Indo: 'Mau kemana?'
Ik: 'Bandarlampung?'
Indo: 'Bandarlampung, aaah...ok'
Ik: 'Berapa?'
Indo: 'Apa?'
Ik: 'What?'
Ik: 'How much to Bandarlampung?'
Indo: 'Apa? Bahasa Indonesia?'
Ik: 'Sedikit..'
Indo op dreef: 'Oh, bladieblabla dua orang bawang putih *onverstaanbaar*'
Ik: 'Apa? Saya tidak mengerti!'
Indo nog meer op dreef: *langzamer* 'Blablaoelaoela ja ja Bandarlampung'
Ik: 'Eh....ok?!'
Frustrerend om te lezen? Mooi, dan heb je het begrepen! Naar Pasir Putih KOMEN bleek vrij simpel (in een busje met twee tieners van een jaar of 17 zonder rijbewijs en met heel harde foute muziek, maar wel gezellig), maar over de onderhandeling voor de terugrit hebben we net zo lang gedaan als over de rit zelf. Vandaag stond snorkelen op het programma en in onze folder stond -zo leek het- een best aardig strand. Waarschijnlijk hadden ze voor de foto de halve kilo zeewier per 10 liter water en alle chipszakken weggehaald, want dan ziet het er nog best aardig uit. Maar zoals vandaag, zo zonder een enkel zonnetje was het troebele aangezicht waar wij vandaag aankwamen op z'n zachtst gezegd wel een beetje een domper. Toen we in het water lagen met onze snorkels begrepen we het gegrinnik van de mede-relaxende bevolking: In dit water zou je nog geen haai op 10 centimeter afstand zien aankomen.
Ikzelf voelde me ietwat oncomfortabel toen ik alle aanwezige vrouwen (= weinig) totaal aangekleed te water zag gaan. Daar zat ik dan, met m'n bikini nog onder m'n kleren aan. Iedere beweging die ik maakte werd geregistreerd. Dus na 10 minuten verkrampt zitten boodt L. mij een redding aan. Hij ging een stukje lopen en kwam terug met een knalblauwe surfbroek met witte bloemen erop. Vanaf dat moment voelde ik mij echt de main attraction. Volgens mij had ik net zo goed in bikini kunnen rondlopen -dan had ik mij in ieder geval nog een stuk aantrekkelijker gevoeld. Ook L. had even geen trek in 'Hello Mista!', of andere soortgelijke aandacht vandaag en na een rondje zwemmen gingen we proberen rustig aan de kant weer op te drogen. In gezelschap van 50 vliegen en mieren en in vrij 'koele' temperaturen zonder zonnetje lukte dat maar matig. Uiteindelijk hadden we het allebei wel gezien en besloten we een busje naar het hotel te pakken. Bleek niet zo makkelijk. Een hoop misverstanden en chauffeurs die ons gigantisch probeerden af te zetten, waar we uiteraard niet intrapten maar waar vooral L. even behoorlijk pissig van werd. We zijn dan wel Belanda's maar we zijn toch echt niet gila (= gek). Een meneertje wilde ons helpen maar hij sprak maar matig Engels en dat werkte vooral alleen maar gigantisch op onze zenuwen. We begrepen hem niet en hij begreep duidelijk ook niet wat wij wilden. Oplossing: gewoon weglopen.
Na enkele kilometers onze onderhandeling weer opnieuw gestart (zie hierboven) en zowaar voor een redelijke prijs (4000 rupiah meer dan op de heenreis) voor de deur van ons hotel afgezet. Zometeen gaan we daar weer heen voor onze tweede afspraak met meneer Saluttin van vandaag. Hij heeft -hoe fantastisch- onze buskaartjes voor onze reis al gekocht. Dit bespaart ons heel veel werk en we hopen dat hij ons straks gaat vertellen hoe we bij de busterminal moet komen of ons misschien zelfs wel een stukje zal begeleiden. En nee, dan zal ik ECHT een dagje niet internetten... beloofd! Tot -waarschijnlijk- zondag!
