Het behandelplan is opgesteld. Na 8 jaar op en af met zeurende rugklachten heb ik nu de perfecte oplossing gevonden! Althans, dat hoop ik. Mijn behandelaar legt uit wat we gaan doen. 'Ga maar op je rug liggen, dat been buigen, beetje opzij...diep inademen. En dan nu diep uit....' Op het moment dat ik mijn laatste zucht uitblaas lijkt het bijna alsof ze een sprongje maakt voordat ze met haar volle gewicht op mijn rug terecht komt. KRAKKRAKKRAK, klinkt het. Op mijn buik draaien. Weer gooit ze haar gewicht op mij en een luide KRAK is te horen. 'Gaat het?' vraagt ze. ' Ja hoor,' mompel ik, met mijn hoofd al zwetend tussen de kussens van het martelwerktuig-tafelding. Ze voelt wat in mijn nek. 'Ja, daar zit ook wat vast, wacht even. Adem maar uit'. Ik adem uit en ze geeft zo'n ruk aan mijn hoofd dat ik bijna bang ben dat ik levenslang door een rietje zal moeten blazen. Alsof ze mijn gedachten kan raden zegt ze: 'Hij zit er nog aan hoor'. Heel geruststellend.
Met het gevoel alsof ik van de trap af ben gedonderd reken ik een lieve duit af. Ik kon er wel wat last van krijgen, zei ze. En als je nergens last van hebt, dan krijg je het vanzelf, dacht ik erbij. Van armoe...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten