Let's Lounge

Met tassen vol spullen strompel ik naar binnen. Mijn wekelijkse ouderlijke bezoek rijdt de straat uit en ik ben weer gru-we-lijk verwend (en dat terwijl er maar voor een uur geld in de parkeermeter zat, wat uiteraard verlengd moest worden). Ik heb na lang wikken en wegen een mooi paar schoenen uitgezocht (want mams vond het wel erg sneu dat ik maar 1 paar had..), maar misschien ben ik nog wel blijer met mijn meesterlijke (en goedkope!) relaxstoel. Geinspireerd op het camping klapstoel principe maar dan heerlijk zacht en comfortabel en ik houd ervan!
Bij deze dus een foto van mijn pimp-stoel (plus Partis uiteraard) en tja, dan neem je van de andere kant van de kamer ook maar even een kiekje. Na een flinke verplaats en decoratie-sessie ben ik weer helemaal tevreden, blij en thuis!

Voorpret de gekste

Wat is dit?
Dit is een klein detail van iets wat sinds gisteren met 18 spijkers in mijn laatste stukje vrije muur geslagen is. Een detail van, in dit geval Java en Sumatra, met echte stoere prikkers die in al onze reisbestemmingen voor komende zomer zullen prijsgeven. En eerlijk is eerlijk: je kunt er niet echt omheen. Nieuwsgierig geworden? Klik dan even op het plaatje om het geheel van een afstandje te bekijken!

Bel Hell

Als ik de envelop al open, word ik al instant pissig. Te betalen: een factuur van een reeds opgezegd internetabonnement. Op mijn dringende mail aan de klantenservice van KPN wordt niet gereageerd en dan kom je op het moment dat je ze dan maar moet gaan bellen. En dat vooruitzicht, weet ik uit het verleden, is geen prettige, met roze wolken zoete koeken en engeltjes die fluiten.
'U wordt zo spoedig mogelijk geholpen, een ogenblik geduld alstublieft.' Whatever. Na een half uur worstelen met een keuzemenu, een lamme arm en agressief makende latin-muziek heb ik nog steeds niemand aan de lijn gekregen. Als ik het voor de derde keer probeer krijg ik na ruim tien minuten een medewerker aan de lijn. ' Wat is uw telefoonnummer? Oh, ja. Zegt u het maar. Oh? Oh? Daar weet ik niets van. Nee, weet ik niet. Geen idee mevrouw, dan moet u Planet Internet bellen. Maar niet naar facturering want dan krijgt u weer mij aan de lijn en dan staat u weer een tijd in de wacht.' Bedankt voor de goede tip, zeg ik.
Ik bel voor de zoveelste keer terwijl de Eurotekens in mijn ogen staan (0900 nummer bellen op je mobiel, lalala). Na weer ruim tien minuten gewacht te hebben ditmaal een ongeduldige meneer. 'Mevrouw, ik begrijp niet waarom u belt, want uw abonnement is opgezegd. Een factuur ja, ja er staat hier een factuur. Die krijgt u wel terug.' Ik vraag of hij zeker weet dat dat wel de bedoeling is. 'Ja, in principe wel.' Vaagheid alom. Op de vraag wanneer ik dat geld dan terug kan verwachten krijg ik een antwoord dat ik had kunnen weten: 'Geen idee, dan moet u facturering bellen...'

Winterproof

Ga je postzegels halen en dan kom je thuis met schoenen. Ik zal je de logica besparen. Maar ze zijn dus wel chic en in de uitverkoop en ik kan m'n broek weer aan die nergens anders op past! Blij blij!

Boodschap-alarm

Hijgend kom ik binnenstappen. Mijn teveel aan water druppelt op de vloer en ik vraag of de verwarming aanmag. Ik heb mijn skibroek en dikke jas aan en daarover nog regenkleding en beiden zijn zeiknat. 'Van dat kleine stukje fietsen?' Ik opper mijn verontwaardiging en zeg dat ik er met dit weer met gemak 25 minuten over doe. 'Oh...?' zegt hij, duidelijk geredeneerd vanuit zijn alles-met-de-oto-doende-leven.
Weeralarm? Meneer kijkt geen televisie. 'Even langs de Albert Heijn voor boodschappen, ja? En even langs de slager voor boerenkool en zuurkool. Kruidvat als je er toch langsloopt. En oh ja ook nog even naar de groentenboer. En eigenlijk heb ik nog wat nodig van de reformwinkel...maar ja....' Hij kijkt naar buiten en dan naar mij. Ik kijk terug in de hoop dat hij ziet wat ik nu denk: de reformwinkel is 15 minuten lopen en nog steeds komt de regen met bakken uit de hemel en waait het tuinmeubilair. 'Dat moeten we maar even laten zitten, denk ik....'. Hij verwacht kennelijk echt dat ik ga protesteren. 'Mooi, dan is dit het', zeg ik, als ik mijn natte boeltje weer aantrek.
Met tassen vol keer ik uiteindelijk terug. Terwijl ik uitpak komt hij naar beneden. 'Ik bedacht me net, wat ik nog ben vergeten....' Dit kan toch niet waar zijn. 'Hmmm?' vraag ik schijnheilig. 'Ja, mijn Bar-Le-Duc.' Ik snuif. 'Is op. En Albert komt pas volgende week weer. Dus ik moet wat hebben om te overbruggen.' Ik kijk naar de kraan, waar naar mijn weten ook gewoon water uit komt. Maar het is de moeite niet waard. 'Hoeveel pakken?' pers ik uit. 'Toch wel drie.'
En dus sjouw ik er uiteindelijk ook nog eens zes kilo water extra bij voor mijn Thuiszorgmeneer. In mijn hoofd klinkt iets met brutalen en de halve wereld. Ach. Voordat ik later net zo lui -ik bedoel bejaard- ben, heb ik gelukkig nog tijd zat om ervoor te zorgen dat de halve wereld mij ook zonder brutaliteit zal helpen!

Uit de oude doos (2)

Vandaag kreeg ik aangereikt: ruim 1700 digitale jeugdfoto's. Als voorproefje, want mijn vader is nog lang niet klaar met z'n grote Digitale Archiveringsklus. Hier een zeer kleine selectie van mijn favorieten!

Hoe schoon is jouw huis?

Langzaam komt ze aangesloft, met drie emmertjes met een sopje en drie doekjes. 'Dit emmertje is voor de ramen, dit emmertje is voor de deur, en deze is voor het dweilen van de keukenvloer'. Of ik de ramen een aantal keer goed af wil nemen met een vers sopje, want ze zijn niet om aan te zien. Ik weet dat ik ze amper een week geleden nog gelapt heb, maar ik beloof het. Met een windkracht acht sop ik de ramen af en ik breng een brandschoon sopje weer binnen. Zelfs na het aan de buitenkant (!) schoonboenen van de deur ontdek ik geen enkel vuiltje op mijn doekje. Het is voor mij een raadsel waarom ik hier zoveel sopjes voor nodig heb.
Het toilet maakt ze iedere ochtend schoon, evenals de badkamer die, niet zoals gebruikelijk een tegelvloer heeft, maar waar vloerbedekking ligt. Die er nog als nieuw uitziet terwijl ie er toch zeker 20 jaar ligt. Ik zucht van opluchting als ze vertelt dat ze de talloze breekbare honden- en poezenbeeldjes zelf afstoft. 'Zo, en nu eerst een kopje thee'. Ik zit al drie kwartier haar gekakel aan te horen als ze mij eindelijk de kamer laat stofzuigen en om tijd te rekken doe ik ieder hoekje twee keer. 'En dan gaan we nu weer zitten voor thee'. Volgens mij kookt ze het water expres zo heet zodat ik langer blijf zitten en, verrassend: er komt taart uit de vriezer die eerst 10 minuten ontdooien moet terwijl ik wacht (op de bank uiteraard). Ik lap daarna de keuken en hoor alweer: 'Zo meid, en dan nu zitten want het is bijna tijd!' Ik kijk op de klok: vijf voor half 12. Ik heb tot 12 uur. God sta me bij, denk ik bij mezelf, ik krijg bijna last van doorligging van dat bankgekleef.
Dan laat ze zich ontvallen: 'Het is jammer he, dat het zo hard waait, anders konden we naar buiten! Want ik kom niet heel vaak meer buiten...' Ze vertelt dat ze bij de Thuiszorg speciaal om mij had gevraagd, omdat ze de vorige keer het wandelen zo fijn vond, dat terwijl ik haar bijna per ongeluk uit de rolstoel had gekieperd. Ik zeg dat ik het ook jammer vind, en dat meen ik wel echt. Dan is het kwart voor 12 en ik moet gaan van haar, want het waait zo hard en anders ben ik zo laat thuis. Ik laat nog een keer mijn blik glijden over het steriele huishouden en begrijp het nu, dat sommige mensen gewoon echt niets beters te doen hebben. Bij het weggaan wens ik haar mooi weer en zeg dat ik in de toekomst nog een lesje rolstoelwandelen wel zie zitten. Ze lacht en zegt: 'Ik hoop het!' En ik hoop het ook.

Officieel volwassen

Er komt een boel gekwebbel uit de keuken. Ooms en tantes en nichtjes zitten om de keukentafel met taart, chips en een drankje. Gelukkig is mijn moeder er om de logistiek in goede banen te leiden en nog voordat ik met m'n gasten kan praten ze van wat lekkers te voorzien. Ondertussen word ik overladen met cadeautjes en felicitaties en ik besef: vanaf vandaag ben ik echt volwassen!
Afgelopen zaterdag werd in eenentwintig. En ik vond dat dat best een feestje waard was. Dus werd zondag mijn huis platgelopen door familie en vrienden. En ik ben verwend (door anderen, bedoel ik natuurlijk)! Van mijn ouders kreeg ik een miljoen roepia om de hoge kosten voor mijn reis komende zomer wat draaglijker te maken. Onder het mom van 'Je hoeft niet alles te weten' had paps nog stiekem wat extra centen eraan vast geniet (die 's avonds goed gebruikt werden voor de lekkerste
sushi die er is). Van mijn lieve nichtje kreeg ik een gigantische zak snoep die ze zelf had geschept en een heleboel leuke cadeautjes. Ik mag hopen dat ze nog wat zakgeld over heeft!
Verder prijkt er nu een supervet snowboard aan mijn muur! Ik kan er eerlijk gezegd nog vrij weinig op, maar de bedoeling is dat ik uiteindelijk ga leren snowboarden op *tromgeroffel* mijn eigen snowboard! Dit gave cadeau kreeg ik van mijn lieve vriendje, die stiekem toen ik aan het werk zat ook nog eens mijn kamer volzette met rozen. Van mijn andere nichtje kreeg ik een uur snowboarden cadeau, dus binnenkort heb ik de gelegenheid om te kijken hoeveel kinderen ik van de baan omver kan boarden...
In ieder geval was mijn 21e verjaardag een groot succes. Dank aan alle mensen dus die de moeite hebben genomen om een stukje taart te komen eten!