Stoer suikergoed

'Je moet met mij mee in het spiegelpaleis!' gilt ze. Voordat ik kan protesteren worden er drie kaartjes gekocht. Eentje voor haar, eentje voor mij, en voor haar vriendinnetje. 'Ik weet de weg', roept ze. 'Tenminste...een beetje'. En inderdaad, we zijn verbazend snel weer buiten. Gelukkig maar. Als kind had ik verregaande maar bovenal levendige fantasieen over het hopeloos verdwalen (en nooit meer thuiskomen) bij het betreden van zulke attracties. Mijn nichtje niet: die vindt alles even leuk. En zo bevind ik mij enige tijd later samen met haar in de Octopus. Ineens heel bewust met wat mijn vader vroeger moest voelen: Je extra kilo's met spierkracht compenseren zodat je je kleine meid niet plet wanneer je hard in de rondte gaat. Hoewel mijn nichtje al een hele meid is weeg ik toch wel een tikkie zwaarder...maar dat mocht de pret niet drukken!

Gierend en gillend en onder instructies van mijn nichtje ('Nu gaat ie op z'n allerhardst!') blerde ik vrolijk mee, terwijl mijn oom verwoedde (en geslaagde) pogingen deed dit op de foto te zetten. Natuurlijk zei ik niet tegen mijn stoere nichtje dat ik het zelf best spannend vond. Want in die 5 jaar tijd dat ik voor het laatst in zo'n zwaai- en draaidingzat was ik wel een beetje vergeten hoe hard en hoog zoiets gaat. Gelukkig kon ik daarna uitkijken naar -voor mij- een van de meest tijdrovende klussen van de kermis: de snoepkraam. Zuurstokken met bananen-, aardbei-, yoghurt-, bahama-, zomer-, drop-, wijn-, kaneel-, perzik-, mandarijn-en-nog-meer-smaken. Je begrijpt het dilemma, dus kocht ik voor mijn eigen veiligheid gewoon maar een lolly en een werkelijk enorme bak suikerspin. Und jetzt: op de bank nagenieten van al deze heerlijkheden. Life is great.