Regressietherapie

Tien losse euro's. Dat is alles wat ik (wij) nodig heb om een avondje flink regressief te ontladen. Zonder dat je het doorhebt, vliegt de tijd voorbij. Als je niet oplet, vliegt ook je geld mee. Van tevoren kun je al voorpret beleven aan het uitzoeken van je potentiele slachtoffers die avond. Aangezien ik altijd met L. ga, hoef ik daar niet over na te denken. We hebben dezelfde smaak en weten wat we willen. Nonchalant lopen we een rondje om ons territorium af te bakenen. Als we langs eventueel wachtende Haagse (kankah)kinderen lopen rinkelt Luyken even intimiderend met de euro's in zijn zak.
'De beste uit drie?' Ik knik ongeduldig en we gooien drie euro in de gleuf. De spanning is om te snijden als we op de groene knop drukken en de plastic schijf uit de gleuf komt rollen. Airhockey kan levensbedreigend zijn als iemand zich naast onze speeltafel begeefd. Geconcentreerd gooien we niet alleen de plastic schijf maar ook de attributen door de ruimte waar, de eerder geintimideerde Haagse kids ze weer voor ons oprapen en teruggeven. We incasseren ieder doelpunt als een boer met kiespijn en maken ze met een ietwat wraakzuchtig lachje. Met je ogen knipperen kan het einde betekenen.
Met het zweet op onze rug feliciteren we elkaar met de overwinning, en durven ook weer andere mensen te gaan spelen. Om het contrast wat te verkleinen spelen we ook nog een spelletje samen. Met een schuin oog kijk ik naar de, in mijn ogen, veel te soft spelende Airhockey stelletjes. Het is maar goed dat we maar tien losse euro's hebben...