In Bandung, daar waar mijn opa lang geleden geboren is, denk ik eigenlijk helemaal niet frequenter aan mijn opa dan tijdens de rest van onze reis; eigenlijk zijn mijn grootouders onlosmakelijk met deze reis verbonden. Ik denk terug aan mijzelf, veertien jaar, aan de keukentafel bij opa en oma terwijl ik vragen stel voor mijn geschiedeniswerkstuk over Nederlands Indie. 'Opa, hoe was het vroeger in Indonesie?' Opa vertelt vol geuren en kleuren over zijn eerste baantje als kind waarbij hij koek rondbracht op een fiets met metalen banden waardoor alle koek verkruimelde en lacht heel hard. Oma had het druk met koken en liet opa praten terwijl ze af en toe corrigeerde. Hier in Bandung is alles anders dan vroeger en het is moeilijk om mij voor te stellen hoe deze stad er 85 jaar geleden uit moest zien. Maar dat maakt niet uit: Indonesie leeft en in al haar adem ruikt ze naar opa en oma.
Op zoek naar een wat meer geologische onderbouwing van dat perspectief bezoeken wij het Geologisch Museum, dat -ook al heb ik slechts een museum van binnen gezien- ongetwijfeld een van de meest complete educatieve musea van Indonesie moet zijn. Het leuke van dit museum is dat niet alleen negentig procent van de gevonden voorwerpen aan meterorieten, stenen, mineralen en botten ook daadwerkelijk in dit land gevonden zijn, maar dat je ze ook mag AANRAKEN. En daar houd ik van -ik blijf een halve pinda. We pikken wat ingewikkelde Indonesische educatie mee over platentektoniek en geologische bodemgronden (so we partially missed that learning part..) en 'ontsnappen' ternauwernood aan de drukte een buslading van tweehonderd scholieren die vlak na ons in stalactieten komen knijpen.
Aangezien het hier in Bandung toch het fijnste is om te shoppen in een shoppingcenter -en niet in de laatste plaats omdat we een tikkeltje te vermoeid zijn voor overmatige 'Hey Mister'-interactie met locals, nemen we een taxi naar de Bandung Supermal, die volgens de Lonely Planet de grootste Hero supermarkt van Indonesie heeft. Erg interessant voor mij daar ik de supermarkten hier nog steeds als een feestje beschouw, maar vandaag hebben we andere plannen. We stuiten op een vreselijk relaxte superbioscoop, waar we voor omgerekend 80 eurocent een kaartje kopen en genieten van een niet-nagesynchroniseerde-maar-gewoon-engelse Ratatouille -een echt GEWELDIGE film waarbij de tranen in ieder geval over mijn wangen liepen van het lachen. Heerlijk westers, heerlijk rustig.
Over westers gesproken: morgen gaan we echt iets beschamend heerlijks decadent doen. Naast ons huidige hotel -dat goed is, maar niet bijzonder goed- staat een vreselijk hoog high-end hotel met gepoetste liften en baliepersoneel met een evenzo gepoetste lach erachter. Een hotel dat, naast een verdieping met een bioscoop, zwembad, fitness en conference center ook een aantal verdiepingen bevat met hotelkamers en semi-permanente huisvesting. En in dit hotel, op de negentiende (!) verdieping staat voor ons morgen een schitterend two-bedroom condotel (zo'n semi-permanente huisvesting) op ons te wachten voor het studentikoze (kuch) bedrag van een luttele 110 eurootjes per nacht. Waar wij, nu komt het, voor 'slechts' nog minder dan de HELFT van deze prijs in deze veel te luxe kamer de hele dag decadent in bad gaan hangen. Ik kan echt niet wachten met dit schitterende afscheid van onze laatste reis-in-Indonesie-bestemming en dus tevens ook een semi-definitief afscheid en afsluiting van onze lange reis.
Vanuit een bad met bubbels denk ik aan alles wat mij thuis wacht en in opgewonden stemming denk ik aan mijn laatste weblog van over een paar dagen vanuit Jakarta, waar ik echt -en voor de laatste keer- kan testen of ik inmiddels al smog-imuun geworden ben. Sampai Jumpa!
Op zoek naar een wat meer geologische onderbouwing van dat perspectief bezoeken wij het Geologisch Museum, dat -ook al heb ik slechts een museum van binnen gezien- ongetwijfeld een van de meest complete educatieve musea van Indonesie moet zijn. Het leuke van dit museum is dat niet alleen negentig procent van de gevonden voorwerpen aan meterorieten, stenen, mineralen en botten ook daadwerkelijk in dit land gevonden zijn, maar dat je ze ook mag AANRAKEN. En daar houd ik van -ik blijf een halve pinda. We pikken wat ingewikkelde Indonesische educatie mee over platentektoniek en geologische bodemgronden (so we partially missed that learning part..) en 'ontsnappen' ternauwernood aan de drukte een buslading van tweehonderd scholieren die vlak na ons in stalactieten komen knijpen.
Aangezien het hier in Bandung toch het fijnste is om te shoppen in een shoppingcenter -en niet in de laatste plaats omdat we een tikkeltje te vermoeid zijn voor overmatige 'Hey Mister'-interactie met locals, nemen we een taxi naar de Bandung Supermal, die volgens de Lonely Planet de grootste Hero supermarkt van Indonesie heeft. Erg interessant voor mij daar ik de supermarkten hier nog steeds als een feestje beschouw, maar vandaag hebben we andere plannen. We stuiten op een vreselijk relaxte superbioscoop, waar we voor omgerekend 80 eurocent een kaartje kopen en genieten van een niet-nagesynchroniseerde-maar-gewoon-engelse Ratatouille -een echt GEWELDIGE film waarbij de tranen in ieder geval over mijn wangen liepen van het lachen. Heerlijk westers, heerlijk rustig.
Over westers gesproken: morgen gaan we echt iets beschamend heerlijks decadent doen. Naast ons huidige hotel -dat goed is, maar niet bijzonder goed- staat een vreselijk hoog high-end hotel met gepoetste liften en baliepersoneel met een evenzo gepoetste lach erachter. Een hotel dat, naast een verdieping met een bioscoop, zwembad, fitness en conference center ook een aantal verdiepingen bevat met hotelkamers en semi-permanente huisvesting. En in dit hotel, op de negentiende (!) verdieping staat voor ons morgen een schitterend two-bedroom condotel (zo'n semi-permanente huisvesting) op ons te wachten voor het studentikoze (kuch) bedrag van een luttele 110 eurootjes per nacht. Waar wij, nu komt het, voor 'slechts' nog minder dan de HELFT van deze prijs in deze veel te luxe kamer de hele dag decadent in bad gaan hangen. Ik kan echt niet wachten met dit schitterende afscheid van onze laatste reis-in-Indonesie-bestemming en dus tevens ook een semi-definitief afscheid en afsluiting van onze lange reis.
Vanuit een bad met bubbels denk ik aan alles wat mij thuis wacht en in opgewonden stemming denk ik aan mijn laatste weblog van over een paar dagen vanuit Jakarta, waar ik echt -en voor de laatste keer- kan testen of ik inmiddels al smog-imuun geworden ben. Sampai Jumpa!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten