Waarschuwing....extreem lang verhaal is coming up!
Net terug na een lange wandeling naar Koto Gadang vind ik eindelijk weer energie om een stuk te produceren met letters in de juiste volgorde. Er zijn reeds 2 dagen voorbij maar het voelt ongeveer als een week. Het voelt alsof ik 20 jaar ouder geworden ben in 2 dagen en lichamelijk klopt dat ook gedeeltelijk. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik 31 uur op een houten plankje heb gezeten met een borduurseltje erop en een versnellingspook in mijn kruis (en ik kan er zelfs al bijna om lachen)!
De busrit van Bandarlampung naar Bukittinggi was in alle opzichten die ik kan verzinnen ongelooflijk. We hadden ons goed voorbereid: 28 uur uitgetrokken voor de rit in plaats van de geplande 22 en een Happentas van echt enorme omvang gemaakt. Gerekend op een bus die minimaal 4 keer stuk gaat. Maar zoals met alle voorbereiding: je denkt natuurlijk niet ECHT dat dat ook allemaal gaat gebeuren. Dus zo bevonden we ons in aardig vrolijke staat (met we-zijn-er-bijna en potjes met vet paraat) uiteindelijk in een taxi met Saluddin, die ons naar het busstation bracht. Helaas had uitgerekend vandaag -hoe kan het ook anders- de bus een nog onbekende vertraging. Op het moment dat de bus eigenlijk moest aankomen had deze net pas de bootoversteek naar Sumatra gemaakt. Je moet je voorstellen dat deze bus helemaal van Jakarta (of misschien zelfs wel nog verder) naar het noorden van Sumatra rijdt.
Wat ik mij echter niet kon voorstellen was dat er inderdaad ook mensen zijn die deze HELE RIT uitrijden. Toen de bus ongeveer een uurtje te laat aankwam bleek hij ongeveer zo volgeboekt te zijn als een standaard kippenbus. Waarom we in godsnaam een kaartje vooraf moesten kopen is mij een raadsel, want ook voor deze bussen is vol een uitermate rekbaar begrip. Natuurlijk wist ik dit allemaal niet voor ik de bus instapte. Saluddin zei: 'There is only place next to driver, problem?' Voordat ik 'No, great!' zei had ik beter eerst de lonely planet kunnen lezen. Ik quote: 'If you have any choice in the matter avoid sitting at the front of the bus where you can all too vividly witness the antics of a driver with a death wish'.
Gelukkig had ik genoeg afleiding om mij met deze mogelijke death wish bezig te houden. Eenmaal IN de bus bleek de seat 'next to driver' bijna OP DE SCHOOT van de chauffeur te zijn. Naast zijn stoel bevond zich een soort van inklapbaar bankje waar je mits een beetje handig geplaatst nog best makkelijk twee mensen kwijt kan. Van twee meter twintig. Ik was instantly blij met mijn geschonken smalle postuur, niet in de laatste plaats omdat de versnellingspook van de bestuurder RECHT in mijn kruis (!) zat. Mijn rechtervoet kon ik net nog kwijt naast die van de chauffeur en mijn linkervoet verdween op spastische wijze ergens tussen het dashboard en het trapgat. Ik vond L. ergens in het donker naast mij en wat lacherig nog begonnen we aan de rit, in de veronderstelling dat er vast ergens nog wel mensen uit gingen stappen en wij naar achteren konden verhuizen. My mistake: in het komende uur werd de bus -hoe is het mogelijk- nog voller en voller, zodat uiteindelijk ook het volledige gangpad geinstalleerd was met Indo families. Zonder geiten en kippen, maar wel met schreeuwende baby's die, zo bleek later op de rit, nog vele malen meer tenenkrommend kunnen zijn.
We vervolgen onze rit in het donker over de Transsumatran Highway, die volgens mij zijn naam dankt aan de ontelbare hoeveelheid gigantische kuilen die er in deze weg te vinden zijn. Ik moet echt bekaf zijn geweest anders is het ondenkbaar om ook maar 1 tel te kunnen slapen met een wegdek waar je bijna complete auto's in kwijt kan. Ik weet nog -bij wijze van anekdote- dat ik vroeger tegen mijn moeder in de bus zei 'mam, mijn hoofd trilt' als ik mijn hoofd tegen het raam plaatste. Afgezien van het feit dat ik nu met geen mogelijkheid bij het raam kwam zonder een intiem onderonsje met de chauffeur, had ik dit niet kunnen doen zonder ernstig hersenletsel.
In de psychologie is er een term die ook wel 'cognitieve dissonantie' genoemd wordt. Oftewel een onaangename spanning bij een confrontatie met tegenstrijdige feiten. Vrij vertaalt was dat eergisteren voor mij het gevoel dat je genept wordt. Ik had een kaartje gekocht met recht op een zitplaats. Hoewel er wel 3 complete gezinnen in het gangpad zaten (het kan dus slechter) zaten er wel 10 gezinnen comfortabel op ruime achteroverklapbare stoelen MET kussentjes, terwijl ik op een halfbakken strafbankje intiem zat te wezen met de versnellingspook. Ik wist niet zo goed van welke kant ik het nou het beste kon bekijken. Maar zoals met alles: de tijd zal het leren, en na een aantal onaangename draaiuren op ons bankje wist ik het WEL.
De airco ging vier keer stuk (mompelt iets over loslaten en ducktape). De president kwam uiteraard net toen wij langsreden op bezoek en de weg werd afgezet (een uur en 500.000 hallo misters wachten). Achter mij zat een babytje die niet gewoon kon lachen maar moest GILLEN om alles dat lollig was (= kennelijk veel), zodat ik bij de weinige keren dat ik sliep droomde over hoe ik dat kind met zijn poepluiers -die door de hele bus in plastic zakjes lagen- uit het raam zou smijten.
Maar de tijd tikte voort en de vertraging ook. De bus schudde zijn weg naar Bukittinggi en zowel L. als ik voelden ons met het uur beroerder worden. Doordat de airco stuk kon je achter de vooruit een ei bakken. Waarschijnlijk was dat een goed idee geweest voor de chauffeur want die at sigaretten bij het leven -hoewel er in de bus een bordje stond met 'Dilarang merokok'. Dat dat weinig zegt hadden we ook wel van tevoren kunnen bedenken want op de bus stond ook 'airconditioned' en 'with Karaoke' en dat was er beide niet (alhoewel ik eerlijk gezegd wel blij was met het laatste).
Ik was dan ook uitermate verrukt toen ik in mijn halfgare staat een bordje zag staan met Padang erop. Vanaf Padang zou het niet ver meer zijn naar Bukittinggi, en op zich was dat wel een reeele schatting, want we waren inmiddels wel zeker 20 uur onderweg. Helaas hebben ze hier geen kilometeraanduiding, en ik ging daarna bijna denken dat ze die expres hadden weggehaald om ons te pesten. Na de zoveelste break-down van de airco (of deed de motor het helemaal niet meer) wist een aardige medepassagier ons te vertellen dat de rit naar Padang vanaf daar nog wel een uur of 6 zou gaan duren. Maar in de halfschemer in de middle of nowhere hadden we geen andere keus dan de rit naar Bukittinggi op ons strafbankje uitzitten, in de hoop dat er in Padang mensen zouden uitstappen.
En dat deden wij. En om een lang verhaal kort te maken: de rit naar Padang bleek geen 6 uur. Precieze tijden weet ik niet, maar de rit naar Bukittinggi duurde vanaf daar nog ruimschoots 11 (!!) uur. Ik ben gestopt met proberen te begrijpen hoe een bus 9 uur vertraging kan oplopen terwijl ie amper heeft stilgestaan. Ik hield sowieso helemaal op met denken toen we eenmaal in Bukittinggi waren aangekomen. Na twee nachten bijna niet geslapen te hebben kwamen we om het schappelijke tijdstip van half 5 in de ochtend aan op een tankstation in de middle of nowhere. Gelukkig was er een taxi, hoefden we alleen nog maar naar het hotel te komen.
Wisten wij veel dat Bukittinggi de dag voor onze aankomst vereerd werd met een bezoek van de vice-president EN dat het hier schoolvakantie is. Ik zou willen dat ik mij er meer in verdiept had. Want dan had ik mij, na 33 uur reizen misschien beter kunnen instellen op het feit dat werkelijk ALLE hotels in deze stad voor de hele week volgeboekt waren. Na het proberen van minstens 10 hotels (die of gesloten waren, of een bordje met 'full' pontificaal op de deur hadden hangen, erg confronterend) zijn we ietwat radeloos in de lobby van een -eveneens- vol hotel gaan zitten, waarover de lonely planet zei:'Very dingy, last resort'. Nu zelfs onze last resort vol zat wisten wij het ook niet meer. We besloten daarom maar naar Novotel, het ALLERDUURSTE hotel in de stad te gaan, in de hoop dat, omdat de meeste mensen het niet kunnen betalen, er nog een kamer zou zijn. Al was het de presidentiele suite voor 150 euro per nacht met kaviaar als ontbijt.
Maar zelfs bij Novotel de genadeklap: 'We are completely full sir, very busy'. De man zag aan onze gezichten dat we het einde echt nabij waren en keek in de computer. Er stonden gasten gepland die zouden uitchecken om 12 uur en dan zouden we die kamer wel kunnen krijgen. Tot die tijd mochten we in de lobby wachten. Het was inmiddels 6 uur in de ochtend, waar we als zoutzakken in de lobbybanken zakten. Uitgebreid bekeken door de (rijke) lokale bevolking. Maar dan wacht ons ook eindelijk een gelukje: onze uiterst kostbare kamer is om 9 uur al klaar. Het is niet de presendentiele suite (pfieuw) maar wel een deluxe room met 'mountain view'. En bad. Ik kan mijn geluk niet op. Het bed is hemels en na een fanfare optreden buiten in de stad (wat een timing!) slapen we als roosjes tot ver in de middag. En worden wakker met mountain view. Bukittinggi is schitterend en een mooie plaats om verdiend bij te komen. Het hotel is werkelijk waar een feestje en ik heb vanochtend het lekkerste ontbijt OOIT gegeten (en eigenlijk, voor deze prijs wil je het ontbijt sowieso niet overslaan). Je kunt hier drie weken verblijven en elke dag iets anders (vers!) eten. Maar niet in de laatste plaats was het ontbijt zo fantastisch vanwege het contrast met de dag ervoor. Een busrit als deze doen we nooit meer, maar je leert de dingen wel gigantisch waarderen.
We hebben dus meteen een VLIEGTICKET naar Medan gekocht, waar we morgen extra van gaan genieten. Morgenavond om 18.00 zullen we daarheen vliegen en wat familie bezoeken, waar we hopelijk kunnen overnachten. In Medan zullen we kort blijven, want we snakken inmiddels wel echt naar wat natuur, dus reizen we snel door naar Danau Toba. Daar hopen we te snorkelen zonder chipszakken en wat te kunnen rusten. Voor nu lijkt dit stuk mij van voldoende lengte. Saya capeh, dus we gaan lekker eten en met een drankje genieten van onze heerlijke mountain view! Proost!
Net terug na een lange wandeling naar Koto Gadang vind ik eindelijk weer energie om een stuk te produceren met letters in de juiste volgorde. Er zijn reeds 2 dagen voorbij maar het voelt ongeveer als een week. Het voelt alsof ik 20 jaar ouder geworden ben in 2 dagen en lichamelijk klopt dat ook gedeeltelijk. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik 31 uur op een houten plankje heb gezeten met een borduurseltje erop en een versnellingspook in mijn kruis (en ik kan er zelfs al bijna om lachen)!
De busrit van Bandarlampung naar Bukittinggi was in alle opzichten die ik kan verzinnen ongelooflijk. We hadden ons goed voorbereid: 28 uur uitgetrokken voor de rit in plaats van de geplande 22 en een Happentas van echt enorme omvang gemaakt. Gerekend op een bus die minimaal 4 keer stuk gaat. Maar zoals met alle voorbereiding: je denkt natuurlijk niet ECHT dat dat ook allemaal gaat gebeuren. Dus zo bevonden we ons in aardig vrolijke staat (met we-zijn-er-bijna en potjes met vet paraat) uiteindelijk in een taxi met Saluddin, die ons naar het busstation bracht. Helaas had uitgerekend vandaag -hoe kan het ook anders- de bus een nog onbekende vertraging. Op het moment dat de bus eigenlijk moest aankomen had deze net pas de bootoversteek naar Sumatra gemaakt. Je moet je voorstellen dat deze bus helemaal van Jakarta (of misschien zelfs wel nog verder) naar het noorden van Sumatra rijdt.
Wat ik mij echter niet kon voorstellen was dat er inderdaad ook mensen zijn die deze HELE RIT uitrijden. Toen de bus ongeveer een uurtje te laat aankwam bleek hij ongeveer zo volgeboekt te zijn als een standaard kippenbus. Waarom we in godsnaam een kaartje vooraf moesten kopen is mij een raadsel, want ook voor deze bussen is vol een uitermate rekbaar begrip. Natuurlijk wist ik dit allemaal niet voor ik de bus instapte. Saluddin zei: 'There is only place next to driver, problem?' Voordat ik 'No, great!' zei had ik beter eerst de lonely planet kunnen lezen. Ik quote: 'If you have any choice in the matter avoid sitting at the front of the bus where you can all too vividly witness the antics of a driver with a death wish'.
Gelukkig had ik genoeg afleiding om mij met deze mogelijke death wish bezig te houden. Eenmaal IN de bus bleek de seat 'next to driver' bijna OP DE SCHOOT van de chauffeur te zijn. Naast zijn stoel bevond zich een soort van inklapbaar bankje waar je mits een beetje handig geplaatst nog best makkelijk twee mensen kwijt kan. Van twee meter twintig. Ik was instantly blij met mijn geschonken smalle postuur, niet in de laatste plaats omdat de versnellingspook van de bestuurder RECHT in mijn kruis (!) zat. Mijn rechtervoet kon ik net nog kwijt naast die van de chauffeur en mijn linkervoet verdween op spastische wijze ergens tussen het dashboard en het trapgat. Ik vond L. ergens in het donker naast mij en wat lacherig nog begonnen we aan de rit, in de veronderstelling dat er vast ergens nog wel mensen uit gingen stappen en wij naar achteren konden verhuizen. My mistake: in het komende uur werd de bus -hoe is het mogelijk- nog voller en voller, zodat uiteindelijk ook het volledige gangpad geinstalleerd was met Indo families. Zonder geiten en kippen, maar wel met schreeuwende baby's die, zo bleek later op de rit, nog vele malen meer tenenkrommend kunnen zijn.
We vervolgen onze rit in het donker over de Transsumatran Highway, die volgens mij zijn naam dankt aan de ontelbare hoeveelheid gigantische kuilen die er in deze weg te vinden zijn. Ik moet echt bekaf zijn geweest anders is het ondenkbaar om ook maar 1 tel te kunnen slapen met een wegdek waar je bijna complete auto's in kwijt kan. Ik weet nog -bij wijze van anekdote- dat ik vroeger tegen mijn moeder in de bus zei 'mam, mijn hoofd trilt' als ik mijn hoofd tegen het raam plaatste. Afgezien van het feit dat ik nu met geen mogelijkheid bij het raam kwam zonder een intiem onderonsje met de chauffeur, had ik dit niet kunnen doen zonder ernstig hersenletsel.
In de psychologie is er een term die ook wel 'cognitieve dissonantie' genoemd wordt. Oftewel een onaangename spanning bij een confrontatie met tegenstrijdige feiten. Vrij vertaalt was dat eergisteren voor mij het gevoel dat je genept wordt. Ik had een kaartje gekocht met recht op een zitplaats. Hoewel er wel 3 complete gezinnen in het gangpad zaten (het kan dus slechter) zaten er wel 10 gezinnen comfortabel op ruime achteroverklapbare stoelen MET kussentjes, terwijl ik op een halfbakken strafbankje intiem zat te wezen met de versnellingspook. Ik wist niet zo goed van welke kant ik het nou het beste kon bekijken. Maar zoals met alles: de tijd zal het leren, en na een aantal onaangename draaiuren op ons bankje wist ik het WEL.
De airco ging vier keer stuk (mompelt iets over loslaten en ducktape). De president kwam uiteraard net toen wij langsreden op bezoek en de weg werd afgezet (een uur en 500.000 hallo misters wachten). Achter mij zat een babytje die niet gewoon kon lachen maar moest GILLEN om alles dat lollig was (= kennelijk veel), zodat ik bij de weinige keren dat ik sliep droomde over hoe ik dat kind met zijn poepluiers -die door de hele bus in plastic zakjes lagen- uit het raam zou smijten.
Maar de tijd tikte voort en de vertraging ook. De bus schudde zijn weg naar Bukittinggi en zowel L. als ik voelden ons met het uur beroerder worden. Doordat de airco stuk kon je achter de vooruit een ei bakken. Waarschijnlijk was dat een goed idee geweest voor de chauffeur want die at sigaretten bij het leven -hoewel er in de bus een bordje stond met 'Dilarang merokok'. Dat dat weinig zegt hadden we ook wel van tevoren kunnen bedenken want op de bus stond ook 'airconditioned' en 'with Karaoke' en dat was er beide niet (alhoewel ik eerlijk gezegd wel blij was met het laatste).
Ik was dan ook uitermate verrukt toen ik in mijn halfgare staat een bordje zag staan met Padang erop. Vanaf Padang zou het niet ver meer zijn naar Bukittinggi, en op zich was dat wel een reeele schatting, want we waren inmiddels wel zeker 20 uur onderweg. Helaas hebben ze hier geen kilometeraanduiding, en ik ging daarna bijna denken dat ze die expres hadden weggehaald om ons te pesten. Na de zoveelste break-down van de airco (of deed de motor het helemaal niet meer) wist een aardige medepassagier ons te vertellen dat de rit naar Padang vanaf daar nog wel een uur of 6 zou gaan duren. Maar in de halfschemer in de middle of nowhere hadden we geen andere keus dan de rit naar Bukittinggi op ons strafbankje uitzitten, in de hoop dat er in Padang mensen zouden uitstappen.
En dat deden wij. En om een lang verhaal kort te maken: de rit naar Padang bleek geen 6 uur. Precieze tijden weet ik niet, maar de rit naar Bukittinggi duurde vanaf daar nog ruimschoots 11 (!!) uur. Ik ben gestopt met proberen te begrijpen hoe een bus 9 uur vertraging kan oplopen terwijl ie amper heeft stilgestaan. Ik hield sowieso helemaal op met denken toen we eenmaal in Bukittinggi waren aangekomen. Na twee nachten bijna niet geslapen te hebben kwamen we om het schappelijke tijdstip van half 5 in de ochtend aan op een tankstation in de middle of nowhere. Gelukkig was er een taxi, hoefden we alleen nog maar naar het hotel te komen.
Wisten wij veel dat Bukittinggi de dag voor onze aankomst vereerd werd met een bezoek van de vice-president EN dat het hier schoolvakantie is. Ik zou willen dat ik mij er meer in verdiept had. Want dan had ik mij, na 33 uur reizen misschien beter kunnen instellen op het feit dat werkelijk ALLE hotels in deze stad voor de hele week volgeboekt waren. Na het proberen van minstens 10 hotels (die of gesloten waren, of een bordje met 'full' pontificaal op de deur hadden hangen, erg confronterend) zijn we ietwat radeloos in de lobby van een -eveneens- vol hotel gaan zitten, waarover de lonely planet zei:'Very dingy, last resort'. Nu zelfs onze last resort vol zat wisten wij het ook niet meer. We besloten daarom maar naar Novotel, het ALLERDUURSTE hotel in de stad te gaan, in de hoop dat, omdat de meeste mensen het niet kunnen betalen, er nog een kamer zou zijn. Al was het de presidentiele suite voor 150 euro per nacht met kaviaar als ontbijt.
Maar zelfs bij Novotel de genadeklap: 'We are completely full sir, very busy'. De man zag aan onze gezichten dat we het einde echt nabij waren en keek in de computer. Er stonden gasten gepland die zouden uitchecken om 12 uur en dan zouden we die kamer wel kunnen krijgen. Tot die tijd mochten we in de lobby wachten. Het was inmiddels 6 uur in de ochtend, waar we als zoutzakken in de lobbybanken zakten. Uitgebreid bekeken door de (rijke) lokale bevolking. Maar dan wacht ons ook eindelijk een gelukje: onze uiterst kostbare kamer is om 9 uur al klaar. Het is niet de presendentiele suite (pfieuw) maar wel een deluxe room met 'mountain view'. En bad. Ik kan mijn geluk niet op. Het bed is hemels en na een fanfare optreden buiten in de stad (wat een timing!) slapen we als roosjes tot ver in de middag. En worden wakker met mountain view. Bukittinggi is schitterend en een mooie plaats om verdiend bij te komen. Het hotel is werkelijk waar een feestje en ik heb vanochtend het lekkerste ontbijt OOIT gegeten (en eigenlijk, voor deze prijs wil je het ontbijt sowieso niet overslaan). Je kunt hier drie weken verblijven en elke dag iets anders (vers!) eten. Maar niet in de laatste plaats was het ontbijt zo fantastisch vanwege het contrast met de dag ervoor. Een busrit als deze doen we nooit meer, maar je leert de dingen wel gigantisch waarderen.
We hebben dus meteen een VLIEGTICKET naar Medan gekocht, waar we morgen extra van gaan genieten. Morgenavond om 18.00 zullen we daarheen vliegen en wat familie bezoeken, waar we hopelijk kunnen overnachten. In Medan zullen we kort blijven, want we snakken inmiddels wel echt naar wat natuur, dus reizen we snel door naar Danau Toba. Daar hopen we te snorkelen zonder chipszakken en wat te kunnen rusten. Voor nu lijkt dit stuk mij van voldoende lengte. Saya capeh, dus we gaan lekker eten en met een drankje genieten van onze heerlijke mountain view! Proost!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten