Zenuwachtig lacherig schuiven de tupperware bakjes over de tafel. Ze willen het wel meenemen maar toch liever niet onder toeziend oog van de serveerster. Zorgvuldig wordt er afgewogen: 'Wil jij de truffels? De taartjes?' Mijn moeder lacht stiekem terwijl ze de truffels over tafel laat vallen. ' Dit zijn de laatste, hoor!'
Ik kijk het aan en sta toe dat er door mijn tante een bakje voor mij wordt gevuld. Met lichte schaamte merk ik op dat ik mij ook niet helemaal vrij voel van hebberigheid. Ik uit dit in een gulden middenweg en leef me uit op de bak met luxe thee. Mijn tante pakt nog een paar zakjes extra voor mij en ach, weigeren is ook zo sneu. Bovendien is nadenken met een truffel in mijn mond voor mij een vrijwel onmogelijke opgave. Zodra ik in aanraking kom met suiker dalen een aantal van mijn cognitieve functies rampzalig in capaciteit.
Mijn vader, voor wie dit hele High Tea gebeuren oorspronkelijk georganiseerd was, laat het allemaal over zich heenkomen. Maar hij heeft dan ook z'n handen vol met alle voorgedrukte cliche Abraham-cadeaus. Abraham-mokken, sleutelhangers, poppen en stressbaltieten of tietstressballen en andere toch stiekem wel heel originele cadeaus komen tevoorschijn. En hij lacht! Hoe kun je ook anders, met al dat heerlijke geba..eh, gezelschap!
Pap, nogmaals gefeliciteerd en bedankt voor je blije reactie op deze onverwachte verrassing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten