Voor het eerst van mijn leven in een alles behalve ontspannen lichamelijke staat liggen zweten op een bloedhete houten bank. Temperatuur: 57 graden Celcius. Gevoelstemperatuur: eerst heet, daarna heter, en, na plusminus een kwartier: jankheet. Althans, een aantal jaren geleden tijdens mijn volhardende pogingen sauna's te leren waarderen lag ik na amper vijf minuten al met mijn hoofd tussen mijn knieen. Ik kon me niet voorstellen dat ik het jankheet-stadium ooit eens zou passeren.
Doch, men wordt volwassen. En gisteren kon ik met trots zeggen dat ik niet alleen het jankheet-gevoel achter mij kon laten, maar het hele gebeuren ook nog in lome ontspanning over me heen kon laten komen. En niet alleen bij 57 graden, maar zelfs bij 90 graden hield ik het hoofd spreekwoordelijk gezien koel. Over de letterlijke koelheid kan ik kort zijn: mijn vriendin en ik hadden alleen al op ons zweet een Turks Stoombad draaiende kunnen houden. Ik wist tot gisteren niet dat ik ook uit mijn knieholtes kon zweten.
Het enige minpuntje aan de sauna: het is er grafstil. Boven de deuren hangen bordjes met: 'Stilte versterkt de ontspanning' (says who?) en kort maar krachtig: 'Stilteruimte'. Ik bevond mijzelf na een paar uur sauna en een -tegen verwachting in- ietwat ongezonde maaltijd in bijzonder melige staat. Samen met mijn vriendin deden we, al liggend op een stenen relaxbank, in mime lachwekkende dansjes op de foute jaren '70 hits die dienst moesten doen als relaxmuziek. En, als niemand keek maakten we snel een golvenzee van het zwembad. We voelden ons heel stout, maar, en dat is het belangrijkste: heel ontspannen. Stilte versterkt inderdaad de ontspanning. Er is namelijk niets lekkerder dan de stilte na een flinke dosis slappe lach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten