Vandaag was ik L. kwijt. Althans, dat dacht ik even. Vanmiddag hadden we een afspraak met onze wannabe-guide Johan om de financiele puntjes van onze trek op de spreekwoordelijke i te zetten en tevens onze logistiek naar Bali na trek-afloop te regelen. Aangezien ik mij nog niet klaar voelde voor een 40+ graden wandelingetje midden op de dag, verbleven ik en mijn snackies daarom in de koele hotelkamer. L. had de taak op zich genomen om de laatste transactie te voltooien en onze reeds geboekte vliegtickets op te halen. Iets wat niet alleen vlakbij is maar wat bij ons weten ook prima in een uurtje te regelen is. Belangrijke note: in Nederland.
Bij L.'s vertrek had ik mij comfortabel omringd met een zak zoete aardappelchips, fruitella, appeltje, durian (voor respectievelijk de vitamientjes en voor een tweede kans om de smaak te kunnen waarderen) en de Indonesische versie van Spongebob Squarepants -had ik al gezegd hoe schaamteloos graag ik naar kinderprogramma's kijk? Hoe dan ook, de zak chips en fruitella werd leger en leger en mijn reeds afgekloven appel al bruin, maar: geen L. Ik troostte mij met de reeds bekende jam-karet gedachte dat het waarschijnlijk allemaal niet zo soepel ging als gepland. Het zou hooguit twee uur duren maar dan was ie vast wel terug.
Mangosapje, sari kelapa, halve ijskoffie later: geen L. Nu is de hoeveelheid snackies misschien niet zo betrouwbaar daar ik ga eten als ik nerveus ben, maar in dit geval was er toch echt reeds 2 uur verstreken. Ik kon het nog een kwartier uitstellen maar toen begon ik in mijn hoofd al ietwat vreemde en onaangename visioenen te ontwikkelen. Semi paranoide zag ik L. al zo plat als een dubbeltje ge-ojekt of stiekem de hersens ingeslagen met een kokosnoot in de plaatselijke fruitstal: maar wat had ie daar nou te zoeken? Er kon nog maar 1 andere verklaring zijn: de bank was beroofd door een stel koppensnellers en ze hielden hem vast in ruil voor z'n creditcard en leeg-gepinde rekening.
Toen er op de lokale televisie niets kon bespeuren van zo'n gelegenheid wist ik niet meer wat ik moest doen. Het personeel van het hotel vroeg zich vast af wat ik daar deed, zo ijsberend op de gang, maar ik kon werkelijk geen keuze maken tussen wachten temidden van paranoide denkbeelden op de kamer of de andere optie: bericht achterlaten en L. zoeken. Daarom koos ik voor de zinloze middenweg: L. zoeken in de gang van ons hotel.
Na ruim drie uur na vertrek zag ik een zweterig koppie onder aan de trap verschijnen.'Het..ging..allemaal...niet..helemaal...goed..' bracht ie hijgend uit. Ik was al lang al blij dat zijn vitale delen er nog allemaal inzaten dat ik de vliegtickets met 30 spelfouten (of waren die er nu wel uit?) direct voor lief nam. Er bleken wat vage 'problemen' (zacht uitgedrukt) en omdat de telefoon van ons hotel een defect had bleven ik en mijn snackbedje onbereikbaar. Ik denk niet dat ie het gemerkt heeft en zo ja, dan vond ie het volgens mij vast niet erg dat ik onze halve snackvoorraad erdoorheen had gejaagd. Beiden waren we het er in ieder geval over eens dat we de volgende keer toch wat concretere afspraken met betrekking tot de tijd van terugkomst moeten maken, voordat ik echt 20 kilo zwaarder terug naar huis kom.
Na deze intense leerzame middag wel een hele leuke live-chat-sessie met het thuisfront gehad! Hoewel het internetcafe hier goed uitgerust is met een webcam en koptelefoon, ontbrak tot dusver het meest essentiele deel: iemand online treffen aan de andere kant van de lijn. En wat was gisteren het geval: ik trof mijn Bapak en Ibu en andjing Astor allen thuis! Even wat live beeldmateriaal uitgewisseld (hoe voel je je? Ben je afgevallen? Wat heb je nu aan? Je bent wel bruin!) en dankzij het harde blaffen van astor weet het hele internetcafe nu ook dat ik met een hond aan de andere kant van de wereld gechat heb. Fantastisch om zo ver toch even zo dicht bij huis te zijn. Meteen even wat andere essentiele dingen uitgewisseld als 'Waarmee moet ik je koelkast vullen als je weer terug bent?' en 'Heb je wel geld genoeg?' Fijn om te weten dat ik een vooruitzicht heb van een rijk en weldoorvoed thuiskomen...
Beter uitgerust ben ik zaterdag (een dag later) klaar om onze jungle-trek tassen te pakken. Nog even op zoek naar een verrenkijker en wat led-verlichting zodat ik ook in de donkere warme nachten een exotische-beestjes-slaapzak-check kan doen. Ik laat jullie woensdag alles zien en weten!
PS: Ik beloof dat we elkaar in de jungle niet kwijtraken, ok?
Bij L.'s vertrek had ik mij comfortabel omringd met een zak zoete aardappelchips, fruitella, appeltje, durian (voor respectievelijk de vitamientjes en voor een tweede kans om de smaak te kunnen waarderen) en de Indonesische versie van Spongebob Squarepants -had ik al gezegd hoe schaamteloos graag ik naar kinderprogramma's kijk? Hoe dan ook, de zak chips en fruitella werd leger en leger en mijn reeds afgekloven appel al bruin, maar: geen L. Ik troostte mij met de reeds bekende jam-karet gedachte dat het waarschijnlijk allemaal niet zo soepel ging als gepland. Het zou hooguit twee uur duren maar dan was ie vast wel terug.
Mangosapje, sari kelapa, halve ijskoffie later: geen L. Nu is de hoeveelheid snackies misschien niet zo betrouwbaar daar ik ga eten als ik nerveus ben, maar in dit geval was er toch echt reeds 2 uur verstreken. Ik kon het nog een kwartier uitstellen maar toen begon ik in mijn hoofd al ietwat vreemde en onaangename visioenen te ontwikkelen. Semi paranoide zag ik L. al zo plat als een dubbeltje ge-ojekt of stiekem de hersens ingeslagen met een kokosnoot in de plaatselijke fruitstal: maar wat had ie daar nou te zoeken? Er kon nog maar 1 andere verklaring zijn: de bank was beroofd door een stel koppensnellers en ze hielden hem vast in ruil voor z'n creditcard en leeg-gepinde rekening.
Toen er op de lokale televisie niets kon bespeuren van zo'n gelegenheid wist ik niet meer wat ik moest doen. Het personeel van het hotel vroeg zich vast af wat ik daar deed, zo ijsberend op de gang, maar ik kon werkelijk geen keuze maken tussen wachten temidden van paranoide denkbeelden op de kamer of de andere optie: bericht achterlaten en L. zoeken. Daarom koos ik voor de zinloze middenweg: L. zoeken in de gang van ons hotel.
Na ruim drie uur na vertrek zag ik een zweterig koppie onder aan de trap verschijnen.'Het..ging..allemaal...niet..helemaal...goed..' bracht ie hijgend uit. Ik was al lang al blij dat zijn vitale delen er nog allemaal inzaten dat ik de vliegtickets met 30 spelfouten (of waren die er nu wel uit?) direct voor lief nam. Er bleken wat vage 'problemen' (zacht uitgedrukt) en omdat de telefoon van ons hotel een defect had bleven ik en mijn snackbedje onbereikbaar. Ik denk niet dat ie het gemerkt heeft en zo ja, dan vond ie het volgens mij vast niet erg dat ik onze halve snackvoorraad erdoorheen had gejaagd. Beiden waren we het er in ieder geval over eens dat we de volgende keer toch wat concretere afspraken met betrekking tot de tijd van terugkomst moeten maken, voordat ik echt 20 kilo zwaarder terug naar huis kom.
Na deze intense leerzame middag wel een hele leuke live-chat-sessie met het thuisfront gehad! Hoewel het internetcafe hier goed uitgerust is met een webcam en koptelefoon, ontbrak tot dusver het meest essentiele deel: iemand online treffen aan de andere kant van de lijn. En wat was gisteren het geval: ik trof mijn Bapak en Ibu en andjing Astor allen thuis! Even wat live beeldmateriaal uitgewisseld (hoe voel je je? Ben je afgevallen? Wat heb je nu aan? Je bent wel bruin!) en dankzij het harde blaffen van astor weet het hele internetcafe nu ook dat ik met een hond aan de andere kant van de wereld gechat heb. Fantastisch om zo ver toch even zo dicht bij huis te zijn. Meteen even wat andere essentiele dingen uitgewisseld als 'Waarmee moet ik je koelkast vullen als je weer terug bent?' en 'Heb je wel geld genoeg?' Fijn om te weten dat ik een vooruitzicht heb van een rijk en weldoorvoed thuiskomen...
Beter uitgerust ben ik zaterdag (een dag later) klaar om onze jungle-trek tassen te pakken. Nog even op zoek naar een verrenkijker en wat led-verlichting zodat ik ook in de donkere warme nachten een exotische-beestjes-slaapzak-check kan doen. Ik laat jullie woensdag alles zien en weten!
PS: Ik beloof dat we elkaar in de jungle niet kwijtraken, ok?