Sog®

Het zou de naam kunnen zijn van een nieuw Ikea-zitmeubel. Sog®. Het is echter iets waaraan ik veel vrije tijd spendeer. Mede daardoor zou je kunnen zeggen dat ik bijna professional Sogger® zou kunnen worden. Het mooie is dat eigenlijk iedereen het kan. Het is heel simpel en kan tot veel verassend uiteenlopende situaties leiden. Zo bracht het me al eens een nieuwe garderobe en regelmatig houd ik door Soggen® mijn kamer schoon. Ook deze blog is mede door Soggen® onstaan.
Benodigdheden om te Soggen® heeft iedereen wel in huis. Je zoekt iets belangrijks wat je al tijden nog moet doen, maar waar je je maar niet toe aan kunt zetten. In mijn geval betekent dat mijn neus in de studieboeken steken. Vervolgens creeer je de juiste setting om deze taak tot uitvoer te brengen. Ik ruim mijn tafel op, leg mijn kraaknieuwe ongelezen studieboeken neer op de pagina waarop ik wil beginnen en pak mijn gele en groene marker erbij voor extra motivatie.
Het enige wat je nog nodig hebt zijn een of meerdere dingen waarvan het de bedoeling is dat je ze ooit nog wel eens tot uitvoering brengt, maar die geen haast hebben of nog beter: die je je nu niet kunt veroorloven. Dan kan het Soggen® beginnen! Kijk nog eens goed naar datgene dat je eigenlijk zou moeten doen. Neem je voor het de volgende keer (bijvoorbeeld: morgen) echt te gaan doen, en begin dan langzaam alle andere dingen die je eigenlijk niet mag doen tot uitvoering te brengen.
Dus: Ga laveloos voor de televisie hangen (14.00 Dr. Phil, 15.00 Oprah, 17.00 Dr. Phil again). Spendeer je laatste rooie cent aan een vijfde paar schoenen. Maak een Weblog om het Soggen® ook in de toekomst een hart onder de riem te steken. Als het mooi weer is: ga frisbeeen. And in the end: get remorse.
Zittend in een brandschone kamer die toch al schoon was, met blaren op je voeten van nieuwe schoenen die toch niet zo goed blijken te zitten en parate Dr. Phil quotes die je helemaal niet paraat wilt hebben. Mijn schuine oog valt op het nog steeds onaangeroerde studieboek. Morgen ga ik echt beginnen. Sog® betekent niet voor niets: Studie-ontwijkend-gedrag.

FiNipo

Het zit er weer op. Mijn oren gloeien nog na terwijl ik probeer m'n tot hout geworden kont nieuw leven in te blazen.

Telefonisch Enquetrice. Dat is mijn werk. Ik ben zo iemand die altijd onder het eten belt, als de kinderen naar bed moeten en als je favoriete serie op de buis is. Al verdacht ik mensen ervan iedere serie plotseling als favoriet te bestempelen zodra ze mij aan de telefoon krijgen. Ze claimen bezoek te hebben dat ze nooit krijgen en in het ergste geval brengen ze zelfs kinderen naar bed die helemaal niet bestaan. Nog steeds kan ik mij verbazen over de hoeveelheid parate leugens bij de Nederlandse bevolking, die aan het licht komen zodra ze per ongeluk vergeten op te hangen. Maar ach, er zijn ook alternatieven die minder prettig zijn. Een greep uit de reacties:

1) 'Met de telefoon van Bep, Truus, Piet, Jan, Klaas EN Piet....'

2) 'Nee.'

3) 'Tuut, tuut, tuut...'

4) 'Ja hoor, ik zal hem/haar even roepen!' en vervolgens vijf minuten aan de lijn blijven hangen en beseffen dat er toch echt niemand meer aan de telefoon gaat komen.

5) 'Mag ik je mama even spreken?' vervolgt door: 'Mama, de Politie!!

Het leuke gedeelte aan dit werk is de diversiteit van mensen die op zo'n avond voorbij komen: lichtelijk geprikkeld, geirriteerd, boos, nog bozer, woedend...

