Gisteren om dit tijdstip liep ik in een deel van een godsverlaten-alle-winkels-zijn-gesloten Yogya. Hoewel dit gesloten stadsdeel eruit ziet als een pauperwijk waar de winkels voorgoed gesloten blijven, is het vandaag De Grote Feestdag. En rustiger op straat dan ooit. In ieder geval, in ons stadsgebied, want wanneer we na een flinke wandeling in de hoofdstraat van Yogya aankomen, blijkt duidelijk waar de winkels WEL open zijn en waar alle activiteit zit. We gaan naar onze eerder met succes bezochte gamehal, waar de hap-, gok- en spelapparaten beplakt lijken met gillende, joelende, schreeuwende kinderen en hun ouders, die ook vandaag allemaal een vrije dag hebben. Sommige dingen zijn overal ter wereld hetzelfde. Je kunt hier door bepaalde spelletjes te spelen tickets verkrijgen waarmee je vervolgens (net zoals op onze kermis) spulletjes kunt kopen, die zo ongeveer staan in de verhouding 80/1 voor een potlood en 1436/1 voor een keukenblender. Note: je krijgt gemiddeld 5 tickets per spel -maar meer als je speelt zoals wij. Met een zak (!) met ik weet niet hoeveel muntjes veroverden we in pakweg een uur respectievelijk een gum en een borrelglaasje en 3 blaren op onze handen. Koopje, voor vier euro....maar gigantisch veel lol!
Natuurlijk blijf ik een vrouw en kan ik het niet bij die vier euro laten...en dus koop ik voor slechts een tientje nog een mooi gebatikte kimono voor thuis. En, waar ik heel blij mee ben: een boek dat ik al had, maar eerder op de reis helaas ben verloren, en ik nu toch kan uitlezen! En daar heb ik wel behoefte aan, want de vakantie slash reismoeheid sluipt er zo zachtjesaan bij mij best een beetje in. Ik ben al voor de helft getransformeerd tot zwembadhanger en bruinbakker, en tot mijn verbazing bevalt me dat best goed en vind ik het een fijn idee dat er voor de laatste zeven dagen niet heel veel meer op het programma staat. Een toeristische must-see van deze vakantie kunnen we in ieder geval nu wel afstrepen, en met succes, want onze trip naar Borobudor was fantastisch.
Even hadden we getwijfeld of we net als de rest van onze reis op eigen houtje naar Borobudur zouden gaan of dat we een van de vele aangeboden tours zouden boeken. We kozen voor het laatste, en met succes: afgehaald bij ons hotel vonden we in ons busje twee andere hollanders, waarna we met z'n vieren de trip naar Borobudur voortzetten. Het was fijn -en niet alleen omdat het in het Nederlands was- om onze reiservaringen te delen, vooral omdat dat me eraan herinnert dat we toch een trip maken die wezenlijk anders is dan de meeste mensen doen. Omdat wij dit alleen niet zo vaak met andere toeristen konden delen simpelweg omdat we ze niet tegenkwamen, vergeet ik soms bijna welke buitengewone, bijzondere avonturen en beproevingen we hebben meegemaakt en doorstaan. Het deed me goed om onze 53 graden celcius-veewagen- treintrip, strafbankjebusreis en eindeloze vertragingen levendig terug in mijn herinnering te brengen -en het leedvermaak deed onze medepassagiers zichtbaar ook goed.
...En nu ging ik een stuk over Borobudur schrijven, het opslaan en het hele stuk weer verliezen door een plotselinge internet hick-up...
..En doe ik het NOGMAALS, enigzins (behoorlijk) gefrustreerd en met zin om het internetmannetje die er ook niets aan kan doen met zijn hoofd op het toetsenbord te rammen (duidelijk te lang niet gesport). Maar ik doe het niet en vertel wel verder over dat aangezien onze trip om twee uur 's middags vertrok we zelfs de hordes Borobudur-bij-zonsopgang enigzins wisten te vermijden, wat ons bij vlagen het idee gaf slechts met z'n tweetjes te zijn. Dit leverde uiteraard beschamend veel schitterende kiekjes op -te bewonderen bij L. Het is slechts giswerk om voor te stellen hoe dit gigantische staaltje toewijding er lang geleden uit gezien moest hebben, en vooral welke indruk het vroeger moet hebben afgegeven. Mede door onze tegenwoordige (= hoge) bouwstijlen is het onmogelijk mij volledig voor te stellen hoe klein de mensen zich vroeger moeten hebben gevoeld aan de voet en in de gangen van dit prachtige bouwwerk, gepositioneerd midden in de jungle en omgeven door bergen. Desalniettemin doen we een poging en lopen we Borobudur als een van de weinige toeristen zoals het hoort: verdieping voor verdieping met de klok mee.
Eenmaal boven gekomen zoek ik de mooiste en volledigste boedhha (want van driekwart zijn de onderdelen afgehakt voor display of verkoop) en aai over zijn voetje voor geluk waarvan ik blij voel dat ik er al lang genoeg van heb. Nog een week, en dan kan ik in de praktijk echt gaan waarderen welke voorrechten ik allemaal mag hebben ten opzichte van veel andere mensen in de wereld. Zoals een fijn eigen huis, een warme douche, de mogelijkheid om te studeren en een moeder die pastei voor me maakt bij thuiskomst. Mijn Borobudur in het klein.
Liefs uit Yogya met alleen nog het Ramayana-ballet op het programma, en tot snel vanuit Bandung!
Natuurlijk blijf ik een vrouw en kan ik het niet bij die vier euro laten...en dus koop ik voor slechts een tientje nog een mooi gebatikte kimono voor thuis. En, waar ik heel blij mee ben: een boek dat ik al had, maar eerder op de reis helaas ben verloren, en ik nu toch kan uitlezen! En daar heb ik wel behoefte aan, want de vakantie slash reismoeheid sluipt er zo zachtjesaan bij mij best een beetje in. Ik ben al voor de helft getransformeerd tot zwembadhanger en bruinbakker, en tot mijn verbazing bevalt me dat best goed en vind ik het een fijn idee dat er voor de laatste zeven dagen niet heel veel meer op het programma staat. Een toeristische must-see van deze vakantie kunnen we in ieder geval nu wel afstrepen, en met succes, want onze trip naar Borobudor was fantastisch.
Even hadden we getwijfeld of we net als de rest van onze reis op eigen houtje naar Borobudur zouden gaan of dat we een van de vele aangeboden tours zouden boeken. We kozen voor het laatste, en met succes: afgehaald bij ons hotel vonden we in ons busje twee andere hollanders, waarna we met z'n vieren de trip naar Borobudur voortzetten. Het was fijn -en niet alleen omdat het in het Nederlands was- om onze reiservaringen te delen, vooral omdat dat me eraan herinnert dat we toch een trip maken die wezenlijk anders is dan de meeste mensen doen. Omdat wij dit alleen niet zo vaak met andere toeristen konden delen simpelweg omdat we ze niet tegenkwamen, vergeet ik soms bijna welke buitengewone, bijzondere avonturen en beproevingen we hebben meegemaakt en doorstaan. Het deed me goed om onze 53 graden celcius-veewagen- treintrip, strafbankjebusreis en eindeloze vertragingen levendig terug in mijn herinnering te brengen -en het leedvermaak deed onze medepassagiers zichtbaar ook goed.
...En nu ging ik een stuk over Borobudur schrijven, het opslaan en het hele stuk weer verliezen door een plotselinge internet hick-up...
..En doe ik het NOGMAALS, enigzins (behoorlijk) gefrustreerd en met zin om het internetmannetje die er ook niets aan kan doen met zijn hoofd op het toetsenbord te rammen (duidelijk te lang niet gesport). Maar ik doe het niet en vertel wel verder over dat aangezien onze trip om twee uur 's middags vertrok we zelfs de hordes Borobudur-bij-zonsopgang enigzins wisten te vermijden, wat ons bij vlagen het idee gaf slechts met z'n tweetjes te zijn. Dit leverde uiteraard beschamend veel schitterende kiekjes op -te bewonderen bij L. Het is slechts giswerk om voor te stellen hoe dit gigantische staaltje toewijding er lang geleden uit gezien moest hebben, en vooral welke indruk het vroeger moet hebben afgegeven. Mede door onze tegenwoordige (= hoge) bouwstijlen is het onmogelijk mij volledig voor te stellen hoe klein de mensen zich vroeger moeten hebben gevoeld aan de voet en in de gangen van dit prachtige bouwwerk, gepositioneerd midden in de jungle en omgeven door bergen. Desalniettemin doen we een poging en lopen we Borobudur als een van de weinige toeristen zoals het hoort: verdieping voor verdieping met de klok mee.
Eenmaal boven gekomen zoek ik de mooiste en volledigste boedhha (want van driekwart zijn de onderdelen afgehakt voor display of verkoop) en aai over zijn voetje voor geluk waarvan ik blij voel dat ik er al lang genoeg van heb. Nog een week, en dan kan ik in de praktijk echt gaan waarderen welke voorrechten ik allemaal mag hebben ten opzichte van veel andere mensen in de wereld. Zoals een fijn eigen huis, een warme douche, de mogelijkheid om te studeren en een moeder die pastei voor me maakt bij thuiskomst. Mijn Borobudur in het klein.
Liefs uit Yogya met alleen nog het Ramayana-ballet op het programma, en tot snel vanuit Bandung!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten