Rockin' fast

Druk, druk, druk. Voor je het goed en wel in de gaten hebt is het alweer december. En wanneer de ene man met de baard weggaat, is de ander alweer in aantocht. Maar wij hebben een heel efficiënte manier gevonden om het huis helemaal kerstboomklaar te maken....

En nog een paar mooie kiekjes van het resultaat:

Get wild

Een tijdje geleden werd ik nog voor gek verklaard wanneer ik de haak- en breinaalden erbij pakte. Maar nu zijn de handwerkboeken en de Stitch 'n Bitch clubs niet aan de slepen. Dat terwijl onze eigen Bak&Brei club toch al wel een jaar bestaat (voor de niet insiders: hierbij bakken we allemaal iets lekkers dat we al kwebbelend en breiend en hakend opeten).

Maar nu last ik laatst een geweldig nieuwsbericht. Wildbreien is namelijk gekozen tot het mooiste nieuwe woord van 2011. Het woord kreeg de meeste stemmen bij een verkiezing op de site van het Instituut voor Nederlandse Lexicologie en wordt ook wel omschreven als straatbreien: 'het breien van kleurige lappen om onder andere lantaarnpalen, bankjes, bruggen of bomen om het straatbeeld op te fleuren'. En hoewel ik liever brei om m'n eigen huiskamer op te fleuren is het toch leuk, zo'n gevoel van nationale brei-trots! 

Kindervriend

Op mijn werk krijgen we ieder jaar een creatieve opdracht van Sinterklaas. Nadat ik vorig jaar vol opperste concentratie een papieren schoen had geknutseld, wordt het dit jaar een gedicht. Een gedicht met een foto van jezelf en Sint/Piet als kind. Nu schoot mij een direct een (reeds bekend in de familie) foto te binnen....

Lieve Sint en Piet, 

Al van jongs af aan, 
ik schaam me niet, 
Zijn jullie niet echt mijn favoriet, 
Op school zat ik gespannen in mijn stoel, 
In afwachting van jullie harde gejoel, 
Als jullie dan kwamen was ik als verdoofd, 
En kreeg alle pepernoten tegen mijn hoofd, 
Als kleine M. had ik wel snel door, 
Dat dingen niet helemaal klopten, hoor, 
Een Sint op twee plekken in de wijk, 
Met een losse baard, dat zag ik gelijk, 
Een gezicht zo zwart en de handen zo wit, 
Geen echte Piet maar een slechte schmink-kit! 
Maar mama zei: ‘Nee, dat zie je verkeerd’ 
Dus daarom heb ik maar snel geleerd, 
Mijn frustraties op de goede manier te uiten, 
Namelijk door dikke tranen met tuiten, 
Piet weet niet waar hij het dan zoeken moet, 
En doet een maar flinke greep in z’n zak met snoepgoed, 
‘Pepernoten, schuimpjes, lollies, wat je maar wil’, 
Dan is dat kind tenminste stil! 
En ja hoor, met deze buit op zak, 
Wordt M. als een lammetje zo mak, 
Dag lieve Sint, tot volgend jaar, 
Zet maar vast al je snoepgoed klaar! 

Groeten, M.

Postermania

Ergens in de komende week begeef ik me weer naar een hutje op de hei om daar samen met andere onderzoekers te discussieren over het doen van onderzoek. Voor deze zogeheten 'retraite' moest ik dan ook een poster maken om mijn onderzoeksresultaten te presenteren. Er bleef weinig tijd over voor andere activiteiten maar het is gelukt! Voor de geinteresseerden, hierbij het resultaat!

Klik hier voor een vergroting

Passiewol

Ik kijk afwisselend van mijn linker naar mijn rechterhand. Roze? Of toch geel? Welke is zachter? Allebei hetzelfde. Normaal is dat een goed criterium maar deze winkel ademt kwaliteit. Het is dan ook niet voor niets de beste winkel van Londen, nationaal EN internationaal bekend.

Het heet The Knitting Loop, en is de plek voor de echte wolfan. Diverse mensen vroegen mij toen ik voor een cursus naar Londen ging, of ik nog wel wat tijd over zou hebben voor sightseeing. Dankzij wat planning had ik een paar uurtjes extra, die helemaal zorgvuldig werden ingedeeld. Namelijk: frozen yoghurt eten, naar de SuperDry Store, en naar de beste wolletjeswinkel van de stad. Niks geen Buckingham Palace, British Museum of London Bridge. Ik heb in vijf minuten een rondje Piccadilly gelopen en toen had ik dat ook wel gezien. Voor de wolletjeswinkel had ik een goed uur nodig. Gelukkig is mijn collega met wie ik samen cursus had ook een Knitting loopie en dus stonden we breed lachend en kreetjes uitslaand helemaal achter onze keuze.

Toen ik bij thuiskomst over mijn mooie avontuur vertelde barstte mijn moeder in lachen uit en fronste mijn lief zijn wenkbrauwen zoals alleen hij dat kan. 'Vijftien pond voor EEN bolletje wol?' Mijn argumenten over handgeverfd, 'voel-dan-hoe-zacht-het-is', en dat het zo goed in m'n kleine handbagagekoffertje paste vonden slechts gedeeltelijk bijval. Maar dat geeft niet. Ik heb namelijk de allermooiste nieuwe wol. Gele, roze EN blauwe!

Later

Boeken a la old school

Een verjaardag in Alkmaar laat in de avond. Een werkdag terwijl het openbaar vervoer staakt. Het vervoeren van een kerstboom, willekeurig IKEA meubel of gewoon omdat het kan. Voor al dit soort gelegenheden moesten we altijd een auto lenen. Omdat een kerstboom niet in de tram past of omdat deze door een centimetertje sneeuw niet meer kan rijden.

Maar...dit is nu allemaal verleden tijd! Want zie hier: onze eigen rode scheurbak! Bouwjaar 1993, en na instructie van de vorige eigenaar ('Je weet toch wel hoe je koelvloeistof moet gebruiken he?') hebben we 'm trots naar huis gereden en grondig geschrobt. En dat was ook wel nodig, want de mos kwam uit de zijkant naar buiten groeien.

Mosloos en nog trotser hebben we vervolgens bij een wegrestaurant gegeten om het hele gebeuren te vieren. Gewoon, omdat het KAN!

Wild den Haag

We moesten er even op wachten, maar afgelopen weekend hadden we eindelijk een beetje het zonnetje in ons bol.  Gewapend met de fotocamera brachten we de flora en fauna van Clingendael een bezoekje, en zie hier het resultaat! Nog een paar weken voor we officieel gaan leren hoe deze foto's beter kunnen tijdens onze fotocursus, maar een combinatie van 'niet geschoten is altijd mis' en 'oefening baart kunst' bracht toch een paar leuke foto's op....

En....actie!

Het resultaat

Van een kale Kip...

Mooie pluizige Kip. Met haar zwierige haardos, warm in de koude winter...en warm in de hete zomer. Omdat we het wel zielig vonden, zo'n semi-permanent hangkleedje op de parketvloer, vonden we dat we dit jaar Kippies dikke haardos maar preventief eraf moesten laten scheren. Ik belde de dierenarts en vroeg hoe dat in z'n werk ging. 'Ja, we doen het als een leeuwtje, dus de manen, staart en poten laten we staan.' Nu was ik in de veronderstelling dat leeuwen kortharig zijn en niet KAAL. Toen Kip daarom haar eerste wankele net-uit-narcose-stappen zette toen ze uit het reismandje kwam kon ik niet meer ophouden met lachen. Een leeuw? Meer een poedel! Gelukkig rent onze Kip na een paar dagen weer moeiteloos en blij bevrijd door de kamer, zonder kilo's haar op de bank achter te laten.

Kip before

 

Twijfelachtige geplukte kip NA

Mr & Ms to be

Voor mijn neus bij het gemeentehuis ligt een vel met 4 hokjes om aan te kruisen hoe ik na ons huwelijk wil heten. En natuurlijk heb ik mijn pen al klaar.Het blijft gewoon Myrle! Maar dan wel met een andere naam van achter. Officiel ondergetrouwd is het aftellen nu begonnen. Jiehoe!

Fotomanie

Na wel drie hele lange dagen wachten kwam daar eindelijk DE doos met een schitterende camera uit mijn ouders tas tevoorschijn. En een cameratas. En een lensdoek. En een stof-schoonmaak-ding. Tot slot had mijn vader de avond ervoor ook al de camera compleet gebruiksklaar gemaakt. Hoe oud je ook bent, de ouderlijke zorg kent gelukkig geen leeftijdgrens; nu heb ik ook totaal geen moeite met de rol van blije-in-extase dochter.
En dus huppelde de hele family in blije extase mee voor een fotosessie onder begeleiding van de echte expert, dankbaar voor de rol van vriend- en moederlief als fotografeerobject. Met instructies als 'rennen, nee nu stilstaan, en nu rennen, nee langzamer' leerde ik in een notendop over diafragma's & sluitertijden bij bewegingsfoto's, isowaarden en tegenlicht. En zoals je kunt zien, wordt er heel goed bij vaders afgekeken...

Zo vader zo dochter!

De eerste fotoprobeersels

Hierbij een zeer kleine selectie van een middagje bos-, tomaat- en balkonfotografie. Voor een foto van de beginnende foto-hobbyiste -die vanaf nu waarschijnlijk heel weinig op foto's te zien is- klik hier! 

Van huis uit meegekregen

Als kind zijn je ouders je grootste voorbeeld. Ze zijn goed in alles en het enige wat je denkt is dat als jij net zo goed kunt knippen en plakken, je het later helemaal gaat maken. Gedurende je tienerjaren veranderd dat beeld en wil je alles behalve zoals je ouders worden. Ze hebben totaal geen smaak, snappen niet wat ECHT belangrijk is (ik bedoel, na 11 uur 's avonds wordt het ergens pas echt gezellig) en in plaats van je in fijn isolement op je kamer te laten zitten moet je tafel dekken.
?En dan, een aantal jaren later (en wijzer) begin je je ouwelui steeds beter te begrijpen. Ik houd niet van rommel, want thuis was het ook altijd netjes. Ik heb een zwak voor kaascroissantjes en duivenkater van de bakker. Maar niet alleen qua gewoontes, ook qua karakter heb ik meer van huis uit meegekregen dan ik vroeger ooit zou willen toegeven. En met name een eigenschap: mijn liefde voor elektronica. Ik geef mijn vader hier volledig de schuld van, want hij liet mij altijd enthousiast zien als hij iets nieuws had gekocht. Op mijn zesde zat ik al achter de computer geplakt, dus het is maar goed dat de iPhone net NA mijn kindertijd is ontwikkeld, anders had ik nu echt mooie jampotglazen gehad.
Er is echter een ding wat me, tot op de dag van gisteren niet zo heeft bezig gehouden, en dat is fotografie. Maar gisteren viel ineens mijn oog op een Mooie Foto. En ik dacht: waarom heb ik eigenlijk geen toestel om deze Mooie Foto's mee te maken? Terwijl mijn vader notabene vroeger fotograaf is geweest en dus per definitie een groot fan is van Mooie Foto's.
Gelukkig heb ik nog  een andere eigenschap waarin ik op mijn ouders (vader..) lijk: als ik iets wil hebben, wil ik het eigenlijk GISTEREN al in huis hebben. En dus is er, op volledig vertrouwen van paps, een echte spiegelreflexcamera aangeschaft - binnen een dag. Zo'n overduidelijk toeristengeval, waar ik vroeger mijn vader altijd om uitlachte. Maar tot ik de fijne kneepjes heb geleerd, houd ik het lachen maar voor me. Want eerst maar eens uitvinden of ik die Mooie Foto-skills ook van huis uit heb meegekregen....

BentOwl

Na wat online-inspiratie opgedaan te hebben wist ik van het weekend eindelijk hoe ik mijn bento eruit wilde laten zien. Na verscheidene rijstprutjes en fantasieloze groentenpakketjes (quote collega: 'Wat is dat? Ziet er niet zo heel aantrekkelijk uit..') besloot ik het erop te wagen eens een echt leuke bento te maken. In het weekend welteverstaan, want ik moest toch werken en mocht ik falen dan in ieder geval niet onder het oog van mijn collega's. Zo gezegd, zo gedaan. Met L.'s hulp hebben we er een (al zeg ik het zelf) behoorlijk schattig lunchpakketje uitgekregen. Toch dus jammer, dat mijn collega's er niet waren!

Ontspoord

Ik loop richting de trein op station Duivendrecht en zie direct dat het goed mis is. De trein is donker en er zijn welgeteld vijf mensen op het station, waaronder ik. Op m'n telefoon bekijk ik wat ik beter eerder had kunnen doen: alle treinstoringen van dat moment. Het zijn er twaalf, vrijwel allemaal op mijn traject. Ik probeer een creatieve reisroute te vinden zodat ik met zo min mogelijk vertraging toch thuis kom en spendeer een gereserveerd deel 'klaag-beltegoed' aan mijn moeder, die braaf met met mij meevloekt.

"Forensisme is het proces van het heen en weer reizen tussen de woongemeente en de werkgemeente. Een forens of pendelaar is een persoon die dit uitoefent."

Nou, met dat uitoefenen komt het in ieder geval wel goed. Gelukkig word ik bij thuiskomst altijd goed verzorgd en zeg nou zelf: met zo'n welkomstboodschap kun je moeilijk chagrijnig blijven!

Lunch from Japan

Gauw ren ik naar de overbuurman om mijn bezorgde pakketje op te halen. Dat Helemaal uit Japan komt. Het is namelijk iets dat niet zo makkelijk in Nederland te krijgen is, want het is namelijk een lunchbox. He?!
In Japan maken ze niet zomaar lunch, maar zij besteden hier heel veel aandacht aan en maken er schitterende pakketjes van: bento genaamd. Hiervoor zijn er speciale doosjes met verschillende laagjes en leuke bakjes en prikkers waarmee je je bento kunt versieren. Je kunt zelfs eitjes koken en die in een vormpje doen zodat je een ei van de vorm van een hart of ster mee kunt nemen. En wie wil dat nou niet?? Je moet het alleen wel de avond van tevoren klaarmaken, want anders kun je wel vergeten dat je op tijd op je werk komt...

En even ter illustratie wat het zou KUNNEN worden:

Kiplekker

Naast hangouderen, hangjongeren, nu ook hangpoezen..

Kippie!!! Wegwezen!

Klappies

Al sinds ik jong ben ging ik met opa en oma erheen, en nu lijkt het mijn eigen jaarlijkse traditie te worden: de Pasar Malam. Vroeger gaf ik niet zo om Indische snackjes -we hadden ze immers in overvloed- maar naarmate je ouder wordt en geen oma meer hebt die dagelijks in de keuken staat, worden snackjes je meer waard. Zo ook 'mijn' lemper, maiskoek, risolles en tjendol. En niet te vergeten, het allerbeste: Kue Lapis. Of je het nou lekker vindt of niet, het felroze of felgroene plakje maakt altijd iets in zijn toeschouwers los. Het is altijd een kwestie van tijd voor de eerste reactie komt: 'Wat is dat?' gevolgd door: 'Wat voor klappies?'. Een beetje hetzelfde als toen ik nog een klein Myrletje was en spekkoek meenam naar de kleuterklas. En net zoals toen, je mag kijken maar niet aankomen, want mijn snackjes delen kan ik nog steeds niet. Ik kan je wel precies vertellen waar je het kunt kopen: op de Pasar Malam Besar, Malieveld den Haag. Ga je mee?

A birds-eye view

Toen ik tien was, kreeg ik hem voor mijn verjaardag. Het was een enorm gevaarte, zwaar, en nu nog steeds kan ik het amper tillen. Laatst heb ik m'n ouders hem van zolder laten halen en nu stond hij al tijden hier in huis, wachtend om in gebruik genomen te worden.
Mijn naaimachine. Ik naaide vroeger altijd al de gekste dingen en was daar dan dagen zoet mee. 'Dat kan sneller', moeten mijn ouders gedacht hebben. Maar bij gebrek aan les (sorry mam) ging het apparaat met mij aan de haal en werd alles schots en scheef. Ik vond het maar moeilijk, zo'n ding. Maar nu staat hij hier. Ik heb hem laatst uitgebreid gepoetst en kwam een aantal bijzondere dingen tegen, waaronder een hele grote gloeilamp als verlichting (die dingen verkopen ze niet eens meer!) en de originele gebruiksaanwijzing, waaruit duidelijk blijkt dat het apparaat al enige tientallen jaren oud is. Bij de eerste run kwam er een ietwat verbrande lucht vanaf, maar toen de ergste stof eruit was bleek het een behoorlijk robuust geval.
En dus heb ik er van de week voor het eerst een kussen mee omgezoomd. Ietwat onwennig maar het ging, en nog recht ook. En het leuke: het was zo gepiept! Ik heb de smaak te pakken. Als een autist maakte ik in opperste concentratie in een paar uur het onderstaande kussen. En nu kan ik uitkijken naar een periode van broeken zomen en knuffels maken!
Wat een vooruitziende blik, die ouders...

Pin jij of pin ik?

Ruim twee weken blogstilte. Zelfs op mijn werk word ik door mijn collega aangesproken dat ik al 'een tijd' niks meer geschreven heb en in plaats daarvan alleen maar plaatjes op Facebook loop te posten. Maar ik kan er niks aan doen. Het zit hem in die plaatjes. Ik heb een plaatjesobsessie.
Het is allemaal de schuld van een andere collega die terloops aan mij vroeg of ik al 'pinde'. Ik keek haar even bedenkelijk aan, afvragend onder welke steen zij vandaan gekropen was. Bij haar nadere uitleg bleek dat niet zij, maar ik behoorlijk achterliep op de laatste mode. Laat Facebook, Hyves en Twitter maar achter je, want nu is er Pinterest. En het is ge-wel-dig. Iedere vrije minuut ga ik 'ff pinnen' om leuke plaatjes te zoeken. Want dat is alles wat het is. Op deze site kun je leuke plaatjes posten. Je kunt ze ook 'liken' of 'repinnen' en dan ordenen op verschillende 'boards'. Zo heb ik een board voor haakplaatjes, huisinspiratieplaatjes en en cartoons. Jaja. Ik heb ook al 2 'followers', mensen die mijn plaatjes graag bekijken. Natuurlijk is het een sport om zoveel leuke plaatjes te vinden dat je meer followers krijgt, maar als ik dat doe ben ik bang dat ik als volgende plaatje mijn ontslagbrief mag posten. Tot die tijd...pin ik lekker rustig door!
Heb je leuke plaatjes? Dan zie ik ze graag op Pinterest!

De oog-assistent

 Ik hoor dat mijn naam wordt omgeroepen en sta op om haar de hand te schudden. 'Ik ben -naam-, CO-ASSISTENT'. Het laatste spreekt ze heel hard uit, bijna als een verplichting. Het maakt mij niet uit, zolang ze maar naar mijn oog kijkt. We gaan een klein kamertje binnen en ik word overspoeld met vragen. Of ik nog op school zit, vraagt ze. Niet of ik nog studeer, maar school. Ik wijs op mijn duidelijk zichtbare AMC-badge en zeg 'Nee, ik werk hier, als promovendus..' 'Oh', zegt ze, en het schaamrood stijgt haar letterlijk naar de kaken. 'Dat vragen ze mij ook altijd, sorry' verontschuldigt ze zich. Inderdaad ziet ze er wel jong uit, maar ik zeg niks.
'Nou, we gaan eens even naar je ogen kijken', zegt ze na het kruisverhoor. Ze laat me allerhande trucjes doen en komt tot de conclusie dat er niks te zien is. Ik zeg dat de ontsteking niet in het midden van mijn oog zit, maar onder mijn ooglid, waar ze nog niet heeft gekeken. Ze duwt mijn onderste ooglid opzij en tuurt aandachtig. 'Nou, ik zie helemaal niets roods..' Ze doet zo haar best dat ik bijna niet durf te zeggen dat het niet mijn onderste, maar mijn bovenste ooglid is. Ik doe het toch maar. Ze pakt er nog wat apparatuur bij en probeert wat knopjes terwijl ik haar hoor mompelen ' Gut hoe werkt dit..nu is ie aan, nee uit...hoe doe ik dit ook alweer aan...niet zo, nee zo..'. Er gaat ergens een lampje aan wat denk ik goed is, want ik hoor een zucht van opluchting. Ze komt vervolgens zo dicht bij mijn oog kijken dat ik geen adem meer durf te halen.
Vertwijfeld zegt ze dat ze toch even DE arts erbij moet halen. Samen kijken ze door de microscoop naar mijn ogen. De arts wijst haar op enkele onrustige cellen, en de co-assistente knikt bevestigend 'Maar wel klein, toch?'. 'ALLES in het oog is klein', doet de arts haar vraag af. Ze houdt wijselijk haar mond. Eindelijk het verlossende woord: in mijn oog blijkt een virus, niks aan te doen en het kan weken of maanden duren. Eenmaal klaar schud ik de co-assitent haar hand en voel een verbintenis tussen ons. Feitelijk zijn we toch hetzelfde: een paar weken afzien, met iets beters in ZICHT!

Handdoekenlol

Na een lekkere warme douche mogen wij ons graag afdrogen met heerlijke zachte handdoeken uit Schotland. Ik veeg mijn voeten droog aan een badmat afwisselend uit Spanje of Frankrijk en eet daarna mijn cruesli met een lepel van Malaysian airlines.

Ja, ik geef het toe. Ik ben de reden dat ze bij hotels genoodzaakt zijn handdoeken te chippen (zie ook hier), asbakken aan de tafel vast te lijmen (hoewel die mijn laatste keuze zijn), en plastic bestek te serveren. Want wat ik het liefste meebreng van vakantie, zijn hotelsouvenirs. Mensen die dit veroordelen hebben gewoon nooit ervaren hoe vreselijk LEUK het is om iedere keer als je je voetjes afdroogt en je ontbijtje eet je weer helemaal in vakantiestemming te wanen.

Natuurlijk neem ik niet zomaar alles mee. Er zijn een paar regels. Ten eerste moet je iets meenemen dat niet direct gemist wordt. Dus vijf handdoeken of matchend servies, no go. Een, of hooguit twee, is genoeg. Insiders tip: Handdoeken liefst van de schoonmaakkar want anders tellen ze mee bij de kamerindeling. Regel twee: een logo. Voor de ultieme vakantieherinnering nemen we natuurlijk alleen souvenirs mee met een mooi logo van de bestemming erop. Saaie witte handdoeken? Dont't bother. Mooi gestikte logo's? Die moet je koesteren. Alles ertussenin is acceptabel als het in de koffer past. En regel drie: Even vragen wat het kost. Want natuuuuurlijk vragen we altijd eerst of we iets kunnen kopen. Zo niet: een koffiekop en schotel past ook prima in een handtas. Andere favoriet: lekkere onbekende smaakjes thee - een extra zakje kun je overal wel kwijt.

Wat het ergste is dat ik ooit heb meegenomen? Ik heb wel eens een complete hotelset aan zeepjes verborgen zodat het de volgende dag werd aangevuld. Maar dat was voor mijn moeder. Je kunt je afvragen wat erger is : deze genetische ballast meedragen of de daad zelf. Ik zeg alleen maar: wie wil er een lekker smaakje thee??

Ijsgeluk

Snoezig

Soms kom je van die leuke dingen tegen waarvan je denkt 'Dit kan ik ook zelf!'. Zo kwam ik laatst op internet een of ander verantwoord Tibetaans gebreid beest tegen. Support voor de plaatselijke economie met volledig verantwoord Tibetaanse yak-wol, blabla, je kent het wel. Fair trade is alleen meestal niet fair geprijsd. Geschokt kijk ik in de webwinkel, waar ik zie dat deze scheefgebreide (sorry, 'unieke') yakkies wel 27,50 kosten. Naakt dan he, want je moet ook nog kleren voor 'm kopen.
Maar, met een paar hoge-resolutie foto's kom je een heel eind en had ik na een paar dagen mijn eigen, recht gebreide en toch unieke exemplaar in huis - met broek.

Nep Snoesy© met broek

Enkele weken later begeef ik mij toevallig op fairtrade-terrein en zie daar een aantal bekende benen uit een mandje steken. Met het albekende prijskaartje eraan. Helemaal in z'n eentje in een mandje. ZONDER broek. Ik heb een beetje met de arme stakker te doen en verongelijkt leg ik hem weer netjes terug in z'n mandje. Niet genoeg geld op zak. Maar anders had ik 'm een kans gegeven. Want zo fair ben ik dan ook wel weer.

Echte dure broekloze Snooshy©

Met een staartje

'Is dat ECHT??' roep ik naar L. terwijl ik de keuken binnenloop. 'Wat?' zegt hij. Ik wijs haar het staartje dat vanachter de kattenbak naar buiten steekt en het bruine bolletje met twee oortjes dat eraan vast zit. Verrek...een muis! En dat nog wel naast de etensbakjes van onze kattendames die net hun avondmaal achter de rug hebben. Als onze oude oma alleen al eten ruikt kan de wereld om haar heen vergaan zonder dat ze het door heeft, maar Kip zou het toch gemerkt moeten hebben. We pakken het arme pluizenbolletje op en na een korte tocht is hij weer buiten - en hopelijk veiliger dan binnen.

Eenmaal in de huiskamer ga ik op zoek naar onze uiterst effectieve muizenvalletjes en ik vind ze hier. Over muizen-, ik bedoel, luizenleventjes gesproken!

Work in progress: Zomerse vierkantjes

Nu halverwege, met nog 56 vierkantjes te gaan voordat mijn meest kleurige project OOIT in elkaar gezet kan worden. Bij dezen alvast een klein voorproefje! Een deken voor de zomer mag best met zulke kleurtjes, toch?