Foe Yong Hiya

Met al mijn tassen boodschappen kom ik de keuken binnenzeilen. En daar staat ze. Verlegen schudt ze mijn hand. 'Hiu', zo stelt ze zich voor.  Een van de twee nieuwe huisgenoten voor de komende vier maanden. Ze heeft haar jas nog aan, want ze komt alleen het contract tekenen om daarna weer terug te reizen naar het Chinees restaurant van haar ouders in Edinburgh. Een native, dus! Ze gaat op kamers omdat ze in het ziekenhuis werkt als verloskundige, en nu (op 24 jarige leeftijd) graag wil leren om op eigen benen te staan. Dit staat, voor zover ik begrijp, blijkbaar los van al het werk dat ze nog steeds bij haar ouders in het restaurant moet doen. Doordeweeks is ze vroedvrouw, in het weekend serveert ze foe yong hai. Haar ouders hebben het waarschijnlijk te druk om af en toe even langs te komen.
Ik heb een beetje met haar te doen. Ik vraag of ze niet even haar jas uit wil doen, misschien wil ze een kopje thee? Maar de Chinese beleefdheid zelve houdt haar jas netjes aan en haar koffer stijf dicht. Een koffertje zo groot als mijn handbagagekoffertje. Geen tutteltjes of wat dan ook. Ik vraag me af of het iets Chinees' is ofgewoon haar persoonlijkheid. Als ze de deur uitstapt zegt ze: 'You want some Chinese food? Noodles?'. Nou, dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. 'Doe maar iets wat over is,' zeg ik nog. 'Maar ik ben wel pas half 11 vanavond thuis hoor', sluit ze af voordat ze gauw weer vertrekt.
Als ze weg is kijk ik in haar kamer. Een onopgemaakt bed, en een doekje zou geen overbodige luxe zijn. Ik pak lekker fris beddengoed, kussenslopen en maak het bed op. Met een sopje doe ik de rest en twee kaarsjes maken de sfeer. Want zo'n eerste nacht uit huis is toch best een beetje spannend. En tegen een fris bedje....daar kan zelfs de beste foe yong hai niet tegenop!