De pastei van mams is op, de koelkast wordt langzaam leger. Spullenzijn weer schoon en Ramayana prijkt aan de muur als herinnering aan deafgelopen maanden. Ik ben weer thuis en de tijd vliegt. Bachelordiplomaopgehaald en schoolrooster klaar voor het komende halfjaar. Door alledrukte zou ik bijna vergeten hoe HEERLIJK het is om weer thuis te zijn.
Wat ik het meest zou missen, dacht ik: aardappelen, rust en stilte,een normaal schoolritme. Hoe je thuis erachter kunt komen dat je veelsimpelere dingen mist zoals het rumoer van je huisgenoten, de ruimtevan je kamer, de vorm van je eigen matras. Het zit hem in de kleinedingen. Niet de aardappels, maar wie de aardappels maakt. Uberhaupt hetkopen en koken van aardappels. En de mensen.
Gisteren ging ik ophet station op een bankje zitten met genoeg zitruimte voor nog drieextra personen. Toen ik ging zitten schoof zowel de mevrouw links alsrechts haar tas en haar krantje opzij. Voorheen had ik dit vast opgevatals een teken van beleefdheid, maar nu kon ik mij niet losmaken van dietwee overduidelijk lege plekken naast mij. Private space, ik moet erweer aan wennen. Vandaag voor het eerst weer een ei gekookt: meer kanik voorlopig ook niet eten, want mijn maag is niet opgewassen tegenmijn normale dosis zuivel en andere hollandse heerlijkheden. Had ik alverteld hoe HEERLIJK het is om weer thuis te zijn?
Vanaf maandagga ik de komende anderhalf jaar door het leven als masterstudenteklinische neuropsychologie. Twintig minuten in de trein per dag zonderiemand die een praatje maakt. Met mijn mp3-speler op blend ik opnieuwin de individualiteit van het dagelijks ritme. I'm back and ready!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten