Ik kan er Echt Niet Tegen. Mensen die bij het communiceren met kinderen zelf veranderen in kinderen. En dan bedoel ik niet lol maken in de vorm van vingerverf in je haar smeren of stiekem lachen om vieze poepwoorden. In de psychologieboeken die ik voor mijn studie lees staat het volgende over het opzetten van kinderstemmetjes bij de opvoeding van je kind: het klinkt wat schattiger, maar het maakt geen ruk uit. Je kind leert er niet meer of minder om wanneer je je kind aanspreekt met een stemgeluid een paar octaven hoger dan je kind zelf doet. Maar afgelopen zondag kwam ik een gezin tegen die deze boeken duidelijk niet in de kast heeft staan.
In de trein van Den Haag naar Haarlem ontvouwde zich voor mijn ogen een indrukwekkend schouwspel. Rechtstreekt uit de LOI reclame weggelopen zitten daar Wouterrr en Merelll met drie kleine kindertjes varierend in leeftijd van negen maanden tot vijf jaar. Rozijntjes werden tevoorschijn gehaald en kinderformaat banaantjes uit dezelfde tas. Tot daar nog niets bijzonders (mijn happentas wint daar zonde moeite van). Op het moment dat de ouders echter hun mond opentrokken, kon ik echt niet meer fatsoenlijk DS-en. Na een uitgebreide 'ik zie ik zie wat jullie allemaaaaaaaal niet zien' (sorry? Didn't realize I was involved in the game too?) begon de moeder -die alles overigens expres heel goed raadde en niet niet de kleuren 'purper' en 'kobaltblauw' noemde- met een piepstemmetje te vertellen dat ze een klein feestje hadden vandaag want Chiel was negen maanden geworden. De moeder keek daarbij of er een dagje Efteling op het programma stond. Het moet wel een heel bijzondere gewaarwording zijn om te ontdekken dat je kind groeit. Dat er vervolgens een heel arsenaal aan verjaardagsliedjes wordt gezongen kan ik mee leven. Toen het oudste kindje echter een aantal woorden in een zelfgemaakt liedje omhusselde spatte de zeepbel uiteen. Vader en moeder reageerde verbijsterd met een veel te hoog aardappelstemmetje: wat doe JIJ nou? Doe eens niet zo raaarrrh, dat vind ik wel een heel vrreemd liedje! Toen kindje nummer twee vervolgens op de bijtring van de jongste begon te stampen, vond papa dat naar eigen zeggen ook 'buitengewoon vrreemd' van de kleine uk.
De moeder probeerde de kinderen nog met een laatste redmiddel tot orde te brengen door een zelfgemaakt liedje. Vals en HARD zong ze zonder schaamte: 'Haarlem de Paarlem, Haarlem de Paaaaaarlem' bij het binnenrijden van het station. Ik trok een wenkbrauw op. Wannabe modelgezinnen. Eens opzoeken wat mijn boek daarover zegt....
In de trein van Den Haag naar Haarlem ontvouwde zich voor mijn ogen een indrukwekkend schouwspel. Rechtstreekt uit de LOI reclame weggelopen zitten daar Wouterrr en Merelll met drie kleine kindertjes varierend in leeftijd van negen maanden tot vijf jaar. Rozijntjes werden tevoorschijn gehaald en kinderformaat banaantjes uit dezelfde tas. Tot daar nog niets bijzonders (mijn happentas wint daar zonde moeite van). Op het moment dat de ouders echter hun mond opentrokken, kon ik echt niet meer fatsoenlijk DS-en. Na een uitgebreide 'ik zie ik zie wat jullie allemaaaaaaaal niet zien' (sorry? Didn't realize I was involved in the game too?) begon de moeder -die alles overigens expres heel goed raadde en niet niet de kleuren 'purper' en 'kobaltblauw' noemde- met een piepstemmetje te vertellen dat ze een klein feestje hadden vandaag want Chiel was negen maanden geworden. De moeder keek daarbij of er een dagje Efteling op het programma stond. Het moet wel een heel bijzondere gewaarwording zijn om te ontdekken dat je kind groeit. Dat er vervolgens een heel arsenaal aan verjaardagsliedjes wordt gezongen kan ik mee leven. Toen het oudste kindje echter een aantal woorden in een zelfgemaakt liedje omhusselde spatte de zeepbel uiteen. Vader en moeder reageerde verbijsterd met een veel te hoog aardappelstemmetje: wat doe JIJ nou? Doe eens niet zo raaarrrh, dat vind ik wel een heel vrreemd liedje! Toen kindje nummer twee vervolgens op de bijtring van de jongste begon te stampen, vond papa dat naar eigen zeggen ook 'buitengewoon vrreemd' van de kleine uk.
De moeder probeerde de kinderen nog met een laatste redmiddel tot orde te brengen door een zelfgemaakt liedje. Vals en HARD zong ze zonder schaamte: 'Haarlem de Paarlem, Haarlem de Paaaaaarlem' bij het binnenrijden van het station. Ik trok een wenkbrauw op. Wannabe modelgezinnen. Eens opzoeken wat mijn boek daarover zegt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten