Met de benen gevouwen zitten we op de grond op het vliegveld van Jakarta. Na een flink aantal kilometers gemaakt te hebben op zoek naar de JUISTE gate (mooie plasmaschermen, maar wat erop staat klopt niet?) zitten we uiteindelijk in een tjokvolle hal te wachten op onze overstapvlucht naar Banjarmasin. De vlucht van Medan naar Jakarta verliep veilig, snel, maar wel een tikkie hongerig. Het principe van Lion Air is duidelijk: ze brengen je veilig naar je bestemming, maar voor het geld dat ze daarin investeren strappen ze wel alles van de vlucht wat niet strikt noodzakelijk is. Wat in de praktijk betekent dat je 120 euro betaalt voor twee HELE glaasjes mineraalwater. Als je per ongeluk meer dan 4 slokjes per uur neemt kan het dus zomaar voorkomen dat je het laatste deel van de vlucht met een droge bakkes je landing uitzit. Gelukkig heb ik altijd wat Nata de Coco (koksjelly, jamjam!) bij me voor het geval dat.
Eenmaal in de hal blijkt onze vlucht een nog onbekende vertraging te hebben. Er wordt veel en vooral heel snel omgeroepen in alleen maar Indonesisch, en uit de reactie van de passagiers in de vertrekhal blijkt het nieuws niet best. Helaas kan niemand ons meer vertellen dan dat de vertraging te maken heeft met een logistiek probleem (vleugel erafgevallen, ducktape kwijt?). Exact twee uur later dan gepland kunnen we dan uiteindelijk ons tweede glaasje water in ontvangst nemen en maak ik voor het eerst iets best bijzonders mee: een binnenlandse vlucht MET tijdsverschil! En dus kwamen wij na 11 uur reizen plus een uurtje tijdsverschil in het reeds donkere Banjarmasin aan. En hier is donker ECHT donker. Donker VOELT ook donker, omdat je weet dat de plekken die niet verlicht zijn ook plekken zijn waar je (wellicht ook in daglicht) ook helemaal niets te zoeken hebt.
Onze laatste reissessie speelt mij parten en dus taaien we snel af naar bed, waar ik ook de dag erna voornamelijk de meeste tijd doorbreng met veel ernstig lekkere hapjes en liters vocht om de gevoelde tekorten wat aan te vullen. Hoewel dit mij best goed beviel bevind ik mij vandaag weer voornamelijk in verticale positie. We hebben besloten onze trekkings wat uit te stellen zodat ik nog meer lekker hapjes-, ik bedoel, zodat ik volledig kan herstellen voordat we de jungle ingaan. Hier in Banjarmasin is het warm, wat zeg ik, LOEIHEET (31 graden in de schaduw) en momenteel is mijn lijf zo druk bezig met herstellen dat het de thermostaatfunctie even naar de achtergrond heeft geschoven. En dus liep ik vandaag met een brede lach op mijn gezicht door de dagelijkse verkoelende stortregen die Banjarmasin gelukkig ook geeft. Volgens mijn oma regent het in Borneo altijd. In ieder geval is de regen hier niet te vergelijken met de regen in Nederland: je kunt er bijna in zwemmen en Onde-Onde happen uit de bijna ondergelopen eetstalletjes. Zo'n vijf keer per dag valt hier de stroom uit, maar daar kijkt niemand van op. Buiten het internetcafe (met SNEL internet, webcam en koptelefoon!!) staat het noodaggegraat zelfs al klaar.
Vandaag zijn we geslaagd op zoek gegaan naar twee dagrugzakjes voor onze reeds geboekte trekkings. Bij een uitermate aardige (en niet geheel onbelangrijk: goed aangeschreven in de Lonely Planet) meneer hebben we vandaag het programma voor de komende twee weken samengesteld. Tot en met zaterdag blijven we nog een beetje relaxen en voorbereiden in Banjarmasin, maar zondag vertrekken we richting de jungle voor onze eerste 3 daagse jungletrek, die ons over gammele bamboo bruggetjes (slik) naar de longhouses van de Dayaks zal brengen, waar we bij traditioneel volk zullen overnachten. Verder zullen we nog wat mooie hikes maken en Bamboo-raften (slikslik) over de wilde wateren. Met waarschijnlijk shaky legs kan ik woensdag als we terug zijn mooi even een dagje uitrusten. Donderdag gaan we beginnen aan onze tweede, wat rustigere trek: De Orang Utang riviertrek! Wat we gemist hebben in Bukit Lawang halen we hier dubbel en dwars in, want we gaan naast mooie (en rustige) jungle rivierboottochten op bezoek in een Orang Utang rehabilitatiecentrum. Deze trip duurt tot en met zondag maar kost 1 lange dag busreizen om er te komen. De bus rijdt dwars door het centrum van Sampit, een van de woonplaatsen van mijn opa en oma, wat ik natuurlijk bijzonder kan waarderen. Helaas is het een nachtrit maar ik zal eventjes zwaaien en kunnen zeggen dat ik er 'geweest' ben. Wanneer we uitgekabbelt zijn nemen we een vliegtuig dat ons als het goed is via Semarang (vlakbij Yogja) naar Denpasar (Bali) gaat brengen.
En ik vind het allemaal best wel een beetje boel spannend. We liggen 'goed op schema', wat niet erg vakantie-ig klinkt maar niet geheel onbelangrijk is in onze setting, maar datzelfde schema maakt ons best wel brak. We doen het dus nu een standje rustiger aan en zoals het er nu uitziet hebben we zelfs mischien wat tijd over voor wat Lombok-snorkeltijd en andersoortige relaxte dingen. Maar eerst gaan we eindelijk een wat van de ECHTE natuur zien, naar waarschijnlijkheid vanwege de grote hoeveelheid houtkap misschien zelfs wel de laatste kans. Het maakt het bijzonder en een tikkeltje wrang tegelijk.
Voor nu is het voor mij tijd voor wat Indonesische tv met een broodje pindakaas (wat een heerlijkheid!!) en wat goede slaap na een Zwitsal badje. Volgende keer weer een topfit stukje van een uitgeslapen Belanda!
Eenmaal in de hal blijkt onze vlucht een nog onbekende vertraging te hebben. Er wordt veel en vooral heel snel omgeroepen in alleen maar Indonesisch, en uit de reactie van de passagiers in de vertrekhal blijkt het nieuws niet best. Helaas kan niemand ons meer vertellen dan dat de vertraging te maken heeft met een logistiek probleem (vleugel erafgevallen, ducktape kwijt?). Exact twee uur later dan gepland kunnen we dan uiteindelijk ons tweede glaasje water in ontvangst nemen en maak ik voor het eerst iets best bijzonders mee: een binnenlandse vlucht MET tijdsverschil! En dus kwamen wij na 11 uur reizen plus een uurtje tijdsverschil in het reeds donkere Banjarmasin aan. En hier is donker ECHT donker. Donker VOELT ook donker, omdat je weet dat de plekken die niet verlicht zijn ook plekken zijn waar je (wellicht ook in daglicht) ook helemaal niets te zoeken hebt.
Onze laatste reissessie speelt mij parten en dus taaien we snel af naar bed, waar ik ook de dag erna voornamelijk de meeste tijd doorbreng met veel ernstig lekkere hapjes en liters vocht om de gevoelde tekorten wat aan te vullen. Hoewel dit mij best goed beviel bevind ik mij vandaag weer voornamelijk in verticale positie. We hebben besloten onze trekkings wat uit te stellen zodat ik nog meer lekker hapjes-, ik bedoel, zodat ik volledig kan herstellen voordat we de jungle ingaan. Hier in Banjarmasin is het warm, wat zeg ik, LOEIHEET (31 graden in de schaduw) en momenteel is mijn lijf zo druk bezig met herstellen dat het de thermostaatfunctie even naar de achtergrond heeft geschoven. En dus liep ik vandaag met een brede lach op mijn gezicht door de dagelijkse verkoelende stortregen die Banjarmasin gelukkig ook geeft. Volgens mijn oma regent het in Borneo altijd. In ieder geval is de regen hier niet te vergelijken met de regen in Nederland: je kunt er bijna in zwemmen en Onde-Onde happen uit de bijna ondergelopen eetstalletjes. Zo'n vijf keer per dag valt hier de stroom uit, maar daar kijkt niemand van op. Buiten het internetcafe (met SNEL internet, webcam en koptelefoon!!) staat het noodaggegraat zelfs al klaar.
Vandaag zijn we geslaagd op zoek gegaan naar twee dagrugzakjes voor onze reeds geboekte trekkings. Bij een uitermate aardige (en niet geheel onbelangrijk: goed aangeschreven in de Lonely Planet) meneer hebben we vandaag het programma voor de komende twee weken samengesteld. Tot en met zaterdag blijven we nog een beetje relaxen en voorbereiden in Banjarmasin, maar zondag vertrekken we richting de jungle voor onze eerste 3 daagse jungletrek, die ons over gammele bamboo bruggetjes (slik) naar de longhouses van de Dayaks zal brengen, waar we bij traditioneel volk zullen overnachten. Verder zullen we nog wat mooie hikes maken en Bamboo-raften (slikslik) over de wilde wateren. Met waarschijnlijk shaky legs kan ik woensdag als we terug zijn mooi even een dagje uitrusten. Donderdag gaan we beginnen aan onze tweede, wat rustigere trek: De Orang Utang riviertrek! Wat we gemist hebben in Bukit Lawang halen we hier dubbel en dwars in, want we gaan naast mooie (en rustige) jungle rivierboottochten op bezoek in een Orang Utang rehabilitatiecentrum. Deze trip duurt tot en met zondag maar kost 1 lange dag busreizen om er te komen. De bus rijdt dwars door het centrum van Sampit, een van de woonplaatsen van mijn opa en oma, wat ik natuurlijk bijzonder kan waarderen. Helaas is het een nachtrit maar ik zal eventjes zwaaien en kunnen zeggen dat ik er 'geweest' ben. Wanneer we uitgekabbelt zijn nemen we een vliegtuig dat ons als het goed is via Semarang (vlakbij Yogja) naar Denpasar (Bali) gaat brengen.
En ik vind het allemaal best wel een beetje boel spannend. We liggen 'goed op schema', wat niet erg vakantie-ig klinkt maar niet geheel onbelangrijk is in onze setting, maar datzelfde schema maakt ons best wel brak. We doen het dus nu een standje rustiger aan en zoals het er nu uitziet hebben we zelfs mischien wat tijd over voor wat Lombok-snorkeltijd en andersoortige relaxte dingen. Maar eerst gaan we eindelijk een wat van de ECHTE natuur zien, naar waarschijnlijkheid vanwege de grote hoeveelheid houtkap misschien zelfs wel de laatste kans. Het maakt het bijzonder en een tikkeltje wrang tegelijk.
Voor nu is het voor mij tijd voor wat Indonesische tv met een broodje pindakaas (wat een heerlijkheid!!) en wat goede slaap na een Zwitsal badje. Volgende keer weer een topfit stukje van een uitgeslapen Belanda!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten