Ze is koel, soms ronduit koud. Op sommige punten kun je moeilijk hoogte van haar krijgen. En tegelijkertijd is dat ook haar grootste charme. Op het eerste gezicht ondoorgrondelijk. Hoog. Om precies te zijn: 4807 meter. En op 15 juli 2006 om 11:15 bereikte ik haar top! Ik heb het over: De top van de Mont Blanc!
(klik voor vergroting)
Negen dagen lang stijgen en dalen door het meest fantastische landschap dat je je kunt voorstellen. Steeds weer vingen we een glimp op van ons ultieme, letterlijke hoogtepunt van deze tocht, iedere keer vanuit een ander licht en zicht bekeken. Waar we begonnen in de bossen zagen we het landschap langzaam veranderen naar struiken, gras, steen, en uiteindelijk slechts sneeuw.
In die dagen teerde mijn lichaam slechts op just-add-water-pasta's, snickers, marsen, balisto's, en zo nu en dan een cup a soup. Slapen met een puntig stuk steen onder je ongewassen oksel. Haren die, na een week niet wassen, stoer rechtop blijven staan. Stijve knieen door belasting van het afdalen met een tas van +20 kilo. Maar: dit alles samen met een fantastisch gezelschap. Met veel plezier en gezelligheid en vastberadenheid om met zijn allen ons doel te bereiken.
Dus, het stuk steen werd weggehaald en de oksels gedeodoreerd. De haren samengebonden onder een doek en de knieen gebalsamtijgerd tot we zelf mentholdampen begonnen uit te ademen. En we gingen ervoor! Nu, weer thuis in mijn mooie nieuwe kamer, kom ik eindelijk tot rust. Ik slaap een gat in de dag en bekijk de foto's. En bekijk de foto's. En bekijk de foto's. Met in mijn gedachten de wetenschap dat ik de hoogste berg van West-Europa heb beklommen. Als de verbazing eraf is, ga ik het misschien zelf daarna echt geloven....
(klik voor vergroting)
Negen dagen lang stijgen en dalen door het meest fantastische landschap dat je je kunt voorstellen. Steeds weer vingen we een glimp op van ons ultieme, letterlijke hoogtepunt van deze tocht, iedere keer vanuit een ander licht en zicht bekeken. Waar we begonnen in de bossen zagen we het landschap langzaam veranderen naar struiken, gras, steen, en uiteindelijk slechts sneeuw.
In die dagen teerde mijn lichaam slechts op just-add-water-pasta's, snickers, marsen, balisto's, en zo nu en dan een cup a soup. Slapen met een puntig stuk steen onder je ongewassen oksel. Haren die, na een week niet wassen, stoer rechtop blijven staan. Stijve knieen door belasting van het afdalen met een tas van +20 kilo. Maar: dit alles samen met een fantastisch gezelschap. Met veel plezier en gezelligheid en vastberadenheid om met zijn allen ons doel te bereiken.
Dus, het stuk steen werd weggehaald en de oksels gedeodoreerd. De haren samengebonden onder een doek en de knieen gebalsamtijgerd tot we zelf mentholdampen begonnen uit te ademen. En we gingen ervoor! Nu, weer thuis in mijn mooie nieuwe kamer, kom ik eindelijk tot rust. Ik slaap een gat in de dag en bekijk de foto's. En bekijk de foto's. En bekijk de foto's. Met in mijn gedachten de wetenschap dat ik de hoogste berg van West-Europa heb beklommen. Als de verbazing eraf is, ga ik het misschien zelf daarna echt geloven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten