Home away from home

Iedere minuut mijn e-mail checken, berichtjes schrijven bij het leven, jezelf van de beste kant laten zien...het mocht allemaal niet baten. Je komt van alles tegen in een zoektocht naar een kamer in een land dat niet de jouwe is. Foto's die weken later nog niet verstuurd zijn, kamers die BIJNA van jou zijn, totdat er een local langskomt en hem voor je neus wegkaapt.....
Maar zoals met alles: er komt ook een moment dat je de wind weer in de rug hebt en dan kan het gelukkig ineens zo geregeld zijn! En toen dat moment voorbij was, had ik dit: een fijne ruime kamer in het centrum van Glasgow (zie blauwe tihingie op de kaart), slechts 25 minuten van mijn stage (het sterretje rechtsboven). Tweepersoonsbed, bureautje, tv, genoeg kasten: precies alles wat ik nodig heb! Over 3,5 week ga ik het al in het echt zien, hopen maar dat het inderdaad zo'n fijn plekje is als het doet vermoeden!

Jiji the Cat

Gebaseerd op de populaire Japanse serie 'Kiki's Delivery Service' (wat dat ook moge zijn) vond ik een ge-wel-dig patroontje voor een leuk huisgenootje voor K&K. Toen hij af was, voelde hij zich meteen thuis! Mrrraaaauw!

Haakdraak

 

Nu de winter weer nadert en om 6 uur 's avonds echt de avond weer invalt, zocht ik iets om de donkere uurtjes door te komen. En op internet vond ik De Perfect Hobby. Waar je vroeger gedwongen op de basisschool tijdens doemiddag zat te zwoegen, zijn oude handwerktechnieken van je oma weer helemaal hipperdepip. En dus ben ik begonnen met...haken! Met van de zolder gehaalde oude bolletjes katoen (want ik de winkel is het tegenwoordig zeer moeilijk te krijgen) oefende ik mijn eerste onwennige steken. En na deze oefening begon ik aan mijn eerste projectje. En hier is ie dan, vernoemd naar de katoenlevertante: Toeti de baby-draak!

Spoor (t)ik?

Vroeger deed iedereen dat wel eens, zonder erbij na te denken. Op de tegels lopen, maar niet op de randjes. Als een soort spel.  Denk aan het al bekende nummer van kinderen voor kinderen: Ik loop met een been op de stoep. En een been in de goot. En als ik dat niet doe. Dan ben ik morgen dood. Naarmate je ouder wordt verdwijnen dit soort gekke tics, gewoontes, rituelen. Zeggen ze. Nu las ik laatst deze discussie op internet. En voelde ik mij ineens heel betrapt. Want het feit dat ik mijn broodjes altijd tot op het randje wil beleggen omdat ik het anders niet lekker vind, is dus blijkbaar iets dat niet iedereen heeft. Het is een trekje waar ik blijkbaar niks aan kan doen.
Is het gek op je M&M's op kleur gesorteerd op te eten? Om alleen oude kaas over de pasta te eten en extra belegen kaas op brood -maar dan wel warm brood of krentenbrood want op wit brood smaakt het mij weer niet.  Ik schud ALTIJD het pak voordat ik wat te drinken inschenk, ook al is het melk en wordt het er alleen maar een schuimende bedoening van.Ik lach om mensen die bijgelovig zijn en die patroontjes tellen, maar zelf kan ik er absoluut niet tegen als er meer dan drie jassen aan de kapstok hangen, want dan wordt het 'rommelig'. Zo krijg ik ook jeuk van openstaande kastdeuren. En ik mezelf maar wijsmaken dat dit alles nog enige functie heeft. Een Mars is ECHT veel lekkerder als je eerst de karamel opeet en dan de rest.
Soms denk ik: had ik maar een sport-tic, of een relax-neurose. Dat lijkt me wel wat. Ik moet NU relaxen, anders ben ik morgen dood. Kan nog een zekere vorm van waarheid inzitten ook.  Ach. Diegenen die hier het hardst om lachen doen dat waarschijnlijk uit herkenning. En dan ben ik wel benieuwd of er voor mij weer iets te lachen valt....

MSc's!

Al iets meer dan een week mogen we ons Masters of Science in de Clinical Psychology en Clinical Neuropsychology noemen. Met deze bul op zak zijn we klaar voor het werkende leven - althans, voor mij als over een jaartje mijn laatste stukje studie er ook op zit. In ieder geval zijn we allebei ontzettend blij met dit samen-stukje Leidse geschiedenis!

Koppie-koppie

TMS, oftewel Transcraniele Magnetische Stimulatie is een techniek die in Nederland nog volop in ontwikkeling is en waar ook in het buitenland super toffe onderzoeksshizzle mee gedaan wordt. Maar wat is het nou precies? Bij TMS stroomt eigenlijk een sterke elektrische stroom door een spoel van koperdraad (die twee donuts) die boven het hoofd wordt gehouden. Deze stroom genereert dan weer een magneetveld waardoor vervolgens neuronen worden geactiveerd of geinhibeerd.

Deze methode wordt gebruikt om meer te weten te komen over hoe het gebruikt kan worden bij de revalidatie bij hersenschade. En dat is precies wat ik in Glasgow ga doen! Ik ga daarom werken met patienten die na een beroerte lijden aan "neglect", een aandoening waarbij een patient bepaalde dingen in zijn gezichtsveld niet meer kan zien, terwijl de ogen nog goed werken. Een tekening van een neglect patient ziet er bijvoorbeeld zo uit:

Uiteraard gaat het niet gebeuren dat deze patienten als Bob Ross fabriekjes weer de deur uitgaan, maar in ieder geval gaat onderzocht worden of en hoe deze techniek gebruikt kan worden voor revalidatie. Daarnaast houd ik mij nog bezig met allerlei programmeerdingen, maak ik anatomische scans van het hoofd (MRI) en leer ik Neuronavigatie om ervoor te zorgen dat ik niet per ongeluk een verkeerd gebiedje in het hoofd aan of uit ga zetten. Wie durft?!

Zon, zee & bergschoenen

De tassen zijn ingepakt en gevuld met veel zonnebrand, strandlakens, en tutteltjes als nagellak en gezichtsscrub. Een unicum, want dit is voor het eerst dat dit soort items mee gaan op vakantie en ook in de tas PASSEN. Een eerste vakantie samen zonder tent, matjes of andersoortig survival spul -dat we zelfs in Indonesie bij ons hadden.
Want we gaan naar de Canarische eilanden. Twee maanden hebben we nu de tijd gehad om onze schaamte opzij te zetten en openlijk toe te geven dat we gaan genieten van een grote hoeveelheid zon, een beetje zee en omdat we het toch niet kunnen laten: mooie wandeltochten. Want Gran Canaria blijkt veelzijdiger dan je denkt. Zo kun je er dus niet alleen wandelen, maar ook surfen, met dolfijnen zwemmen (!), snorkelen en hopelijk lekker visjes eten. Wij gaan ons in ieder geval wel vermaken! Tot over twee weken!