Ik: 'Bandarlampung?'
Indo: 'Bandarlampung, aaah...ok'
Ik: 'Berapa?'
Indo: 'Apa?'
Ik: 'What?'
Ik: 'How much to Bandarlampung?'
Indo: 'Apa? Bahasa Indonesia?'
Ik: 'Sedikit..'
Indo op dreef: 'Oh, bladieblabla dua orang bawang putih *onverstaanbaar*'
Ik: 'Apa? Saya tidak mengerti!'
Indo nog meer op dreef: *langzamer* 'Blablaoelaoela ja ja Bandarlampung'
Ik: 'Eh....ok?!'
Frustrerend om te lezen? Mooi, dan heb je het begrepen! Naar Pasir Putih KOMEN bleek vrij simpel (in een busje met twee tieners van een jaar of 17 zonder rijbewijs en met heel harde foute muziek, maar wel gezellig), maar over de onderhandeling voor de terugrit hebben we net zo lang gedaan als over de rit zelf. Vandaag stond snorkelen op het programma en in onze folder stond -zo leek het- een best aardig strand. Waarschijnlijk hadden ze voor de foto de halve kilo zeewier per 10 liter water en alle chipszakken weggehaald, want dan ziet het er nog best aardig uit. Maar zoals vandaag, zo zonder een enkel zonnetje was het troebele aangezicht waar wij vandaag aankwamen op z'n zachtst gezegd wel een beetje een domper. Toen we in het water lagen met onze snorkels begrepen we het gegrinnik van de mede-relaxende bevolking: In dit water zou je nog geen haai op 10 centimeter afstand zien aankomen.
Ikzelf voelde me ietwat oncomfortabel toen ik alle aanwezige vrouwen (= weinig) totaal aangekleed te water zag gaan. Daar zat ik dan, met m'n bikini nog onder m'n kleren aan. Iedere beweging die ik maakte werd geregistreerd. Dus na 10 minuten verkrampt zitten boodt L. mij een redding aan. Hij ging een stukje lopen en kwam terug met een knalblauwe surfbroek met witte bloemen erop. Vanaf dat moment voelde ik mij echt de main attraction. Volgens mij had ik net zo goed in bikini kunnen rondlopen -dan had ik mij in ieder geval nog een stuk aantrekkelijker gevoeld. Ook L. had even geen trek in 'Hello Mista!', of andere soortgelijke aandacht vandaag en na een rondje zwemmen gingen we proberen rustig aan de kant weer op te drogen. In gezelschap van 50 vliegen en mieren en in vrij 'koele' temperaturen zonder zonnetje lukte dat maar matig. Uiteindelijk hadden we het allebei wel gezien en besloten we een busje naar het hotel te pakken. Bleek niet zo makkelijk. Een hoop misverstanden en chauffeurs die ons gigantisch probeerden af te zetten, waar we uiteraard niet intrapten maar waar vooral L. even behoorlijk pissig van werd. We zijn dan wel Belanda's maar we zijn toch echt niet gila (= gek). Een meneertje wilde ons helpen maar hij sprak maar matig Engels en dat werkte vooral alleen maar gigantisch op onze zenuwen. We begrepen hem niet en hij begreep duidelijk ook niet wat wij wilden. Oplossing: gewoon weglopen.
Na enkele kilometers onze onderhandeling weer opnieuw gestart (zie hierboven) en zowaar voor een redelijke prijs (4000 rupiah meer dan op de heenreis) voor de deur van ons hotel afgezet. Zometeen gaan we daar weer heen voor onze tweede afspraak met meneer Saluttin van vandaag. Hij heeft -hoe fantastisch- onze buskaartjes voor onze reis al gekocht. Dit bespaart ons heel veel werk en we hopen dat hij ons straks gaat vertellen hoe we bij de busterminal moet komen of ons misschien zelfs wel een stukje zal begeleiden. En nee, dan zal ik ECHT een dagje niet internetten... beloofd! Tot -waarschijnlijk- zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten