Vandaag was mijn 'kleine' nichtje jarig. Ze werd tien. Mooie kleren met groene bijpassende oogschaduw. Blauwe glitterballerina's en roze strepen in haar haar. Een echte dame. Haar liefste wens: een nagelstudio. Maar, voegt ze er fluisterend aan toe: 'Volgens mij vindt mama dat niet goed'.
Vol enthousiasme pakt ze haar cadeautjes uit. Het gekregen geld wordt snel in een envelop gestopt en de rest van de gekregen cadeautjes wordt in de eerste plaats op de kast gezet, om ze vervolgens stiekem tussendoor open te maken en te bekijken.
De blauwe glitterschoenen gaan uit, want eigenlijk is ze liever op blote voeten. Haar vriendje komt en samen ploffen ze op de bank. Er worden kaartjes uit de kast gehaald waarop 'Ja' of 'Nee' staat, en waarbij je na het stellen van een gesloten vraag een kaartje moet trekken voor het antwoord. Ik hoor haar zeggen: 'Yes, ik word later visagiste!', om vervolgens het make up doosje dat ze zojuist gekregen heeft nog eens goed te bekijken
Ik moet lachen en voeg mij bij hun gezelschap. De stiften komen tevoorschijn en ik vraag wat ze tekent. 'Ik teken altijd hetzelfde', lacht ze. 'Poppen!' Een figuur met naar verhouding veel te lange benen komt op papier. Ze heeft geel, sorry, blond haar. 'Hawai kleren', zegt ze. Ik knik.
Al snel is ze op het tekenen uitgekeken en is het ook voor mij tijd om naar huis te gaan. Maar mijn nichtje denkt er anders over. Met haar pakweg 150 cm lengte en schoenmaat 38 kruipt ze bij mij op schoot. 'Je moet blijven!' zegt ze, en ze pruilt theatraal haar lip. Ik kijk naar de kast waarop ik een haarfohn, make up en douchegel zie staan en geef haar ondertussen een dikke knuffel.
Je kunt tenslotte niet alleen maar een dame zijn.
Vol enthousiasme pakt ze haar cadeautjes uit. Het gekregen geld wordt snel in een envelop gestopt en de rest van de gekregen cadeautjes wordt in de eerste plaats op de kast gezet, om ze vervolgens stiekem tussendoor open te maken en te bekijken.
De blauwe glitterschoenen gaan uit, want eigenlijk is ze liever op blote voeten. Haar vriendje komt en samen ploffen ze op de bank. Er worden kaartjes uit de kast gehaald waarop 'Ja' of 'Nee' staat, en waarbij je na het stellen van een gesloten vraag een kaartje moet trekken voor het antwoord. Ik hoor haar zeggen: 'Yes, ik word later visagiste!', om vervolgens het make up doosje dat ze zojuist gekregen heeft nog eens goed te bekijken
Ik moet lachen en voeg mij bij hun gezelschap. De stiften komen tevoorschijn en ik vraag wat ze tekent. 'Ik teken altijd hetzelfde', lacht ze. 'Poppen!' Een figuur met naar verhouding veel te lange benen komt op papier. Ze heeft geel, sorry, blond haar. 'Hawai kleren', zegt ze. Ik knik.
Al snel is ze op het tekenen uitgekeken en is het ook voor mij tijd om naar huis te gaan. Maar mijn nichtje denkt er anders over. Met haar pakweg 150 cm lengte en schoenmaat 38 kruipt ze bij mij op schoot. 'Je moet blijven!' zegt ze, en ze pruilt theatraal haar lip. Ik kijk naar de kast waarop ik een haarfohn, make up en douchegel zie staan en geef haar ondertussen een dikke knuffel.
Je kunt tenslotte niet alleen maar een dame zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten