Bleekbloemen

Of ik even wat wilde doen. Want ja, hij kon het ook wel zelf, want van de week had ie wel he-le-maal zelf boodschappen gedaan. De laatste keer was alweer ruim twee jaar geleden, maar ik moest niet denken dat hij nooit de deur uitging. Eerlijk gezegd was het, zo gaf hij toe, vooral ook wel gemakzucht om het mij te laten doen. Hoewel gemakzucht een woord is waar ik uitslag van krijg, past dit psychologisch gezien prima in het plaatje van een veertiger die zijn half afgelikte ijsstokjes op de tijdschriften onder de tafel vastplakt en waarbij de vliegen uit de vaatwasser komen.
Het kost mij, naast een wekelijkse portie lichtelijke verontwaardiging, een halve fles bleek per week. Maar dan heb je ook wat. Namelijk: waardering in de vorm van een bos bloemen. Die ik wel eerst zelf moest halen. Ach. Afgezien van het feit dat ik daar -gezien de verstrekte achtergrondinformatie- misschien ook wel blijer mee moet zijn, wordt de waardering er niet minder om. Voor een man die slaapt met drop in zijn bed omdat hij er iedere avond ongemerkt een halve zak in laat vallen tijdens het tv kijken, is hij best attent.