Wat een genot om na een vermoeide warme dag nu in het internetcafe allemaal leuke weblogreacties tegen te komen! Dat maakt het schrijven werkelijk NOG leuker! Bedankt daarvoor!
Vandaag was het 34 graden in de schaduw en de zon scheen volop. In onze airconditioned donkere kamer (*grijnst breed*) merkten wij daar in eerste instantie helemaal niets van. Net aan het bijkomen nog toen de wekker ging, ging de telefoon in onze kamer af. De receptie. 'Hello, mister Sallutin iss weeiting for joe in ta loby!'. Mister watte? Het bleek hier te gaan om een exclusief bezoek van mister van de Tourist Office van gisteren in eigen persoon. Eigenlijk hadden we een afspraak met hem om 10 uur, maar omdat hij andere bezigheden had kwam hij ons opzoeken in het hotel, om de schappelijke tijd van: half 9. Met -nog steeds- een halve jetlag voelt dat ongeveer aan als een uurtje of 4 midden in de nacht. Toch slaagden we erin ons (nog vooral op de tast) aan te kleden en naar beneden te waggelen.
'Good morning, good morning, I have som information about bus for joe! Meet my friend!'. We schudden een ander breed glimlachend mannetje de hand en ontvangen de stortvloed aan informatie met een half oor. De bus naar Bukittinggi van vandaag met airco bleek helaas vol maar met de bus van morgen konden we hoogstwaarschijnlijk nog wel mee. Iets minder: het vertrek is pas om 9 uur in de avond. Hoewel de mensen hier in Banderlampung eager zijn om ons een tweede, derde en misschien zelfs wel vierde tour door de stad te geven, hoopten we toch eigenlijk die extra dag in Bukittinggi door te brengen. Maar, wat niet kan kan niet, dus, kunnen we er maar beter het beste van maken! In de folder die we gisteren kregen stond een park omschreven niet heel ver van hier, waar je kon 'horseriden (DAT leek mij fantastisch), see elephants and great flora and fauna'. Toen we vervolgens bij de receptie vroegen hoe laat de bus naar dat park (Bumi Kedaton Park) zou vertrekken, werd spontaan de autoverhuur in deze stad gebeld. 'Taksi very expensive, good negotionation skill for that, Car rentaaaaaal better'. Na een kwartier hadden we het driekoppig baliepersoneel er eindelijk van overtuigd dat het echt GEEN goed idee was om ons hier tussen de joyridende bevolking de weg op te sturen.
Na eerst even een klein feestje (lees:boodschappen doen) en daarna inderdaad flink afgezet te zijn voor onze taxirit kwamen we aan in het Bumi Kedaton Park dat, naast een natuurpark van 20 hectare ook een zoo bleek te zijn. Meteen na aankomst worden we met een deel van de lokale bevolking op de foto gezet. Gelukkig zijn de mensen die in de zoo rondlopen welvarend genoeg en zijn er dus geen bedelaars en/of mensen die je raar aankijken wanneer jij je Happentas met luxe artikelen uitstalt (noem het voorpet, maar ik houd er enorm van om naar mijn eten te kijken voordat ik eraan begin).
De zoo was bijzonder in niet al te positieve zin. Naar alle waarschijnlijkheid hadden de dieren het hier -in vergelijking met andere zoo's- best goed. Ze zaten droog en in een kooi met meestal wel genoeg eten. Maar dat was het ook wel. Een frappant gegeven is dat de geiten zo ongeveer 8 keer meer ruimte hebben dan een eenzaam jong beertje alleen in zijn hok op hetzelfde terrein. Het geheel is aangrijpend. Aapjes in te kleine hokjes (die er op het oog verder wel gezond uitzagen) vol met afval van de bezoekers. Bordjes met 'niet voederen' zijn hier nog niet bekend (maar misschien is dat ook wel de reden dat deze dieren nog in leven zijn). We staan op nog geen 30 centimeter van een vastgeketende baby-olifant die zich noch voor noch achteruit kan bewegen. Hij schenkt amper aandacht aan ons en nadat ie L. een klap geeft met zijn slurf valt ie terug in zijn tic die de meeste dieren hebben die te lang in kleine hokken opgesloten of vastgeketend zitten.
Na een rondje over de zoo vervolgens wel een fijne wandeling gemaakt over het park en rustig bij een kunstmatig watervalletje gezeten, vol met spelende en zwemmende kinderen die niet onder stoelen of banken staken dat ze ons wel interessant vonden. We praatten wat met een mannetje van de 'Sekjoeritie' en zo oefen ik wat Indonesisch. Tellen is voor mij gelukkig geen probleem (Toch bedankt, Hans!) en inmiddels ken ik genoeg handige woordjes voor een half simpel gesprek en kan ik een beetje opmaken wat ze willen weten. De vragen zijn meestal hetzelfde: Di mana (waar kom je vandaan) of mau kemana (waar ga je naartoe)? Verder vragen ze wrijwel altijd of je Indonesisch spreekt en dan zeg ik altijd maar: Sedikit (een beetje). Grappig is wel dat als ik in het Indonesisch begin, ik vrijwel altjid een stortvloed aan indonesisch terugkrijg. Soms helpt 'pelan-pelan' (langzaam) om ervoor te zorgen dat ik een paar woorden kan verstaan. De oefening is leuk en uitdagend en ik kijk iedere dag in mijn boekje om er woorden en zinnen bij te leren.
Toen we de zoo wel gezien hadden zochten we naar een plek om te bellen voor een taxi. Toen we zaten te wachten in een kantoortje kwam het mannetje van de Sekjoeritie met een brede lach aange-ojekt (scooter). Hij haalde een verfrommeld papiertje uit zijn zak en zei daarop 'Taksi, taksi?' waarop hij meteen een taxi belde. Dat zijn nog eens contacten. De baas van het park werd er ook nog even bijgehaald en zo zaten we als Touli's (tourist) weer met een aantal mannen in uniform rond de tafel een folder van het park te bekijken met promotiefoto's van parende paarden (echt waar!). Misschien bedoelden ze dat met horse-riding.... Toen onze taxi kwam bleek het -hoe verrassend- hetzelfde mannetje te zijn als op de heenreis en werden we voor de tweede keer deze dag afgezet. Voor de portemonnee van de bevolking hier is deze nauwe vorm van samenwerking uiteraard uiterst lucratief.
Morgen gaan we als ons vervoer het toelaat kijken of we kunnen snorkelen bij 'Pasar Putih', een strand hier redelijk dichtbij. Dan onze spullen pakken en op voor een lange reis naar Bukittinggi. Het is hier momenteel schoolvakantie dus we zijn gewaarschuwd voor de drukte op de weg en de waarschijnlijk lange reistijd (28 uur). Als we morgen niet in de gelegenheid zijn om te internetten zal dit waarschijnlijk dus pas weer bij aankomst in onze volgende bestemming zijn, wat op zijn vroegst zondag is. Maar het belooft ongetwijfeld weer een avontuurlijk stuk (hopelijk niet in de zin van: kapot) te worden. Tot dan!
Oh ja, onze eerste mooie foto's staan online! Kijk snel op http://lukehardy.waarbenjij.nu voor deze twee Belanda's in beeld!
Vandaag was het 34 graden in de schaduw en de zon scheen volop. In onze airconditioned donkere kamer (*grijnst breed*) merkten wij daar in eerste instantie helemaal niets van. Net aan het bijkomen nog toen de wekker ging, ging de telefoon in onze kamer af. De receptie. 'Hello, mister Sallutin iss weeiting for joe in ta loby!'. Mister watte? Het bleek hier te gaan om een exclusief bezoek van mister van de Tourist Office van gisteren in eigen persoon. Eigenlijk hadden we een afspraak met hem om 10 uur, maar omdat hij andere bezigheden had kwam hij ons opzoeken in het hotel, om de schappelijke tijd van: half 9. Met -nog steeds- een halve jetlag voelt dat ongeveer aan als een uurtje of 4 midden in de nacht. Toch slaagden we erin ons (nog vooral op de tast) aan te kleden en naar beneden te waggelen.
'Good morning, good morning, I have som information about bus for joe! Meet my friend!'. We schudden een ander breed glimlachend mannetje de hand en ontvangen de stortvloed aan informatie met een half oor. De bus naar Bukittinggi van vandaag met airco bleek helaas vol maar met de bus van morgen konden we hoogstwaarschijnlijk nog wel mee. Iets minder: het vertrek is pas om 9 uur in de avond. Hoewel de mensen hier in Banderlampung eager zijn om ons een tweede, derde en misschien zelfs wel vierde tour door de stad te geven, hoopten we toch eigenlijk die extra dag in Bukittinggi door te brengen. Maar, wat niet kan kan niet, dus, kunnen we er maar beter het beste van maken! In de folder die we gisteren kregen stond een park omschreven niet heel ver van hier, waar je kon 'horseriden (DAT leek mij fantastisch), see elephants and great flora and fauna'. Toen we vervolgens bij de receptie vroegen hoe laat de bus naar dat park (Bumi Kedaton Park) zou vertrekken, werd spontaan de autoverhuur in deze stad gebeld. 'Taksi very expensive, good negotionation skill for that, Car rentaaaaaal better'. Na een kwartier hadden we het driekoppig baliepersoneel er eindelijk van overtuigd dat het echt GEEN goed idee was om ons hier tussen de joyridende bevolking de weg op te sturen.
