Het is zover
ik ga op reis
weg, ver weg
onbekend waarheen
degene die ik lief heb verlaat ik
om degene die ik lief had terug te vinden.
Zo luidde de tekst op haar rouwkaart. Een tijd geleden zat ik samen met L. bij haar aan tafel te vertellen over onze lange reis. Geinteresseerd bekeek ze de foto's en voor het eerst deed ze een boekje open over vroeger. Over hoe koud het was op de boot van Indonesie naar Nederland. Hoe moeilijk de start hier was in een land dat ze niet kende. Maar hoe ze samen met opa sterk was en ze het zo weer zou doen, als ze de keus had. Samen. Ze zuchtte terwijl ze zei:' Ik mis die ouwe zo.'
Toen ze een paar weken later was gevallen had niemand verwacht dat het zo snel zou gaan. Ik belde mijn moeder: 'Oma mankeert niks, ze is helemaal in orde maar ze is wel erg moe'. De moeheid verdween echternniet en de dokter deed een bloedtest. Oma had leukemie. Volgens de dokter een conditie waar ze nog prima mee kon leven maar oma dacht er anders over. Het was mooi geweest. Een paar uur nadat ze arriveerde in het ziekenhuis verliet ze deze aarde om terug te keren naar degene die ze al die tijd zo gemist had.
Ik kijk naar de kaart van Indonesie aan de muur. En ik denk aan hoe de laatste schakel tussen daar en hier vanaf nu zal voortleven in herinnering. Een herinnering die voor mij voor altijd tastbaar zal blijven, dankzij het mogen delen van onze reiservaringen in haar vaderland tijdens -achteraf gezien- de laatste maanden van haar leven. En ik zie het voor me. Oma, net als vroeger, kibbelend met opa. Maar dan daarboven kijkend naar ons. Lieve oma, ik zal u missen! Veel liefs van uw nonna voor u en voor opa en tot over heel heel heel veel jaar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten