Tafel bij?

Op de hele (kerst)dag slechts een indische lekkernij eten - afgezien van alle chocolaatjes, schuimpjes, koekjes etc. Dat is voor mij echt een hele prestatie. Maar nood breekt wet. 's middags een High Tea met familie, 's avonds naar een wokrestaurant. Aangezien mijn maag helaas ook op dit soort dagen geen bodemloze put is, betekent dat concreet: minder is meer. Kleine hapjes dus, zodat je toch alles kunt eten.
Lichtelijk (tot uiteindelijk behoorlijk) hongerig met een flinke glucose-rush van de High Tea stond het gezin K. samen met nog vijftig man te dringen voor de deur van het wokrestaurant. Eenmaal binnen bleek het bestaan van deze familie volledig te worden ontkend. Niet alleen stonden we niet op de lijst, we waren niet gebeld om onze reservering te kunnen bevestigen en was er uberhaupt geen tafel van vier gereserveerd. De dienstdoende Chinees achter de balie kon niet veel meer uitbrengend dan: 'Even wachten jah, wachten jah?' Waarop mijn vader natuurlijk zei dat ie 'Toch zeker niet voor niets een half uur ging wachten' en resoluut een telefoonboek vroeg om andere restaurants te bellen. Mijn moeder probeerde wanhopig met wat Chinezen te communiceren want zij wist wel waar de fout zat. 'Weet je wat ik denk, weet je wat ik denk he, ik denk dus he, dat wij die andere familie zijn. Ja, die familie Eijkerman met TIEN personen, in plaats van de familie K. met vier, dat DENK ik hoor....'
Toen ze bijna knettergek werden zeiden ze als weglokkertje dat we dan maar vast een gratis drankje konden krijgen. Ik zag mijn kans schoon en bestelde meteen witte wijn om mijn frustratie af te reageren. Ik wist niet of ik nou gekker werd van mijn ouders of van het feit dat ik, met veel gevoel voor drama, scenario's van vriezer-kliekjes kreeg.
Er werd een lijst bij gehaald en mijn ouders stonden er meteen naast om hun gelijk aan te tonen. Wij, familie Kamperland (?), bleken een tafel te hebben om half vijf in plaats van acht uur, en naast ons telefoonnummer, dat verkeerd was overgenomen stond een pijl met 'Klopt niet!' Nog een geluk dat we wel met vier personen waren, anders had het Chinese restaurant-systeem ons helemaal niet meer terug gevonden.
Na twintig minuten dwingend alle ruimte voor de balie in beslag genomen te hebben klonk het verlossende: 'Mevlouw, meneel, kom maal!' En eindelijk. Ik wokte alsof mijn leven ervanaf hing, maar gelukkig bleek het wachten de moeite waard. Bij het weggaan bedankten wij voldaan de Chinees voor de moeite. En, om toch nog even het maximale eruit te halen, een flinke graai in de lollies...

Agenda

Van mijn ouders kreeg ik korte tijd geleden een geweldig cadeau: een gedrukte jaaragenda voor 2007 met mijn eigen door mijn vader ingescande jeugdfoto's (Myrle als jongetje, Myrle met opa, etc) erin. Bij thuiskomst wilde ik deze agenda natuurlijk meteen vullen, ware het niet dat er nog vrij weinig dingen op het programma staan voor het nieuwe jaar. Dus schreef ik met koeienletters en getekende vliegtuigen 'VERTREK NAAR INDONESIE!' en 'TERUGKOMST UIT INDONESIE' bij de zomermaanden.
Al in oktober kocht ik na hard sparen samen met L. ons ticket voor twee (!) heerlijke satemaanden. Daar ik in juli net verhuisd was en den spaarrekening de Ikea-kas flink gespekt had, waren er niet veel cijfers voor en na de komma meer te ontdekken. Dus, besloot ik om eerst het financiele plaatje in orde te maken voordat ik iets aan mijn ouders zou vertellen. Hoewel de kast ineens vol stond met Indonesie reisgidsen en mijn geld op mysterieuze wijze verdween zodat ik plotseling iedere maand arm was, hadden mijn ouders niets in de gaten. Tot gisteren...
'Mag ik even in je agenda kijken?' vroeg mijn moeder. 'Tuurlijk', zei ik, niet denkend aan het enige stukje tekst wat er in deze agenda stond. Terwijl ik mijn voorraadkast aan het inruimen was hoorde ik vanachter de eettafel: 'Wie gaat er naar Indonesie?' 'Hoezo?' vroeg ik dom (maar eigenlijk meer geschrokken & verbaasd). 'Nou, dat staat hier....'
Tja. En dan kom je er niet meer onderuit natuurlijk. Mijn moeder merkte scherp op dat datum van vertrek en terugkomst best ver uit elkaar lagen (en nee, het is geen dagagenda). Ik zei dat ze maar even moest tellen hoeveel weken het waren. Toen ze de drie weken passeerde werd ze steeds nerveuzer, en toen bleek dat het er acht waren was ze geloof ik blij dat ze de koffie al op had zodat ze zich aan de tafelrand kan vasthouden. 'Jee...achtwekenzestigdagentweemaanden naar Indonesie...'
Mijn vader zat lachend aan de andere kant van de tafel zijn agenda nog steeds even mooi te vinden. Alles is al geregeld dus ze kunnen niet veel anders. Ze hebben welgeteld nog zes maanden om zich voor te bereiden. En dat zal vast lukken, want nu mijn 'geheim' ontdekt is, kan ik er eindelijk non-stop over praten!

Vogelgekte

Zorgvuldig werd altijd het brood gesneden en in een bakje gedaan. En als ik dan kwam mocht ik het uitstrooien. Meestal zaten ze dan al op een rijtje op de schutting. Mijn opa en oma riepen dan: 'Adoe, kijk dan, die vogeltjes!' Ik dacht, ja, vogeltjes, die eten. Uit solidariteit deed ik dan ook mijn ronde langs de snoepkast, maar verder deed het mij weinig.
Dat betekent dus dat ik nu officieel echt een oud wijf geworden ben. Ik bevond mij gisteren namelijk zelf voor het schap met vogelvoer om zorgvuldig een afweging te maken tussen pinda's, zonnepitten en vetbolletjes. Vervolgens werden die met behulp van vriendlief keurig allemaal aan een lijntje gehangen, om dan vandaag met zware deja-vu momenten wachten tot de vogeltjes komen. Ik betrap mijzelf erop dat ik het bijna spannend vind. En dan! Een koolmees neemt zijn eerste hapjes uit mijn Speciaal Opgehangen Voer. Lyrisch stuur ik een sms naar mijn moeder. Ik kan het niet langer ontkennen. Vogelgekte runs in the family.
Om mijn eigen jeudtraditie enigzins in ere te herstellen, graai ik in mijn grote glazen snoeppot. Met het oog (en een mond vol drop) op deze versch her-ingetrede traditie is het mischien verstandig te hopen dat dit vogeltje een niet al te grote familie heeft...

Bleekbloemen

Of ik even wat wilde doen. Want ja, hij kon het ook wel zelf, want van de week had ie wel he-le-maal zelf boodschappen gedaan. De laatste keer was alweer ruim twee jaar geleden, maar ik moest niet denken dat hij nooit de deur uitging. Eerlijk gezegd was het, zo gaf hij toe, vooral ook wel gemakzucht om het mij te laten doen. Hoewel gemakzucht een woord is waar ik uitslag van krijg, past dit psychologisch gezien prima in het plaatje van een veertiger die zijn half afgelikte ijsstokjes op de tijdschriften onder de tafel vastplakt en waarbij de vliegen uit de vaatwasser komen.
Het kost mij, naast een wekelijkse portie lichtelijke verontwaardiging, een halve fles bleek per week. Maar dan heb je ook wat. Namelijk: waardering in de vorm van een bos bloemen. Die ik wel eerst zelf moest halen. Ach. Afgezien van het feit dat ik daar -gezien de verstrekte achtergrondinformatie- misschien ook wel blijer mee moet zijn, wordt de waardering er niet minder om. Voor een man die slaapt met drop in zijn bed omdat hij er iedere avond ongemerkt een halve zak in laat vallen tijdens het tv kijken, is hij best attent.

Wonderschone dag

'Natuurlijk is ie open!' roept mijn moeder uit. 'Alles is opuuhuuun, het-zou-wel-heel-raar-zijn-want-het-zijn-de-feestdagen-en-iedereen-moet-toch-een-boom-kopen-en-jij-ook-en-dat-staat-leuk-en-ik-heb-al-de-kerstversiering-en-de-lichtjes-en-dan-heb-je-er-lekker-lang-plezier-van.
Mijn vader besluit al zijn aandacht te richten op zijn koffie en zucht. 'Zeg dan gewoon dat je er zelf zo nodig heen moet'. Ik opper dat een kerstboom voor mij toch in-der-daad handiger te halen is met de otoooo en dat het toch maar vijf minuten rijden is naar het tuincentrum. 'Dooreten en dan gaan we,' zegt mijn moeder dus resoluut. En wel je geld meenemen! Tuurlijk, tuurlijk..
Eenmaal aangekomen banen we ons een weg tussen alle feestelijke accesoires met blerende kinderen eraan naar de kerstbomen. Het is maar goed dat mijn vader de kar heeft zodat ie net niet over de voeten van alle extreem langzaam sjokkende kerstinkopende families kan rijden. Wij volgen.
Buiten staan de kerstbomen en twee klappertandende ouders. 'Ik heb het koud, ik wil naar binnen...' Maar ik ben op zoek naar de Perfecte Kerstboom, dus ze zullen even moeten doorklapperen. 'Had je je maar beter aan moeten kleden.' Ik betrap mezelf er bijna op dat ik dat altijd al eens had willen zeggen aangezien ik dat na 21 jaar (ik geef toe: soms wel terecht) nog steeds regelmatig te horen krijg.
Maar: de Perfecte Boom is gevonden. Net als vroegah opgetuigd met mams maar dan recht. En dat dan weer dankzij de hulp van paps! En: er liggen cadeaus (sponsored by) onder en de kamer ruikt naar dennen en ik ben er dus echt helemaal klaar voor. Laat de tentamens maar komen! Zucht...

Verwarrend

Ergens tussen station Leiden Centraal en het Universitair sportcentrum werd ik op een dwaalspoor gebracht. Ik vond het maar verwarrend. Sinds wanneer zijn groene taxi's wit? Of witte taxi's groen? Of...?

(Op)Fris, frisser, frist

De koude dagen zijn in aantocht en voor diegenen die het echt even niet meer op een rijtje hebben: hier een korte opfrisser hoe-je-handschoenen-aan-te-trekken:

Sinterklaas kapoentje

Sint is wel heel erg betrokken dit jaar. Ik kreeg van hem onder andere dit cadeautje, met de instructie dat ik, als ik de volgende keer naar de kapper ga, het zelf vast kan voorknippen als voorbeeldje voor de kapper (...). Verder gaf de oplettende Sint aan mij en L. een hele mand vol met veel lekkere dingen (vooral voor L., om mij tegen mijzelf in bescherming te nemen, denk ik) en (nuttige) hebbedingetjes. Dank u Sint!