Overwinning

Een beetje trilend zet ik mijn voet op het kleine witte stukje en ik hijs mezelf op. 'Je hebt helemaal geen hoogtevrees, anders was je hier niet eens aan begonnen!' roept de instructeur. Ik vervloek hem in stilte. Ik weet toch zeker zelf het beste waar ik bang voor ben?! Hoe dan ook, al binnen vijf minuten sta ik (heelhuids) weer beneden. Een beetje shaky legs, maar nog levend en nog in staat om grapjes te maken, wat een vrij goede graadmeter is voor mijn humeurpeil.
Een jaar geleden zou dit echt ondenkbaar zijn geweest. Al jaren heb ik last van hoogtevrees en sinds een tijd ben ik actief aan het proberen om deze te overwinnen (Mont Blanc was een goed begin, kan ik je vertellen). Maar nu was het tijd voor de volgende stap. Hoewel het misschien wat gek in de oren klinkt, was ik pas na het beklimmen van de Mont Blanc toe aan De Klimmuur. Waar je recht naar beneden kan kijken en daar ook te pletter,- ik bedoel, waar je klim- en hoogtevaardigheden op en top getest worden. Aangezien er vandaag een zeer voordelige aanbieding was, besloot ik dat ik de stap maar eens moest wagen.
Met mij mee ging een zeer geduldig en betrouwbaar studiegenootje zonder hoogtevrees. Na een korte instructie en een paar beurten klimmen en zekeren was de jongen klaar met opmerkingen maken over mijn niet bestaande hoogtevrees en mochten we het gelukkig zelf doen. Spannend! Ik denk dat ik minimaal twee liter aan angstzweet heb verloren. Maar ik heb weer een stukje overwonnen! In ieder geval weet ik na alle inspanning een ding zeker: Klimmen is letterlijk en figuurlijk TOPsport!