Gelukkig komt het ook wel eens voor dat mensen heerlijk gegeten hebben, geen kinderen hebben die naar bed moeten, nooit televisie kijken en geen bezoek krijgen. Doordat deze mensen vooral in de 70+ regio te vinden zijn, vraagt het wel wat van je aanpassingsvermogen. Omdat je gegarandeerd alles moet herhalen kun je wel lekker langzaam aan doen en aan het eind van het gesprek ben je ook autobiografisch gezien helemaal op de hoogte.

Maar als je het mij vraagt, kies ik liever voor een kort, vrolijk, schreeuw-over-en-weer gesprek dan voor een langer, maar knorrig succesvol afgenomen enquete. Like most people say: 'Ik heb geen zin in die onzin'. En zo is het maar net.

Untitled.

Zweedse labiliteit

Tien minuten wachten voor een toiletbezoek. Daarna met een vol dienblad op zoek naar een leeg tafeltje, ondertussen behoedzaam manoeuvrerend tussen alle andere bezoekers. Gillende kinderen. Jankende kinderen. Ouders die weer gillen tegen die jankende kinderen.

Ik was even vergeten dat met Hemelvaart iedereen naar de IKEA gaat.

Ik begrijp nu ook de nut van het IKEA restaurant dat perfect gepositioneerd zit tussen de afdeling Wonen en Woonaccesoires. Nadat je op schuifeltempo op de eerste verdieping hebt gekeken naar wat je allemaal vooral niet nodig hebt, en je uiteindelijk uitgehongerd bij de trap naar beneden komt om het daar uiteindelijk toch in grote getale in den winkelwagen te deponeren , lijken de Zweedse gehaktballetjes bijna naar je te knipogen. Het erin gestoken Zweedse vlaggetje krijgt tevens eveneens een plotselinge grote emotionele waarde. Ik besloot aan mijn emotionele labiliteit toe te geven, want anders houden ze zoveel eten over en weggooien is zonde....

Het scheelt dat de kleine selectie speelgoed op de eerste verdieping geplaatst is, zodat alle kinderen vervolgens elkaar kunnen afmaken in de ballenbak terwijl de ouders een verdieping lager eindelijk openlijk ruzie kunnen maken. Het voordeel van ruziende mensen is dat ze niet tegelijkertijd door de IKEA kunnen schuifelen, wat mij de gelegenheid gaf om mijn, tijdens het eten goed overdachte aankopen, snel en geraffineerd in de grote gele IKEA tas te laten verdwijnen. Het fijne van zo'n IKEA tas is, dat je er wel heel veel moet ingooien voordat ie echt vol lijkt. Theoretisch gezien heb ik dus ontzettend weinig gekocht. Gelukkig geven ze je bij de kassa genoeg bedenktijd om eventuele impulsaankopen onopvallend in het batterijenrek weg te moffelen.

Twee uur later stond ik weer buiten. Met volle maag, volle tas en een voldaan gevoel. En stiekem dacht ik: Wat kan een beetje emotionele labiliteit soms toch heerlijk zijn...

Vroeger was alles beter

Sinds driekwart jaar werk ik bij de Thuiszorg. Schoonmaken bij mensen die het zelf niet meer (of stiekem wel) kunnen. Oude mensen kunnen zo verschillend en toch zo hetzelfde zijn. Er is in ieder geval een stelregel die ervoor zorgt dat je meteen op goede voet staat met iedere willekeurige dame of heer van 70+:
'Vroeger was alles beter'
Zolang je handelt volgens deze mantra is er succes gegarandeerd voor gele familiefoto's en veel te zachte gemberkoekjes. Dacht ik. Totdat ik bij een oude dame kwam te werken die het allemaal nog goed op een rijtje had.
Meteen kreeg ik een emmer in mijn handen met het bevel de ramen te gaan lappen. Onder de stoffige luxaflex had zich een heel spinnengezin gevestigd die ik zo onopvallend mogelijk met een bezem naar buiten gooide.'Vind je mijn huis soms vies?' vroeg ze. Ik dacht aan de keukenkastjes waarbij je aan de dikke kringen precies kon zien waar welk potje stond. Aan de wastafel vol met tandpasta-aanslag. Aan de wc met...afijn. Ik antwoordde: 'Tja, vies is niet het juiste woord...'
Toen ik na een drie urige sessie de potjes van de kringen gescheiden had, vond ze dat ik 'mijn werk afgeraffeld had'. Ze zuchtte vol zelfmedelijden om het verlies van haar vorige, fantastische hulp. En ik zuchtte, omdat ik mijn aloude tactiek moest vervangen voor een nieuwe.
De eerstvolgende keer dat ik kwam stond de strijkplank al klaar. Ik besloot om zonder een woord te zeggen alle zak- en theedoeken zo stijf en symmetrisch mogelijk te strijken. Toen ze het resultaat zag, vroeg ze, blij verrast, of ik een kopje thee kwam drinken. 'Nee dank u,' zei ik, 'ik maak eerst mijn werk af'. Ongevoelig voor deze afwijzing vertrok ze naar de woonkamer, om tien minuten later weer terug te keren. 'Lukt het?' vroeg ze, wel een keer of vijf.
Toen ik uiteindelijk klaar was, kreeg ik zowaar een chocoladereep mee naar huis. Maar ik moest vooral niet denken dat dat een gewoonte was. Ik dacht alleen maar aan wat ik daarvoor gezien had: het ijs dat eindelijk gebroken was. En sindsdien is haar huis brandschoon.

Verjaardag van een dame

Vandaag was mijn 'kleine' nichtje jarig. Ze werd tien. Mooie kleren met groene bijpassende oogschaduw. Blauwe glitterballerina's en roze strepen in haar haar. Een echte dame. Haar liefste wens: een nagelstudio. Maar, voegt ze er fluisterend aan toe: 'Volgens mij vindt mama dat niet goed'.
Vol enthousiasme pakt ze haar cadeautjes uit. Het gekregen geld wordt snel in een envelop gestopt en de rest van de gekregen cadeautjes wordt in de eerste plaats op de kast gezet, om ze vervolgens stiekem tussendoor open te maken en te bekijken.
De blauwe glitterschoenen gaan uit, want eigenlijk is ze liever op blote voeten. Haar vriendje komt en samen ploffen ze op de bank. Er worden kaartjes uit de kast gehaald waarop 'Ja' of 'Nee' staat, en waarbij je na het stellen van een gesloten vraag een kaartje moet trekken voor het antwoord. Ik hoor haar zeggen: 'Yes, ik word later visagiste!', om vervolgens het make up doosje dat ze zojuist gekregen heeft nog eens goed te bekijken
Ik moet lachen en voeg mij bij hun gezelschap. De stiften komen tevoorschijn en ik vraag wat ze tekent. 'Ik teken altijd hetzelfde', lacht ze. 'Poppen!' Een figuur met naar verhouding veel te lange benen komt op papier. Ze heeft geel, sorry, blond haar. 'Hawai kleren', zegt ze. Ik knik.
Al snel is ze op het tekenen uitgekeken en is het ook voor mij tijd om naar huis te gaan. Maar mijn nichtje denkt er anders over. Met haar pakweg 150 cm lengte en schoenmaat 38 kruipt ze bij mij op schoot. 'Je moet blijven!' zegt ze, en ze pruilt theatraal haar lip. Ik kijk naar de kast waarop ik een haarfohn, make up en douchegel zie staan en geef haar ondertussen een dikke knuffel.
Je kunt tenslotte niet alleen maar een dame zijn.

Afscheid

Ik heb een voetwrat. En niet zomaar een voetwrat. Het is een hele dikke eeltbult onder de teen naast mijn kleine teen. Samen hebben wij al heel wat meegemaakt. Want hij zit er al lang, te lang. En hij zat er goed, gaf hij de indruk, want in de loop der jaren is hij flink in omvang toegenomen.

Tijd om dus afstand te doen van deze paar centimeter eeltig ongenoegen.

Verschillende af te wegen moordwapens:

- Stikstoffen
- Een gat in m'n voet laten snijden
- Onderdompelen in salicylzuur

Hoe dan ook een pijnlijk afscheid, dus ik heb gekozen voor de meest tijdrovende maar effectieve optie. Een half uur per dag met mijn Hobbit-voet in een bak met Soda. Twee keer per dag een sterk concentraat creme met salicylzuur erop smeren. En pellen. Net zolang tot er een gaaf huidje overblijft.

Dat mijn voetwrat eindelijk mag rusten in vrede.