Na eerst even een klein feestje (lees:boodschappen doen) en daarna inderdaad flink afgezet te zijn voor onze taxirit kwamen we aan in het Bumi Kedaton Park dat, naast een natuurpark van 20 hectare ook een zoo bleek te zijn. Meteen na aankomst worden we met een deel van de lokale bevolking op de foto gezet. Gelukkig zijn de mensen die in de zoo rondlopen welvarend genoeg en zijn er dus geen bedelaars en/of mensen die je raar aankijken wanneer jij je Happentas met luxe artikelen uitstalt (noem het voorpet, maar ik houd er enorm van om naar mijn eten te kijken voordat ik eraan begin).
De zoo was bijzonder in niet al te positieve zin. Naar alle waarschijnlijkheid hadden de dieren het hier -in vergelijking met andere zoo's- best goed. Ze zaten droog en in een kooi met meestal wel genoeg eten. Maar dat was het ook wel. Een frappant gegeven is dat de geiten zo ongeveer 8 keer meer ruimte hebben dan een eenzaam jong beertje alleen in zijn hok op hetzelfde terrein. Het geheel is aangrijpend. Aapjes in te kleine hokjes (die er op het oog verder wel gezond uitzagen) vol met afval van de bezoekers. Bordjes met 'niet voederen' zijn hier nog niet bekend (maar misschien is dat ook wel de reden dat deze dieren nog in leven zijn). We staan op nog geen 30 centimeter van een vastgeketende baby-olifant die zich noch voor noch achteruit kan bewegen. Hij schenkt amper aandacht aan ons en nadat ie L. een klap geeft met zijn slurf valt ie terug in zijn tic die de meeste dieren hebben die te lang in kleine hokken opgesloten of vastgeketend zitten.
Na een rondje over de zoo vervolgens wel een fijne wandeling gemaakt over het park en rustig bij een kunstmatig watervalletje gezeten, vol met spelende en zwemmende kinderen die niet onder stoelen of banken staken dat ze ons wel interessant vonden. We praatten wat met een mannetje van de 'Sekjoeritie' en zo oefen ik wat Indonesisch. Tellen is voor mij gelukkig geen probleem (Toch bedankt, Hans!) en inmiddels ken ik genoeg handige woordjes voor een half simpel gesprek en kan ik een beetje opmaken wat ze willen weten. De vragen zijn meestal hetzelfde: Di mana (waar kom je vandaan) of mau kemana (waar ga je naartoe)? Verder vragen ze wrijwel altijd of je Indonesisch spreekt en dan zeg ik altijd maar: Sedikit (een beetje). Grappig is wel dat als ik in het Indonesisch begin, ik vrijwel altjid een stortvloed aan indonesisch terugkrijg. Soms helpt 'pelan-pelan' (langzaam) om ervoor te zorgen dat ik een paar woorden kan verstaan. De oefening is leuk en uitdagend en ik kijk iedere dag in mijn boekje om er woorden en zinnen bij te leren.
Toen we de zoo wel gezien hadden zochten we naar een plek om te bellen voor een taxi. Toen we zaten te wachten in een kantoortje kwam het mannetje van de Sekjoeritie met een brede lach aange-ojekt (scooter). Hij haalde een verfrommeld papiertje uit zijn zak en zei daarop 'Taksi, taksi?' waarop hij meteen een taxi belde. Dat zijn nog eens contacten. De baas van het park werd er ook nog even bijgehaald en zo zaten we als Touli's (tourist) weer met een aantal mannen in uniform rond de tafel een folder van het park te bekijken met promotiefoto's van parende paarden (echt waar!). Misschien bedoelden ze dat met horse-riding.... Toen onze taxi kwam bleek het -hoe verrassend- hetzelfde mannetje te zijn als op de heenreis en werden we voor de tweede keer deze dag afgezet. Voor de portemonnee van de bevolking hier is deze nauwe vorm van samenwerking uiteraard uiterst lucratief.
Morgen gaan we als ons vervoer het toelaat kijken of we kunnen snorkelen bij 'Pasar Putih', een strand hier redelijk dichtbij. Dan onze spullen pakken en op voor een lange reis naar Bukittinggi. Het is hier momenteel schoolvakantie dus we zijn gewaarschuwd voor de drukte op de weg en de waarschijnlijk lange reistijd (28 uur). Als we morgen niet in de gelegenheid zijn om te internetten zal dit waarschijnlijk dus pas weer bij aankomst in onze volgende bestemming zijn, wat op zijn vroegst zondag is. Maar het belooft ongetwijfeld weer een avontuurlijk stuk (hopelijk niet in de zin van: kapot) te worden. Tot dan!
Oh ja, onze eerste mooie foto's staan online! Kijk snel op http://lukehardy.waarbenjij.nu voor deze twee Belanda's in beeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten