Alle begin is moeilijk

Er zijn -gelukkig- weinig momenten wanneer ik als kind dacht dat ik doodging. Meestal gebruikte ik het als chantage-techniek in verschillende vormen. Zoals wanneer ik met mijn handen in de hutspot zat te wroeten en weigerde het op te eten. Als mijn moeder dan zo boos was dat ze mij buiten zette met de deur dicht riep ik: 'Hellllp, ze VERMOORDT me!' en dan werd Myrletje snel weer naar binnen gehaald.
Toch moet ik een periode van mijn leven gedacht hebben dat ze mij echt ging vermoorden. Ik was zes jaar en zoals ieder kind wel een passie heeft, had ik er ook een: fietsen. Naast een mandje voor mijn poppen/knuffels/ander speelgoed die ik graag een guided tour door de buurt gaf, hingen er aan de zijkant eerst nog twee, en daarna 1 zijwieltje. Het ding bungelde er los bij en alleen wanneer ik door de bocht crosste raakte het de grond. Als je echter zo'n kind bent als ik denk je echter dat je leven ervan afhangt.
Dus toen mijn ouders besloten dat het laatse zijwieltje er ook maar af moest (ik was tenslotte al zes!) brak de hel los. En het leuke is: van deze hel is een foto. Verdere omschrijving lijkt mij overbodig. Waarom? See for yourself...

Show me hell!