Spoor (t)ik?

Vroeger deed iedereen dat wel eens, zonder erbij na te denken. Op de tegels lopen, maar niet op de randjes. Als een soort spel.  Denk aan het al bekende nummer van kinderen voor kinderen: Ik loop met een been op de stoep. En een been in de goot. En als ik dat niet doe. Dan ben ik morgen dood. Naarmate je ouder wordt verdwijnen dit soort gekke tics, gewoontes, rituelen. Zeggen ze. Nu las ik laatst deze discussie op internet. En voelde ik mij ineens heel betrapt. Want het feit dat ik mijn broodjes altijd tot op het randje wil beleggen omdat ik het anders niet lekker vind, is dus blijkbaar iets dat niet iedereen heeft. Het is een trekje waar ik blijkbaar niks aan kan doen.
Is het gek op je M&M's op kleur gesorteerd op te eten? Om alleen oude kaas over de pasta te eten en extra belegen kaas op brood -maar dan wel warm brood of krentenbrood want op wit brood smaakt het mij weer niet.  Ik schud ALTIJD het pak voordat ik wat te drinken inschenk, ook al is het melk en wordt het er alleen maar een schuimende bedoening van.Ik lach om mensen die bijgelovig zijn en die patroontjes tellen, maar zelf kan ik er absoluut niet tegen als er meer dan drie jassen aan de kapstok hangen, want dan wordt het 'rommelig'. Zo krijg ik ook jeuk van openstaande kastdeuren. En ik mezelf maar wijsmaken dat dit alles nog enige functie heeft. Een Mars is ECHT veel lekkerder als je eerst de karamel opeet en dan de rest.
Soms denk ik: had ik maar een sport-tic, of een relax-neurose. Dat lijkt me wel wat. Ik moet NU relaxen, anders ben ik morgen dood. Kan nog een zekere vorm van waarheid inzitten ook.  Ach. Diegenen die hier het hardst om lachen doen dat waarschijnlijk uit herkenning. En dan ben ik wel benieuwd of er voor mij weer iets te lachen valt....