EEE-toppertje

Snel loop ik door de stad met mams stukjes rennend in mijn kielzog. Want we zijn Luyken en m'n vader kwijt. Na een strategische opsplitsing (mannen computerzaken, vrouwen kleding shoppen - en ja, dit keer hoorde ik dus bij de laatste) kunnen we de mannen niet meer terug vinden op de afgesproken plek. En helemaal nerveus ben ik ervan. Na ruim drie kwartier zoeken in respectievelijk de Apple store, MyCom, Dynabyte en de Mediamarkt vinden we ze terug bij de McDonalds. In tegenstelling tot mijn moeder en ik duidelijk WEL een goede shopsessie achter de rug. Want mijn vader houdt een rood pakketje onder zijn arm.
Eenmaal thuis wordt het allemaal duidelijk wat de mannen in de tussentijd hebben uitgespookt, en dat we ze op een haar na hebben misgelopen bij de Mediamarkt. Want het rode pakketje is voor mij. En als ik het aanpak zie ik pas het Mediamarkt papier en valt me op dat het best zwaar is. Ik open het en zie een zwart (wel zelfde model als plaatje) glanzend 10 inch bovenkant...van een mini laptopje! Precies zo eentje die ik overwoog aan te schaffen voor mijn stage in Glasgow om handig te kunnen Skypen en zo in mijn tas mee te kunnen nemen. Maar dat wist mijn vader niet. Die kwam, gelukkig als ik ben, in de Haagse Mediamarkt ZELF tot exact dezelfde conclusie. En dus is datgene waar ik niet wist genoeg spaargeld voor te hebben nu al in mijn bezit. Sterker nog, ik heb al 52 updates gedraaid en typ zelfs dit eerste weblogje op mijn mini-top! Waar er waarschijnlijk nog veel meer op gaan volgen over een half jaar, zodat mijn moeder zich iets minder zorgen hoeft te maken als ik aan de andere kant van zee zit. Want met zo'n makkelijk mee te nemen mini-top, is thuis toch weer een heel stuk dichterbij!
Dank jullie wel voor dit prachtcadeau!!

Overzee!

Eindelijk zijn de officiele papieren onderweg. En eenmaal ingeleverd, is er geen weg meer terug. Ik heb enge kriebels en leuk-spannende kriebels tegelijkertijd. Want zo lang ben ik nog nooit dichtbij-ver-van-huis geweest.
Toen ik een aantal maanden geleden op zoek ging naar een passende afstudeerstage voor mijn opleiding Neurowetenschappen dacht ik niet meteen aan het buitenland. Sterker nog: ik dacht er helemaal NIET aan. Tot het hoofd van de afdeling van mijn vorige stage tegen mijn begeleider zei: 'Wil je die meiden volgend jaar niet naar het buitenland sturen?' Zoals bleek zijn connecties waardevol en een heel rijtje aan mogelijkheden werd kenbaar gemaakt: Amerika, Canada, Australie, Duitsland en Engeland. Aan mij de keuze. Nou, daar moest ik toch wel even een weekje over slapen.
De voornaamste reden voor een stage in het buitenland zijn 1) mijn Engels verbeteren en 2) in een soort van quarantaine-modus mijn scripties binnen afzienbare tijd af kunnen schrijven. Aangezien de voornaamste reden om GEEN stage in het buitenland te lopen is 1) het missen van mijn lief + mijn huisje + kitties + all other people was de keuze om niet naar de andere kant van de wereld te gaan (of nog meer crappy Engels te leren in Duitsland) snel gemaakt. En dus verruilde ik de surflessen aan Bondi Beach in voor een nog wisselvalliger weersklimaat dan de onze.
Na enige maanden netwerken is er een Stageplaats gevonden. Nieuwsgierig? Ik kan in ieder geval vast vertellen dat:

- Het er gemiddeld 9 graden is
- Je zonder regenjas beter binnen kunt blijven
- Het beschouwd wordt als de een na beste winkelbestemming in de UK na London
- De universiteit in deze stad de op 3 na oudste van de UK (opgericht in 1451) is
- Deze stad ten hoogte van Kopenhagen ligt
- ...en dat ik er vorig jaar op vakantie ben geweest!

 
Ik zou zeggen: deze foto's spreken boekdelen! Van januari 2010 tot eind mei wandel ik iedere dag door dit mooie stukje Glasgow (nee, niet in kilt) op weg naar mijn werk. Wat dat is? Dat bewaar ik voor de volgende keer, als alle paperworks en mijn hoofd op orde zijn!
Ik kijk in ieder geval uit naar alle ontdekkingen! As the Scots say: 'Be happy while you're living, for you're a long time dead!'

Kipheet

Ik kijk op de thermometer: 26.5 graden. Binnen. Het zweet staat op mijn voorhoofd en ondanks dat alle ramen en deuren openstaan, blijft het dankzij de windstilte even warm. Onze oma-poes slaapt vrijwel de hele dag, en verliest zoveel haren dat ik een kat per dag in de stofzuiger zie verdwijnen. Maar Kippie niet. Die heeft een heel mooi, vol en langharig vachtje. Wat zo lekker achter haar aan wappert en heel goed isoleert. Maar bij 26.5 graad wordt het zelfs Kip iets teveel van het goede. En het enige wat je dan kan doen, is een beetje chillen en wachten op betere, koele tijden...

Giro-practor

Het behandelplan is opgesteld. Na 8 jaar op en af met zeurende rugklachten heb ik nu de perfecte oplossing gevonden! Althans, dat hoop ik. Mijn behandelaar legt uit wat we gaan doen. 'Ga maar op je rug liggen, dat been buigen, beetje opzij...diep inademen. En dan nu diep uit....' Op het moment dat ik mijn laatste zucht uitblaas lijkt het bijna alsof ze een sprongje maakt voordat ze met haar volle gewicht op mijn rug terecht komt. KRAKKRAKKRAK, klinkt het. Op mijn buik draaien. Weer gooit ze haar gewicht op mij en een luide KRAK is te horen. 'Gaat het?' vraagt ze. ' Ja hoor,' mompel ik, met mijn hoofd al zwetend tussen de kussens van het martelwerktuig-tafelding. Ze voelt wat in mijn nek. 'Ja, daar zit ook wat vast, wacht even. Adem maar uit'. Ik adem uit en ze geeft zo'n ruk aan mijn hoofd dat ik bijna bang ben dat ik levenslang door een rietje zal moeten blazen. Alsof ze mijn gedachten kan raden zegt ze: 'Hij zit er nog aan hoor'. Heel geruststellend.
Met het gevoel alsof ik van de trap af ben gedonderd reken ik een lieve duit af. Ik kon er wel wat last van krijgen, zei ze. En als je nergens last van hebt, dan krijg je het vanzelf, dacht ik erbij. Van armoe...!

Toen en nu

Groep 8

11 jaar later

De een wat dunner, de ander wat dikker. Sommigen aan het werk, eigen huis, kinderen (of kids op komst), anderen nog studerend. Elf jaar lang hebben de meesten elkaar niet meer gezien. Maar daaraan is nu een eind gekomen! De laatste schoolfotoherinnering maakt plaats voor een nieuwe: zonder brillen, beugels, cartoon t-shirts en maar met een compleet eigen levens, passies en ideeen voor de toekomst. Ik zou zeggen: zoek de verschillen!

Goede treinen, slechte treinen

Een beetje verveeld stap ik in de trein. Lange dag gehad en half dromerig luister ik naar een muziekje. Als station Hoofddorp passeert komen er twee jongens tegenover mij zitten. De coupe is stil. De meeste mensen zijn na een lange werkdag onderweg naar huis. Maar een van de twee jongens niet. Terwijl hij praat, kijkt hij rond in de coupe. Om te zien of iedereen hem wel goed verstaat. Want hij, hij heeft een interessant verhaal.
Zuchtend gaat hij zitten...'Man man man, weet je gast', zegt hij tegen de andere jongen, 'Hoe dat allemaal gaat met al die microfoons'. 'Microfoons?', zegt de andere jongen. 'Ja man, zo filteren ze het achtergrond geluid eruit, op de SET VAN GTST'. Hij kijkt nog even goed om zich heen om te zien of iedereen hem gehoord heeft. Niemand geeft reactie, alleen ik draai ongemerkt mijn muziek wat zachter. 'Echt, en alles moet met mime, echt joh alles wat je ziet bewegen...' hij pauzeert even, 'is allemaal NEP, al dat gepraat van die figuranten. Maar ik heb gezien man die acteurs, stapels tekst moeten die gasten leren en voor twee weken he! Maar ze herkenne me al, ben een maand niet geweest ofzo maar ze zeggen me gedag he, en kijk...' hij haalt zijn telefoon uit zijn zak. 'Kon ik toch mooi even met Lieke van Lexmond op de foto!' Zijn gesprekspartner kijkt goedkeurend en antwoord: ' Leipe shit, ouwe!'
Maar langzaam raakt zijn gesprekspartner verveeld. De jongen doet nog een poging de aandacht erbij te houden door te zeggen hoe goed zijn blauw met groen combinatie zo perfect was voor op tv. Dat het eten op de SET VAN GTST allemaal echt is. Maar het mag niet baten. Gelukkig gaat zijn telefoon. 'Ja, ja, ik ben bijna in Leiden en dan rijd ik op mn Vespaatje zo naar je toe'.
De jongens stappen uit. 'Hey, zie je morgen op SCHOOL!' zegt de leipe jongen tegen de blauwgroene. 'Ciao', zegt hij terug, want school is niet stoer. Ik onderdruk een lach. En zet mijn muziek weer hard.

Brainycake

Zorgvuldig frutsel ik met het kleverige glazuur. Het is mijn laatste kans om een goede indruk te maken, en die moet ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Dus bak ik helemaal zelf een verse chocoladetaart. Met een glazuur-brainy erop! Want een laatste stagedag kun je natuurlijk nooit meer overdoen.Dertien maanden in totaal heb ik stage gelopen bij het Nederlands Tweelingen Register. Acht maanden voor Neuropsychologie, en nog eens vijf voor Neurowetenschappen. Maar nu zit het er  op. Na hard werken kom ik er deze keer ECHT niet meer terug. Van de brainycake is gelukkig genoten. En ik...geniet over 4 weken van een welverdiende vakantie!
(Voor een recept van de overheerlijke brainycake klik hier!)

Als een vis...

Mag ik je voorstellen aan Fast, Furious, Brain, Psycho en de allergrootste van het stel (rechts op de foto) Witje. Een van de bewoners is al een tijdje bij ons en zelfs echte Haarlem-import. De anderen moeten nog een beetje wennen aan hun mooie nieuwe onderkomen. Want sinds vandaag hebben ze een aquarium van glas, met licht en een pomp zo groot als het halve vorige aquarium. En kroost. Dat we heel lief meekregen van de Marktplaats-mevrouw om een mooi laagje te vormen op onze nieuwe biosfeer. Iedere tien minuten kijken we naar het welzijn van onze kleine en grote zwemmers. Vooralsnog hebben ze het in ieder geval erg naar hun zin!

JC252A

Een jaar geleden bekeken we samen met onze aankoopmakelaar een huisje op de Johannes Caphuysstraat in den Haag. En...alweer een half jaar wonen we inmiddels in dit gezellige en fijne Haagse huisje! Hier even een actuele blik in onze woon- en slaapkamer!

Nep echt

Naar de kapper geweest? Nee, naar het Kruidvat! Daar verkochten ze een tijdje geleden clip-in-hairextensions. En aangezien het met mijn haar niet zo opschiet omdat ik besloot een bobline te laten knippen toen het net lang werd, leek dit mij de ideale oplossing. Onder het toeziend oog en een opgetrokken wenkbrauw van L. werden er drie (LANGE!!) clips geclipt. En zelfs hij vroeg toen het klaar was voorzichtig: 'En wanneer laat je nu echt je haar groeien...?'

Suftrein

Net klaar met scannen, hongerig en onderweg naar huis. Telefoontje mee met beltegoed om de tijd te vullen. Ik stap in de trein en bel Luyken op om te vertellen dat ik al in de trein zit en een uurtje later zeker thuis ben. Blij met dit treintje eerder, bel ik mijn moeder. Ik zie station Schiphol voorbij flitsen en zeg nog: ' misschien val ik zo even weg, want ik rijd nu door de tunnel'. Al kletsend flitst ook Hoofddorp voorbij. En dan. Ineens zie ik een stuk spoor dat mij niet bekend voorkomt. En eigenlijk nog voordat ik mij dat realiseer, besef ik dat ik twee stations geleden al uit had moeten stappen. Dat dit NIET de stoptrein is die ik normaal gesproken altijd neem, maar het stoptreintje eerder. En in het gekwebbel is de mededeling 'Hoofddorp, eindstation' volledig aan mij voorbij gegaan. Het zweet breekt mij uit. ' Wacht even mam, volgens mij gaat er iets mis...' Ik kijk uit het raam terwijl mijn trein het rangeerterrein op rijdt. Met het schaamrood op de kaken loop ik naar de conductrice. ' Blijven zitten zeker?' vraagt ze met net iets teveel spot in haar ogen. 'Over 15 minuten rijden we weer terug naar Hoofddorp'. Ik ga weer zitten en bekijk mijn snackies voorraad. Mijn tas echoed: leeg. Dan bel ik Luyken maar op om te zeggen dat dit kneusje helaas toch minimaal een half uur later en extra hongerig thuiskomt. En dit keer niet eens door vertraging bij de NS...

Zeurofobisch

'Laat je hoofd maar zakken hoor, ik houd mijn hand eronder', zeg ik tegen de jongen terwijl hij zijn hoofd in de hoofdsteun laat zakken. 'Maar ik heb spieeeren hoor,' roept hij verontwaardigd, waarna hij zich zo langzaam mogelijk laat zakken voor een demonstratie van zijn goed getrainde buikspieren. Je moet je 58 kilo bij een lengte van 1.75 toch ergens mee compenseren.
Nieuwsgierige, neurotische, vriendelijke, dwangmatige proefpersonen: tijdens onderzoek krijg je met een heleboel verschillende mensen te maken. Afgelopen week kwamen er een stel dames langs die aangaven toch wel 'licht claustrofobisch' te zijn. Aangezien de meeste mensen dit aangeven maar er meestal weinig problemen zijn, wuifde ik deze weg. 'Dat komt wel goed hoor, veel mensen vinden het een beetje eng'. Ik plugde de oordopjes in en, omdat ik lekker op tijd klaar wilde zijn, zette ik de vaart er snel in: ECG'tje plakken, knoppenkasten voor de taakjes goed leggen, ademhalingsregistratie. Toen ik klaar was zaten een paar waterige oogjes mij aan te kijken. 'Ik vind het toch wel spannend hoor', kwam een zacht stemmetje. Nog steeds was ik niet overtuigd en aangezien ik een allergie voor gezeur heb schoof ik haar na wat bemoedigende woorden gewoon de scanner in. Vijf minuten later zat ik weer buiten de scanruimte, met een heftig huilende, met ECG-plakkers bedekte mevrouw die tussen haar snikken nog net wist uit te hikken: 'Ik mag hier zeker niet effe een sigaret roken?'
Hoewel er in mijn hoofd al een vroeg-naar-huis-liedje klonk, wilde detweelingzus wel heel graag nog de scanner in. Dit was duidelijk debikkel van het koppel en, met de stoere woorden 'Maak mij over een uurmaar wakker' schoof ik haar de scanner in. Om die vervolgens metdezelfde vaart hard huilend en weer uit te halen. 'Ach ja, soms wetenmensen het gewoon niet van tevoren', troostte ik haar, maar ze wasvastbesloten zich niet te laten weerhouden. Toen mijn begeleidervoorstelde dat er iemand in de scanruimte bleef zitten om haar voetenvast te houden, stemde ze in. En daar zat ik dan. Met oordoppen en eenkoptelefoon op een plastic stoel, een uur lang in dit geluid (vanaf 13 sec). Ach ja. Je moet er wat voor over hebben om aan het eind van de rit deze schitterende plaatjes uit je data te kunnen halen!

Onegai Shimasu

Al anderhalf uur zit ik in mijn ochtendjas weg te stinken. Ik durf niet te gaan douchen, want dan weet ik zeker dat net op dat moment de pakket-meneer aanbelt. Gelukkig wordt mijn wachten een half uur later beloond als de bel gaat en ik een dik zacht pakket in mijn handen gedrukt krijg. Bij het passen raak ik in de war van alle knooptechnieken die erbij komen kijken om alles goed aan te krijgen, maar ik heb nog genoeg oefening daarvoor. Sterker nog, als ik hiermee doorga valt er nog wel meer te knopen. Want dan mag ik een Echt Kendo pak oftewel een Bogu kopen! Hoe dat eruit ziet? Kijk maar even naar het filmpje! Kun je meteen zien waarom ik altijd wat schor ben een dag na mijn training...