Het zit er weer op. Mijn oren gloeien nog na terwijl ik probeer m'n tot hout geworden kont nieuw leven in te blazen.
Telefonisch Enquetrice. Dat is mijn werk. Ik ben zo iemand die altijd onder het eten belt, als de kinderen naar bed moeten en als je favoriete serie op de buis is. Al verdacht ik mensen ervan iedere serie plotseling als favoriet te bestempelen zodra ze mij aan de telefoon krijgen. Ze claimen bezoek te hebben dat ze nooit krijgen en in het ergste geval brengen ze zelfs kinderen naar bed die helemaal niet bestaan. Nog steeds kan ik mij verbazen over de hoeveelheid parate leugens bij de Nederlandse bevolking, die aan het licht komen zodra ze per ongeluk vergeten op te hangen. Maar ach, er zijn ook alternatieven die minder prettig zijn. Een greep uit de reacties:
1) 'Met de telefoon van Bep, Truus, Piet, Jan, Klaas EN Piet....'
2) 'Nee.'
3) 'Tuut, tuut, tuut...'
4) 'Ja hoor, ik zal hem/haar even roepen!' en vervolgens vijf minuten aan de lijn blijven hangen en beseffen dat er toch echt niemand meer aan de telefoon gaat komen.
5) 'Mag ik je mama even spreken?' vervolgt door: 'Mama, de Politie!!
Het leuke gedeelte aan dit werk is de diversiteit van mensen die op zo'n avond voorbij komen: lichtelijk geprikkeld, geirriteerd, boos, nog bozer, woedend...
Gelukkig komt het ook wel eens voor dat mensen heerlijk gegeten hebben, geen kinderen hebben die naar bed moeten, nooit televisie kijken en geen bezoek krijgen. Doordat deze mensen vooral in de 70+ regio te vinden zijn, vraagt het wel wat van je aanpassingsvermogen. Omdat je gegarandeerd alles moet herhalen kun je wel lekker langzaam aan doen en aan het eind van het gesprek ben je ook autobiografisch gezien helemaal op de hoogte.
Maar als je het mij vraagt, kies ik liever voor een kort, vrolijk, schreeuw-over-en-weer gesprek dan voor een langer, maar knorrig succesvol afgenomen enquete. Like most people say: 'Ik heb geen zin in die onzin'. En zo is het maar net.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten