Voordat onze tweede jungletrek van start gaat, 'relaxen' we een dagje in Banjarmasin. Althans, dat was de bedoeling, maar uiteindelijk werd het een high tech shopsessie waarbij ik mijn eerste (ja, EERSTE) stukje elektronica van deze vakantie kocht: een of ander superslick japans mp3 spelertje voor 30 euri! Tussendoor deden we nog (souvenir)boodschappen en zelfs nog een Canaltour door de wateren van Banjarmasin, die we gratis kregen aangeboden door de man die onze jungletreks geregeld had. We wanen ons als filmsterren wanneer we door iedereen worden uitgezwaaid en toegeroepen. Kinderen springen massaal de rivier in om ons vanuit de boot een high five te kunnen geven. Na kramp in de kaken van een uur lang breed glimlachen pakken we terug in het hotel onze mooie daypacks en zijn we bekaf, maar klaar voor Orang Utan spotting!
De rit naar Pankalanbun (vlakbij Tanjung Puting National Park) was wederom avontuurlijk. De vorige keer dat we hadden besloten zo'n halfdoodmakende busrit nooit meer te doen, hadden we dat besluit beter iets consequenter kunnen vasthouden. Alles wat wel goed ging: de bus reed en bleef rijden. We hadden goede comfortabele zitplaatsen. De bus had GEEN vertraging (= uitzonderlijk) en alles was tot in de puntjes goed geregeld. Wat zou er dan mis kunnen gaan, vraag je je af. Toen we in de bus gingen zitten, dachten we precies hetzelfde. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Toen we half half in slaap dommelden, kwamen we erachter: onze chauffeur kon niet wakker blijven. En aangezien de taakverdeling ongeveer zo is dat een chauffeur ongeveer 18 uur rijdt op nog geen uur pauze (roken kan tenslotte ook prima IN de bus) is dat niet zo verwonderlijk. De manier waarop dat vervolgens opgelost wordt is dat wel. Om enigzins wakker achter het stuur te zitten heeft onze chauffeur gedurende DE HELE NACHTrit met kermis-volume (je weet wel, dat je de bas VOELT in je longen) de meest verschrikkelijke Indonesische extreem neurotische rave-hits in repeat afgedraaid. Ik dacht dat NACHT impliciet samenhing met iets wat ze bij ons 'slaap' noemen, maar bij onze chauffeur is zelfs 'rust' een relatief tijdsonafhankelijk begrip. Met 300 beats per seconde duurde onze slapeloze rit naar Pankalanpun uitputtend lang. Maar het goede nieuws is dat ik dankzij mijn vers gekocht mp3 speler, tevens gevuld (!) met Indonesische hits jullie ook kan laten HOREN hoe onze bus klonk. Mocht je geen boxen van een halve meter in omvang hebben, zet dan op z'n minst het volume op z'n allerhoogst om een klein beetje de groove te krijgen.
Klik hier om Amazing House 2007 te downloaden, een van de nummers die hier een niet te begrijpen populariteit geniet -en dan bedoel ik niet voor tienjarigen (!)- en in de top 10 playlist van onze chauffeur stond. In de tussentijd dat jullie hiervan genieten -en ik verwacht: ook MINIMAAL 12 uur op repeat- is het voor ons nu tijd om te makan makan, en als afsluiting van onze avond met onze Tweede mysterieuze elektronicagadget te spelen. Wanneer de muziek bij jullie is afgelopen zie ik jullie graag weer terug. Tot dan!
De rit naar Pankalanbun (vlakbij Tanjung Puting National Park) was wederom avontuurlijk. De vorige keer dat we hadden besloten zo'n halfdoodmakende busrit nooit meer te doen, hadden we dat besluit beter iets consequenter kunnen vasthouden. Alles wat wel goed ging: de bus reed en bleef rijden. We hadden goede comfortabele zitplaatsen. De bus had GEEN vertraging (= uitzonderlijk) en alles was tot in de puntjes goed geregeld. Wat zou er dan mis kunnen gaan, vraag je je af. Toen we in de bus gingen zitten, dachten we precies hetzelfde. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Toen we half half in slaap dommelden, kwamen we erachter: onze chauffeur kon niet wakker blijven. En aangezien de taakverdeling ongeveer zo is dat een chauffeur ongeveer 18 uur rijdt op nog geen uur pauze (roken kan tenslotte ook prima IN de bus) is dat niet zo verwonderlijk. De manier waarop dat vervolgens opgelost wordt is dat wel. Om enigzins wakker achter het stuur te zitten heeft onze chauffeur gedurende DE HELE NACHTrit met kermis-volume (je weet wel, dat je de bas VOELT in je longen) de meest verschrikkelijke Indonesische extreem neurotische rave-hits in repeat afgedraaid. Ik dacht dat NACHT impliciet samenhing met iets wat ze bij ons 'slaap' noemen, maar bij onze chauffeur is zelfs 'rust' een relatief tijdsonafhankelijk begrip. Met 300 beats per seconde duurde onze slapeloze rit naar Pankalanpun uitputtend lang. Maar het goede nieuws is dat ik dankzij mijn vers gekocht mp3 speler, tevens gevuld (!) met Indonesische hits jullie ook kan laten HOREN hoe onze bus klonk. Mocht je geen boxen van een halve meter in omvang hebben, zet dan op z'n minst het volume op z'n allerhoogst om een klein beetje de groove te krijgen.
Klik hier om Amazing House 2007 te downloaden, een van de nummers die hier een niet te begrijpen populariteit geniet -en dan bedoel ik niet voor tienjarigen (!)- en in de top 10 playlist van onze chauffeur stond. In de tussentijd dat jullie hiervan genieten -en ik verwacht: ook MINIMAAL 12 uur op repeat- is het voor ons nu tijd om te makan makan, en als afsluiting van onze avond met onze Tweede mysterieuze elektronicagadget te spelen. Wanneer de muziek bij jullie is afgelopen zie ik jullie graag weer terug. Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten