswaar iets beter en mijn schoonmaakoma participeerde daarop met vol enthousiasme. 'Kijk dan, hij zuigt beter!' riep ze blij, terwijl ze bij wijze van demonstratie handjes met wasmiddel over de vloer gooide. Die vervolgens ook weer net zo hard uit de stofzuigerslang naar beneden gleden.
Het werd nu ook voor haar duidelijk dat het toch echt wel tijd werd om een nieuwe stofzuiger te kopen. En daar sta je dan. Met een kapotte stofzuiger en een vloer bezaaid met wasmiddel. In ieder geval was de putlucht er wel uit...

Jeugdsentiment

Ongerust kijk ik naar beneden. Staan mijn voeten wel stevig? Val ik niet? Mijn moeder kijkt mij een beetje ongerust maar bemoedigend aan. Mijn voeten zijn amper 50 centimeter van het grondoppervlak verwijderd en ik ben nerveus. Bijna klapt het zolderluik op mijn vingers dicht. In een stoffige hoek zie ik waar ik naar op zoek ben. Ik kan het zelfs bijna aanraken en toch...
Zolderangst. Mijn moeder en ik hebben allebei een trauma van de zolder van mijn ouderlijk huis. Waar je alleen met een uitschuiftrap naar boven komt die mijn moeder met haar 158 cm amper kan tillen zonder het halve plafond ook mee te nemen. Ik zou willen zeggen dat het mij beter afging. Zowel mijn moeder als ik kwamen er dan ook zelden. Als er iets naar zolder gebracht of van zolder gehaald moest worden keken we met een schuin oog naar mijn vader. Maar vandaag is het anders.
Vol overtuiging zet ik de trap neer en het zweet staat al op mijn rug nog voor ik het uiterst onhandige zolderluik open heb. Ik krijg een flashback naar mijn kindertijd waarbij er zo nu en dan dode of levende spinnen naar beneden vielen. Zowel mijn moeder en ik werpen een blik op de trap, zodat we weten dat er eventueel ruimte is om panisch naar beneden te rennen bij een eventuele spinnenconfrontatie.
'Zal ik het doen?' zegt ze overmoedig. 'Ga je gang', zeg ik. Onrustig kijkt ze naar de trap. Ze is bang dat deze, hoewel hij bijna in een hoek van 45 graden staat, om zal klappen (of het echt gebeurd is, who knows, misschien heb ik dat ook wel verdrongen). 'Laat maar', zeg ik, omdat ik het bijna niet kan aanzien. 'Ik heb de Mont Blanc beklommen, dus dan moet ik dit toch ook kunnen'. Vastbesloten klim naarboven, maar blijf staan op de laatste trede. Ik kijk naar beneden. De trap wiebelt. Ik zucht.
Sommige dingen uit je kindertijd kun je kennelijk niet loslaten. 'Laat papa het maar doen,' zeggen we allebei. Net als vroeger.

Regressietherapie

Tien losse euro's. Dat is alles wat ik (wij) nodig heb om een avondje flink regressief te ontladen. Zonder dat je het doorhebt, vliegt de tijd voorbij. Als je niet oplet, vliegt ook je geld mee. Van tevoren kun je al voorpret beleven aan het uitzoeken van je potentiele slachtoffers die avond. Aangezien ik altijd met L. ga, hoef ik daar niet over na te denken. We hebben dezelfde smaak en weten wat we willen. Nonchalant lopen we een rondje om ons territorium af te bakenen. Als we langs eventueel wachtende Haagse (kankah)kinderen lopen rinkelt Luyken even intimiderend met de euro's in zijn zak.
'De beste uit drie?' Ik knik ongeduldig en we gooien drie euro in de gleuf. De spanning is om te snijden als we op de groene knop drukken en de plastic schijf uit de gleuf komt rollen. Airhockey kan levensbedreigend zijn als iemand zich naast onze speeltafel begeefd. Geconcentreerd gooien we niet alleen de plastic schijf maar ook de attributen door de ruimte waar, de eerder geintimideerde Haagse kids ze weer voor ons oprapen en teruggeven. We incasseren ieder doelpunt als een boer met kiespijn en maken ze met een ietwat wraakzuchtig lachje. Met je ogen knipperen kan het einde betekenen.
Met het zweet op onze rug feliciteren we elkaar met de overwinning, en durven ook weer andere mensen te gaan spelen. Om het contrast wat te verkleinen spelen we ook nog een spelletje samen. Met een schuin oog kijk ik naar de, in mijn ogen, veel te soft spelende Airhockey stelletjes. Het is maar goed dat we maar tien losse euro's hebben...

Appeltje voor de dorst

Een onbekend aantal dagen wachten en dit stukje schoonheidstechnologie staat te pronken op mijn salontafel/bank/keukentafel/tuintafel/collegebank!*
*doorhalen wat niet van toepassing is
Mijn ouders kwamen vandaag op bezoek, en na een middagje stadten kwamen we terecht in de computerwinkel. Voor een internetkabeltje. Aldaar viel ons -mijn- oog op de mooi uitgestalde stukjes techniek. Ik merkte bij mezelf een zekere gevoeligheid voor de steek-dit-formaat-maar-in-je-tas-laptops, vooral toen m'n moeder tegen m'n vader zei dat hij die 'ook maar erbij moest doen voor z'n dochter'. Ondanks dat dochterlief natuurlijk best graag een nieuwe laptop wil, vond zelfs zij dat wat te ver gaan. Uiteindelijk bleef het dan ook bij een internetkabeltje en een hoop speculatie. Dacht zij.
Thuis aangekomen na een suggestief onderweg-gesprek over laptops, begon paps rond te kijken op internet. En hij vond: een Apple Center op de grote markt in Haarlem. Of ik nog even wilde kijken. Kijken kan altijd, tenslotte? Vond dochterlief ook. Na vijf minuten vergapen in de Appeltjeswinkel vroeg de Appeltjesmeneer of hij ons misschien kon helpen.
'Wij willen graag een Macbook', zei m'n vader. Of we hem meteen mee konden nemen. Ik kon alleen maar heel schaapachtig kijken en nee, meteen meenemen kon niet. 'Geef dan je adres maar op'. Ik kon nog net murmelen 'Pap, weet je het zeker?', voordat de Appeltjesmeneer achter zijn Appeltjescomputer mijn eigen Oogappeltje ging bestellen.
En nu heb ik dus bijna mijn eigen Macbook. Sponsored by Pa&Ma©. En, dochterlief bekend: ze kan niet wachten!

Toppers

Ze is koel, soms ronduit koud. Op sommige punten kun je moeilijk hoogte van haar krijgen. En tegelijkertijd is dat ook haar grootste charme. Op het eerste gezicht ondoorgrondelijk. Hoog. Om precies te zijn: 4807 meter. En op 15 juli 2006 om 11:15 bereikte ik haar top! Ik heb het over: De top van de Mont Blanc!
(klik voor vergroting)

Negen dagen lang stijgen en dalen door het meest fantastische landschap dat je je kunt voorstellen. Steeds weer vingen we een glimp op van ons ultieme, letterlijke hoogtepunt van deze tocht, iedere keer vanuit een ander licht en zicht bekeken. Waar we begonnen in de bossen zagen we het landschap langzaam veranderen naar struiken, gras, steen, en uiteindelijk slechts sneeuw.
In die dagen teerde mijn lichaam slechts op just-add-water-pasta's, snickers, marsen, balisto's, en zo nu en dan een cup a soup. Slapen met een puntig stuk steen onder je ongewassen oksel. Haren die, na een week niet wassen, stoer rechtop blijven staan. Stijve knieen door belasting van het afdalen met een tas van +20 kilo. Maar: dit alles samen met een fantastisch gezelschap. Met veel plezier en gezelligheid en vastberadenheid om met zijn allen ons doel te bereiken.
Dus, het stuk steen werd weggehaald en de oksels gedeodoreerd. De haren samengebonden onder een doek en de knieen gebalsamtijgerd tot we zelf mentholdampen begonnen uit te ademen. En we gingen ervoor! Nu, weer thuis in mijn mooie nieuwe kamer, kom ik eindelijk tot rust. Ik slaap een gat in de dag en bekijk de foto's. En bekijk de foto's. En bekijk de foto's. Met in mijn gedachten de wetenschap dat ik de hoogste berg van West-Europa heb beklommen. Als de verbazing eraf is, ga ik het misschien zelf daarna echt geloven....

Perplex

Aan alle mensen die hebben geduimd: Lieve L., Pap, Mam, Denies, Pam, Marsha, Ellen en Bas: Bedankt! Jullie, en naturlijk alle andere mensen die ik nog niet gesproken heb, zijn van harte welkom op mijn Housewarming! Want...Ik ga verhuizen!!! (en ik kan zelf nog amper geloven...)

Dream state of mind

Gisteren kon ik kennismaken met een milde vorm van het Stendhal syndroom. Voor de duidelijkheid: Het Stendhal-syndroom is een psychische aandoening die optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Lichamelijke verschijnselen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid, verwarring en flauwvallen. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op.
Wellicht een tikkeltje overdreven, maar, kunst it was. Vijfenvijftig vierkante meter, 4 meter hoge plafonds met ornamenten, een oude schouw met houtblokken, een eigen ruime keuken in een serre met glas en lood en met wasmachineaansluiting en als klap op de vuurpijl ook nog een mini-tuintje. Voor mij was het iets teveel 'met'. Bijna zag ik de enorme kroonluchter aan het plafond over het hoofd. Murw geslagen probeerde ik mijn enthousiasme over te brengen op de mensen die mij uit alle kandidaten moesten gaan kiezen. Als ik rijk was geweest, had ik de hele bende om(of op)gekocht.
Ik zou er bijna religieus van worden als iemand me op dat moment zou vertellen dat veel bidden mij wellicht zou kunnen helpen deze droomkamer te bemachtigen. In plaats daarvan, brandde ik stiekem een kaarsje. What else can you do? Morgen komt Het Verlossende Telefoontje. Tegen die tijd heb ik geen nagels meer over en zijn al mijn Oreo's op. Zinloos probeer ik met terugwerkende kracht telepatisch aan de bewoners duidelijk te maken dat Ik de ideale nieuwe huisgenoot ben. Wie weet, vangen ze het op...

Zweet, zweter, zweetst

Voor het eerst van mijn leven in een alles behalve ontspannen lichamelijke staat liggen zweten op een bloedhete houten bank. Temperatuur: 57 graden Celcius. Gevoelstemperatuur: eerst heet, daarna heter, en, na plusminus een kwartier: jankheet. Althans, een aantal jaren geleden tijdens mijn volhardende pogingen sauna's te leren waarderen lag ik na amper vijf minuten al met mijn hoofd tussen mijn knieen. Ik kon me niet voorstellen dat ik het jankheet-stadium ooit eens zou passeren.

Doch, men wordt volwassen. En gisteren kon ik met trots zeggen dat ik niet alleen het jankheet-gevoel achter mij kon laten, maar het hele gebeuren ook nog in lome ontspanning over me heen kon laten komen. En niet alleen bij 57 graden, maar zelfs bij 90 graden hield ik het hoofd spreekwoordelijk gezien koel. Over de letterlijke koelheid kan ik kort zijn: mijn vriendin en ik hadden alleen al op ons zweet een Turks Stoombad draaiende kunnen houden. Ik wist tot gisteren niet dat ik ook uit mijn knieholtes kon zweten.
Het enige minpuntje aan de sauna: het is er grafstil. Boven de deuren hangen bordjes met: 'Stilte versterkt de ontspanning' (says who?) en kort maar krachtig: 'Stilteruimte'. Ik bevond mijzelf na een paar uur sauna en een -tegen verwachting in- ietwat ongezonde maaltijd in bijzonder melige staat. Samen met mijn vriendin deden we, al liggend op een stenen relaxbank, in mime lachwekkende dansjes op de foute jaren '70 hits die dienst moesten doen als relaxmuziek. En, als niemand keek maakten we snel een golvenzee van het zwembad. We voelden ons heel stout, maar, en dat is het belangrijkste: heel ontspannen. Stilte versterkt inderdaad de ontspanning. Er is namelijk niets lekkerder dan de stilte na een flinke dosis slappe lach.

Housequake@Bloemendaal

Dit zijn de voeten...

(die nog regelmatig van de vloer gingen)

En dit de koppen die erbij horen!

(die deze avond nog net een tintje bruiner werden)

Ladies, Housequake was supergezellig!

Zonnig

"Hee, je hebt je zonnebril nog op!"
Ga je naar het strand, kom je thuis met een semi-permanente zonnebril...

Krav watte?

'Moet ik de Zedenpolitie bellen?' vroeg een klasgenoot laatst, terwijl hij met een scheve blik naar m'n armen keek. Die hadden inmiddels een bijna gewogen kleurencombinatie van rood, blauw, paars, en een al doorkomend vleugje geel.

'Watte?' is de eerste reactie als ik vertel wat voor sport ik doe: Krav Maga, met een klemtoon op de 'ga' en een g als in 'go'. En nu niet ontkennen: je dacht het zelf ook, am I right? Krav Maga, dus, oftewel vertaalt: contactgevecht. Doelgroep in theorie: iedereen. Doelgroep in praktijk: 27 Vierkante mannen/Karate-figuren/Politiemannen/Uitsmijters. En drie stuk lichtere, minder vierkante dames, waaronder ik.

Oorspronkelijk is Krav Maga de zelfverdedigingstechniek van het Israelische leger. We trainen zelfverdediging (bij ons: trappen in de ballen, bijten, ogen uitkrabben) maar ook ontwapeningstechnieken van messen, pistolen, en stokken (zoals ik al zei, trappen in de ballen, bijten, ogen uitkrabben...)

Het is een fantatische sport als je wilt weten hoe het voelt om van vierkante en andersoortige mannen te verliezen. Het voordeel is dat, als voorbereidende wraakactie, dreigend naar het kruis van je tegenstander kijken soms voldoende is om ervoor te zorgen dat deze vaart mindert richting den vrouwelijke gevoelige plekken (lees: boezem).

In theorie is het zo dat je je tegenstander in een paar flinke meppen onder controle zou moeten hebben zodat je veilig uit de dreigende situatie weg kunt komen. In de praktijk, maak je de ander af. Slagen die normaal dodelijk zouden moeten zijn worden afgemaakt met het breken van neuzen, polsen, enkels of andere makkelijk op te springen/meppen lichaamsdelen.

Waarom doe je zoiets in godsnaam? Vanuit de psychoanalytische benadering zou je je af kunnen vragen of ik stiekem een onderdrukte Sadomasochistische persoonlijkheid zou hebben. Voor zover mijn bewuste Zelf zich ontwikkeld heeft, kan ik concluderen dat dat waarschijnlijk niet de hoofdreden zal zijn (je moet zulke dingen nooit helemaal uitsluiten, natuurlijk). Ik doe het voor de lol. Ik hoor je denken: welke lol? Denk je eens in: Hoe geweldig is het om al je frustraties uit te leven op zo'n stootkussen terwijl de vierkante gast die erachter staat geen kik geeft. Combineer dit met de waanzinge conditie die je ervan krijgt, en niet te vergeten de mogelijk parate 'technieken' in potentieel dreigende situaties.

Dus dames: Laten groeien die nagels! Mochten ze dan toch iemand moeten bellen, dan liever de Technische Reserche dan de Zedenpolitie...

Wuppie

Geef je een smak geld uit voor een stom stukje pluis, zijn ze  op!

Sog®

Het zou de naam kunnen zijn van een nieuw Ikea-zitmeubel. Sog®. Het is echter iets waaraan ik veel vrije tijd spendeer. Mede daardoor zou je kunnen zeggen dat ik bijna professional Sogger® zou kunnen worden. Het mooie is dat eigenlijk iedereen het kan. Het is heel simpel en kan tot veel verassend uiteenlopende situaties leiden. Zo bracht het me al eens een nieuwe garderobe en regelmatig houd ik door Soggen® mijn kamer schoon. Ook deze blog is mede door Soggen® onstaan.
Benodigdheden om te Soggen® heeft iedereen wel in huis. Je zoekt iets belangrijks wat je al tijden nog moet doen, maar waar je je maar niet toe aan kunt zetten. In mijn geval betekent dat mijn neus in de studieboeken steken. Vervolgens creeer je de juiste setting om deze taak tot uitvoer te brengen. Ik ruim mijn tafel op, leg mijn kraaknieuwe ongelezen studieboeken neer op de pagina waarop ik wil beginnen en pak mijn gele en groene marker erbij voor extra motivatie.
Het enige wat je nog nodig hebt zijn een of meerdere dingen waarvan het de bedoeling is dat je ze ooit nog wel eens tot uitvoering brengt, maar die geen haast hebben of nog beter: die je je nu niet kunt veroorloven. Dan kan het Soggen® beginnen! Kijk nog eens goed naar datgene dat je eigenlijk zou moeten doen. Neem je voor het de volgende keer (bijvoorbeeld: morgen) echt te gaan doen, en begin dan langzaam alle andere dingen die je eigenlijk niet mag doen tot uitvoering te brengen.
Dus: Ga laveloos voor de televisie hangen (14.00 Dr. Phil, 15.00 Oprah, 17.00 Dr. Phil again). Spendeer je laatste rooie cent aan een vijfde paar schoenen. Maak een Weblog om het Soggen® ook in de toekomst een hart onder de riem te steken. Als het mooi weer is: ga frisbeeen. And in the end: get remorse.
Zittend in een brandschone kamer die toch al schoon was, met blaren op je voeten van nieuwe schoenen die toch niet zo goed blijken te zitten en parate Dr. Phil quotes die je helemaal niet paraat wilt hebben. Mijn schuine oog valt op het nog steeds onaangeroerde studieboek. Morgen ga ik echt beginnen. Sog® betekent niet voor niets: Studie-ontwijkend-gedrag.

FiNipo

Het zit er weer op. Mijn oren gloeien nog na terwijl ik probeer m'n tot hout geworden kont nieuw leven in te blazen.

Telefonisch Enquetrice. Dat is mijn werk. Ik ben zo iemand die altijd onder het eten belt, als de kinderen naar bed moeten en als je favoriete serie op de buis is. Al verdacht ik mensen ervan iedere serie plotseling als favoriet te bestempelen zodra ze mij aan de telefoon krijgen. Ze claimen bezoek te hebben dat ze nooit krijgen en in het ergste geval brengen ze zelfs kinderen naar bed die helemaal niet bestaan. Nog steeds kan ik mij verbazen over de hoeveelheid parate leugens bij de Nederlandse bevolking, die aan het licht komen zodra ze per ongeluk vergeten op te hangen. Maar ach, er zijn ook alternatieven die minder prettig zijn. Een greep uit de reacties:

1) 'Met de telefoon van Bep, Truus, Piet, Jan, Klaas EN Piet....'

2) 'Nee.'

3) 'Tuut, tuut, tuut...'

4) 'Ja hoor, ik zal hem/haar even roepen!' en vervolgens vijf minuten aan de lijn blijven hangen en beseffen dat er toch echt niemand meer aan de telefoon gaat komen.

5) 'Mag ik je mama even spreken?' vervolgt door: 'Mama, de Politie!!

Het leuke gedeelte aan dit werk is de diversiteit van mensen die op zo'n avond voorbij komen: lichtelijk geprikkeld, geirriteerd, boos, nog bozer, woedend...

Gelukkig komt het ook wel eens voor dat mensen heerlijk gegeten hebben, geen kinderen hebben die naar bed moeten, nooit televisie kijken en geen bezoek krijgen. Doordat deze mensen vooral in de 70+ regio te vinden zijn, vraagt het wel wat van je aanpassingsvermogen. Omdat je gegarandeerd alles moet herhalen kun je wel lekker langzaam aan doen en aan het eind van het gesprek ben je ook autobiografisch gezien helemaal op de hoogte.

Maar als je het mij vraagt, kies ik liever voor een kort, vrolijk, schreeuw-over-en-weer gesprek dan voor een langer, maar knorrig succesvol afgenomen enquete. Like most people say: 'Ik heb geen zin in die onzin'. En zo is het maar net.

Untitled.

Zweedse labiliteit

Tien minuten wachten voor een toiletbezoek. Daarna met een vol dienblad op zoek naar een leeg tafeltje, ondertussen behoedzaam manoeuvrerend tussen alle andere bezoekers. Gillende kinderen. Jankende kinderen. Ouders die weer gillen tegen die jankende kinderen.

Ik was even vergeten dat met Hemelvaart iedereen naar de IKEA gaat.

Ik begrijp nu ook de nut van het IKEA restaurant dat perfect gepositioneerd zit tussen de afdeling Wonen en Woonaccesoires. Nadat je op schuifeltempo op de eerste verdieping hebt gekeken naar wat je allemaal vooral niet nodig hebt, en je uiteindelijk uitgehongerd bij de trap naar beneden komt om het daar uiteindelijk toch in grote getale in den winkelwagen te deponeren , lijken de Zweedse gehaktballetjes bijna naar je te knipogen. Het erin gestoken Zweedse vlaggetje krijgt tevens eveneens een plotselinge grote emotionele waarde. Ik besloot aan mijn emotionele labiliteit toe te geven, want anders houden ze zoveel eten over en weggooien is zonde....

Het scheelt dat de kleine selectie speelgoed op de eerste verdieping geplaatst is, zodat alle kinderen vervolgens elkaar kunnen afmaken in de ballenbak terwijl de ouders een verdieping lager eindelijk openlijk ruzie kunnen maken. Het voordeel van ruziende mensen is dat ze niet tegelijkertijd door de IKEA kunnen schuifelen, wat mij de gelegenheid gaf om mijn, tijdens het eten goed overdachte aankopen, snel en geraffineerd in de grote gele IKEA tas te laten verdwijnen. Het fijne van zo'n IKEA tas is, dat je er wel heel veel moet ingooien voordat ie echt vol lijkt. Theoretisch gezien heb ik dus ontzettend weinig gekocht. Gelukkig geven ze je bij de kassa genoeg bedenktijd om eventuele impulsaankopen onopvallend in het batterijenrek weg te moffelen.

Twee uur later stond ik weer buiten. Met volle maag, volle tas en een voldaan gevoel. En stiekem dacht ik: Wat kan een beetje emotionele labiliteit soms toch heerlijk zijn...

Vroeger was alles beter

Sinds driekwart jaar werk ik bij de Thuiszorg. Schoonmaken bij mensen die het zelf niet meer (of stiekem wel) kunnen. Oude mensen kunnen zo verschillend en toch zo hetzelfde zijn. Er is in ieder geval een stelregel die ervoor zorgt dat je meteen op goede voet staat met iedere willekeurige dame of heer van 70+:
'Vroeger was alles beter'
Zolang je handelt volgens deze mantra is er succes gegarandeerd voor gele familiefoto's en veel te zachte gemberkoekjes. Dacht ik. Totdat ik bij een oude dame kwam te werken die het allemaal nog goed op een rijtje had.
Meteen kreeg ik een emmer in mijn handen met het bevel de ramen te gaan lappen. Onder de stoffige luxaflex had zich een heel spinnengezin gevestigd die ik zo onopvallend mogelijk met een bezem naar buiten gooide.'Vind je mijn huis soms vies?' vroeg ze. Ik dacht aan de keukenkastjes waarbij je aan de dikke kringen precies kon zien waar welk potje stond. Aan de wastafel vol met tandpasta-aanslag. Aan de wc met...afijn. Ik antwoordde: 'Tja, vies is niet het juiste woord...'
Toen ik na een drie urige sessie de potjes van de kringen gescheiden had, vond ze dat ik 'mijn werk afgeraffeld had'. Ze zuchtte vol zelfmedelijden om het verlies van haar vorige, fantastische hulp. En ik zuchtte, omdat ik mijn aloude tactiek moest vervangen voor een nieuwe.
De eerstvolgende keer dat ik kwam stond de strijkplank al klaar. Ik besloot om zonder een woord te zeggen alle zak- en theedoeken zo stijf en symmetrisch mogelijk te strijken. Toen ze het resultaat zag, vroeg ze, blij verrast, of ik een kopje thee kwam drinken. 'Nee dank u,' zei ik, 'ik maak eerst mijn werk af'. Ongevoelig voor deze afwijzing vertrok ze naar de woonkamer, om tien minuten later weer terug te keren. 'Lukt het?' vroeg ze, wel een keer of vijf.
Toen ik uiteindelijk klaar was, kreeg ik zowaar een chocoladereep mee naar huis. Maar ik moest vooral niet denken dat dat een gewoonte was. Ik dacht alleen maar aan wat ik daarvoor gezien had: het ijs dat eindelijk gebroken was. En sindsdien is haar huis brandschoon.

Verjaardag van een dame

Vandaag was mijn 'kleine' nichtje jarig. Ze werd tien. Mooie kleren met groene bijpassende oogschaduw. Blauwe glitterballerina's en roze strepen in haar haar. Een echte dame. Haar liefste wens: een nagelstudio. Maar, voegt ze er fluisterend aan toe: 'Volgens mij vindt mama dat niet goed'.
Vol enthousiasme pakt ze haar cadeautjes uit. Het gekregen geld wordt snel in een envelop gestopt en de rest van de gekregen cadeautjes wordt in de eerste plaats op de kast gezet, om ze vervolgens stiekem tussendoor open te maken en te bekijken.
De blauwe glitterschoenen gaan uit, want eigenlijk is ze liever op blote voeten. Haar vriendje komt en samen ploffen ze op de bank. Er worden kaartjes uit de kast gehaald waarop 'Ja' of 'Nee' staat, en waarbij je na het stellen van een gesloten vraag een kaartje moet trekken voor het antwoord. Ik hoor haar zeggen: 'Yes, ik word later visagiste!', om vervolgens het make up doosje dat ze zojuist gekregen heeft nog eens goed te bekijken
Ik moet lachen en voeg mij bij hun gezelschap. De stiften komen tevoorschijn en ik vraag wat ze tekent. 'Ik teken altijd hetzelfde', lacht ze. 'Poppen!' Een figuur met naar verhouding veel te lange benen komt op papier. Ze heeft geel, sorry, blond haar. 'Hawai kleren', zegt ze. Ik knik.
Al snel is ze op het tekenen uitgekeken en is het ook voor mij tijd om naar huis te gaan. Maar mijn nichtje denkt er anders over. Met haar pakweg 150 cm lengte en schoenmaat 38 kruipt ze bij mij op schoot. 'Je moet blijven!' zegt ze, en ze pruilt theatraal haar lip. Ik kijk naar de kast waarop ik een haarfohn, make up en douchegel zie staan en geef haar ondertussen een dikke knuffel.
Je kunt tenslotte niet alleen maar een dame zijn.

Afscheid

Ik heb een voetwrat. En niet zomaar een voetwrat. Het is een hele dikke eeltbult onder de teen naast mijn kleine teen. Samen hebben wij al heel wat meegemaakt. Want hij zit er al lang, te lang. En hij zat er goed, gaf hij de indruk, want in de loop der jaren is hij flink in omvang toegenomen.

Tijd om dus afstand te doen van deze paar centimeter eeltig ongenoegen.

Verschillende af te wegen moordwapens:

- Stikstoffen
- Een gat in m'n voet laten snijden
- Onderdompelen in salicylzuur

Hoe dan ook een pijnlijk afscheid, dus ik heb gekozen voor de meest tijdrovende maar effectieve optie. Een half uur per dag met mijn Hobbit-voet in een bak met Soda. Twee keer per dag een sterk concentraat creme met salicylzuur erop smeren. En pellen. Net zolang tot er een gaaf huidje overblijft.

Dat mijn voetwrat eindelijk mag rusten in vrede.