Tien minuten wachten voor een toiletbezoek. Daarna met een vol dienblad op zoek naar een leeg tafeltje, ondertussen behoedzaam manoeuvrerend tussen alle andere bezoekers. Gillende kinderen. Jankende kinderen. Ouders die weer gillen tegen die jankende kinderen.
Ik was even vergeten dat met Hemelvaart iedereen naar de IKEA gaat.
Ik begrijp nu ook de nut van het IKEA restaurant dat perfect gepositioneerd zit tussen de afdeling Wonen en Woonaccesoires. Nadat je op schuifeltempo op de eerste verdieping hebt gekeken naar wat je allemaal vooral niet nodig hebt, en je uiteindelijk uitgehongerd bij de trap naar beneden komt om het daar uiteindelijk toch in grote getale in den winkelwagen te deponeren , lijken de Zweedse gehaktballetjes bijna naar je te knipogen. Het erin gestoken Zweedse vlaggetje krijgt tevens eveneens een plotselinge grote emotionele waarde. Ik besloot aan mijn emotionele labiliteit toe te geven, want anders houden ze zoveel eten over en weggooien is zonde....
Het scheelt dat de kleine selectie speelgoed op de eerste verdieping geplaatst is, zodat alle kinderen vervolgens elkaar kunnen afmaken in de ballenbak terwijl de ouders een verdieping lager eindelijk openlijk ruzie kunnen maken. Het voordeel van ruziende mensen is dat ze niet tegelijkertijd door de IKEA kunnen schuifelen, wat mij de gelegenheid gaf om mijn, tijdens het eten goed overdachte aankopen, snel en geraffineerd in de grote gele IKEA tas te laten verdwijnen. Het fijne van zo'n IKEA tas is, dat je er wel heel veel moet ingooien voordat ie echt vol lijkt. Theoretisch gezien heb ik dus ontzettend weinig gekocht. Gelukkig geven ze je bij de kassa genoeg bedenktijd om eventuele impulsaankopen onopvallend in het batterijenrek weg te moffelen.
Twee uur later stond ik weer buiten. Met volle maag, volle tas en een voldaan gevoel. En stiekem dacht ik: Wat kan een beetje emotionele labiliteit soms toch heerlijk zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten