A birds-eye view

Toen ik tien was, kreeg ik hem voor mijn verjaardag. Het was een enorm gevaarte, zwaar, en nu nog steeds kan ik het amper tillen. Laatst heb ik m'n ouders hem van zolder laten halen en nu stond hij al tijden hier in huis, wachtend om in gebruik genomen te worden.
Mijn naaimachine. Ik naaide vroeger altijd al de gekste dingen en was daar dan dagen zoet mee. 'Dat kan sneller', moeten mijn ouders gedacht hebben. Maar bij gebrek aan les (sorry mam) ging het apparaat met mij aan de haal en werd alles schots en scheef. Ik vond het maar moeilijk, zo'n ding. Maar nu staat hij hier. Ik heb hem laatst uitgebreid gepoetst en kwam een aantal bijzondere dingen tegen, waaronder een hele grote gloeilamp als verlichting (die dingen verkopen ze niet eens meer!) en de originele gebruiksaanwijzing, waaruit duidelijk blijkt dat het apparaat al enige tientallen jaren oud is. Bij de eerste run kwam er een ietwat verbrande lucht vanaf, maar toen de ergste stof eruit was bleek het een behoorlijk robuust geval.
En dus heb ik er van de week voor het eerst een kussen mee omgezoomd. Ietwat onwennig maar het ging, en nog recht ook. En het leuke: het was zo gepiept! Ik heb de smaak te pakken. Als een autist maakte ik in opperste concentratie in een paar uur het onderstaande kussen. En nu kan ik uitkijken naar een periode van broeken zomen en knuffels maken!
Wat een vooruitziende blik, die ouders...