Tourist Office: Plek waar je een Tour kunt krijgen. Huh? Juist. Hier in Indonesie kun je werkelijk alles verwachten. Na een heerlijke slaap (maar niet uitslaap) sessie in onze koele kamer en een goed ontbijt met Nasi Goreng en kroepoek besluiten we een wandelingetje te maken door de stad op zoek naar de supermarkt en een internet-cafe. Beiden snakken we ernaar ons lange reisavontuur van gisteren te delen met onze lezers thuis (Check: gelukt!). Bij buitenkomst komen we erachter dat het behoorlijk regent en na een niet geslaagde zoektocht naar een paraplu vinden we een internetcafe (deze) waar pardoes de stroom uitvalt. Balen. Na een korte vervolgwandeling vinden we echter een winkelcentrum van aardig formaat. Als een klein kind in een speelgoedwinkel sla ik kreetjes van vreugde bij iedere gang van de supermarkt op zoek naar Nata de Coco (een soort van siroop met kokosjelly). Ik vind mijn Oreo's die ik gisteren vergat terug in een nog betere variant en maak er een sport van zoveel mogelijk dingen te kopen die 1) chemisch ruiken, 2) chemisch gekleurd zijn of allebei. Dit gaat vrij makkelijk en dus staan we uiteindelijk met volle tassen boodschappen weer buiten. Heerlijk. Het liefst ga ik meteen naar huis om alles uit te pakken net als vroeger, ware het niet dat ik toch eigenlijk wel dolgraag wil internetten. We hebben geluk: alles werkt weer en na enige tijd staan we weer buiten.
We besluiten informatie in te winnen over de busreis naar Bukittinggi bij een Tourist Office. Na een aardige zoektocht vinden we een soort van provinciaal kantoor wat daarvoor door moet gaan. We schudden wel 3 meneren in uniform de hand voordat we binnen zijn en krijgen nog net geen thee met spekkoek. Eigenlijk waren ze al onderweg naar huis maar, zo zeggen de twee mannetjes die ons uiteindelijk helpen: 'We get paid to give information, so we give information!'. En ze zijn hier verdomde goed voorbereid voor het geval er een toerist langskomt. Zo bezitten we nu twee exclusieve 'Information about Banderlampung' cd'roms met foto's en informatie over de stad, zorgvuldig bijeengezocht door hoogstwaarschijnlijk een van de mannetjes tegenover ons. Een stortvloed aan informatie wordt over ons heengegooid. Wat doen we vanavond? Wat doen we morgen? En wat overmorgen? Een potentieel programma wordt uitgestippeld van Nationaal parken tot nabij gelegen eilanden en stranden. Ze hebben een commitment waar de service in Nederland op zijn zachtst gezegd bij verbleekt. We krijgen prive-telefoonnummers en ze vragen ons kamernummer zodat ze METEEN businformatie kunnen doorbellen zodra beschikbaar. Overweldigend. Als ze samen met ons weer naar buiten lopen krijgen we als laatste tip dat we vooral 'Bebek' moeten eten, een specialiteit waar Banderlampung bekend om staat. Een andere specialiteit is Otak-Otak. 'Wait, I have some here'. Het tweede mannetje staat inmiddels bij zijn auto en de kofferbak gaat open. Daaruit komen 10 mysterieus in bananenbladeren gestookte pakketjes. 'Please try please try'. Hoewel we dit normaal gesproken nooit gekocht zouden hebben zonder twee pakjes diarreeremmers, kunnen we dit aanbod niet weigeren. Het smaakt heerlijk. We eten er ieder twee en krijgen ook de laatste 2 hartelijk in onze handen gedrukt.
De mannetjes bieden ons een lift terug naar het hotel aan, en voor we het weten zitten we vijf minuten later op de achterbank van de auto voor een tour door de stad waar deze mensen duidelijk erg trots op zijn. We roepen als zijnde onder de indruk afwisselend 'Wow' en 'Great place' en dat doet ze zichtbaar goed. For free krijgen we in rap tempo alle belangrijke ins en outs van Banderlampung over ons heel gestort, gemengd met een gezellig portie humor. In de grootste winkelstraat van de stad worden we uiteindelijk afgezet en vriendelijk gaan ze samen met mij op de foto. Ik kan de glimlach op mijn gezicht door de humor van dit alles niet wegpoetsen: je gaat heen voor een folder en je eindigt met vis op de achterbank van een mannetje van de Tourist office. Zo gaat dat hier. Rubber Time heeft zo zijn voordelen: als er tijd is, dan wordt die ook voor je genomen. See you in Bukittinggi!
We besluiten informatie in te winnen over de busreis naar Bukittinggi bij een Tourist Office. Na een aardige zoektocht vinden we een soort van provinciaal kantoor wat daarvoor door moet gaan. We schudden wel 3 meneren in uniform de hand voordat we binnen zijn en krijgen nog net geen thee met spekkoek. Eigenlijk waren ze al onderweg naar huis maar, zo zeggen de twee mannetjes die ons uiteindelijk helpen: 'We get paid to give information, so we give information!'. En ze zijn hier verdomde goed voorbereid voor het geval er een toerist langskomt. Zo bezitten we nu twee exclusieve 'Information about Banderlampung' cd'roms met foto's en informatie over de stad, zorgvuldig bijeengezocht door hoogstwaarschijnlijk een van de mannetjes tegenover ons. Een stortvloed aan informatie wordt over ons heengegooid. Wat doen we vanavond? Wat doen we morgen? En wat overmorgen? Een potentieel programma wordt uitgestippeld van Nationaal parken tot nabij gelegen eilanden en stranden. Ze hebben een commitment waar de service in Nederland op zijn zachtst gezegd bij verbleekt. We krijgen prive-telefoonnummers en ze vragen ons kamernummer zodat ze METEEN businformatie kunnen doorbellen zodra beschikbaar. Overweldigend. Als ze samen met ons weer naar buiten lopen krijgen we als laatste tip dat we vooral 'Bebek' moeten eten, een specialiteit waar Banderlampung bekend om staat. Een andere specialiteit is Otak-Otak. 'Wait, I have some here'. Het tweede mannetje staat inmiddels bij zijn auto en de kofferbak gaat open. Daaruit komen 10 mysterieus in bananenbladeren gestookte pakketjes. 'Please try please try'. Hoewel we dit normaal gesproken nooit gekocht zouden hebben zonder twee pakjes diarreeremmers, kunnen we dit aanbod niet weigeren. Het smaakt heerlijk. We eten er ieder twee en krijgen ook de laatste 2 hartelijk in onze handen gedrukt.
De mannetjes bieden ons een lift terug naar het hotel aan, en voor we het weten zitten we vijf minuten later op de achterbank van de auto voor een tour door de stad waar deze mensen duidelijk erg trots op zijn. We roepen als zijnde onder de indruk afwisselend 'Wow' en 'Great place' en dat doet ze zichtbaar goed. For free krijgen we in rap tempo alle belangrijke ins en outs van Banderlampung over ons heel gestort, gemengd met een gezellig portie humor. In de grootste winkelstraat van de stad worden we uiteindelijk afgezet en vriendelijk gaan ze samen met mij op de foto. Ik kan de glimlach op mijn gezicht door de humor van dit alles niet wegpoetsen: je gaat heen voor een folder en je eindigt met vis op de achterbank van een mannetje van de Tourist office. Zo gaat dat hier. Rubber Time heeft zo zijn voordelen: als er tijd is, dan wordt die ook voor je genomen. See you in Bukittinggi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten