Kinderpsychologie

Omgekeerde wereld

Sinterklaas is weer in het land  de stad. En dus ben ik daar ook. Voor de verandering met geld. Met m'n moeder ja, maar dat bedoel ik niet. Mijn eigen geld. En de Sint was daar er een Pietenband waar ik m'n moeder aan kwijtraakte die zocht naar de zak met pepernoten voor zichzelf en de zak naar Spanje voor mijn vader.
Vroeger was ik altijd bang dat ik mijn moeder kwijtraakte als we ergens naartoe gingen. Mijn ergste nachtmerrie van vroeger kom je nog regelmatig tegen op straat. Zo'n kind jankend met een snottebel die dan op straat gevonden wordt door een vreemde meneer die vraagt: 'Waar is je mama dan?' En dat zo'n kind dan nog extra hard gaat janken omdat ie geconfronteerd wordt met het feit dat ie dat juist niet weet.
'Zoek maar vast een tafeltje', zegt mijn dappere moeder bij de V&D. Ik loop een rondje, sein naar mijn moeder, en vind een plaatsje met vrij zicht op de kassa. Ik zie hoe ze afrekend en vervolgens -in eerste instantie nog zelfverzekerd- precies de verkeerde kant op loopt. Dan stopt ze. Ze kijkt rond en loopt weer een stukje. Alles maakt duidelijk dat ze mijn seintje niet gezien heeft. Eens zien wat ze gaat doen. In de hoop dat ze mij beter kan zien strekt ze haar nek een beetje uit. Ik kan mijn lach niet langer inhouden (al doe ik ook niet echt mijn best). Een beetje paniekerig kijkt ze nu in het rond. Om te voorkomen dat ze straks en public mijn naam gaat staan schreeuwen, grijp ik in en ik zwaai. Pas nadat ik twee armen gebruik merkt ze het op.
Opgelucht komt ze aan bij het tafeltje. 'Ik kon je niet vinden', zucht ze. Ik lach en besef dat de rollen nu zijn omgedraaid. Gelukkig is er ook voor mijn moeder nog hoop. Ik ben er uiteindelijk ook overheen gegroeid....

Lelijk hard

Ik heb de meest lelijke schoenen op aarde gekocht&gekregen. En ik ben er zo blij mee! Nu mag ik iedere avond peentjes zweten en dan mag ik na een aantal maanden ook bij de club van lelijke-schoenen-mensen.
En dan mag ik dus ook mijn strakke reflector-hardloopbroek dragen en een flikkerend lampje om mijn arm doen en nonchalant stretchen tegen de buitenmuur. Ik kan niet wachten. En ik ben dus trots, want ik heb vanavond al vijftig hele lelijke minuten gemaakt.

Op eigen risico

Omdat ik de druk niet langer aankan, vooruit dan maar. Ik ben niet aansprakelijk voor eventueel geestelijk en/of lichamelijk letsel. En oh ja, in sommige omstandigheden is een (klein) leugentje om eigen bestwil (lees: zeggen dat ik er beter uitzie dan ooit tevoren) beter. /*Surinaams accent aan/ En anders weet ik waar jouw huis woont!

Kostenbesparing: Tip 1

IK hoef dus een half jaar niet meer naar de kapper...

Fijn, zo'n kapper die met je meedenkt. Die gewoon driekwart van je haar eraf knipt in een sessie zodat je niet over een paar weken terug hoeft te komen. Knippen op de groei, zeg maar.
Dan neem je dus een plaatje mee, zodat je kunt zeggen: DIT wil ik, en niet anders. Wat zeg ik: als het hierop lijkt ben ik tevreden. Was misschien ook wel zo geweest. Maar nu heb ik een rattenkop. Wat zeg ik: zelfs mijn dikke rat Pip heeft meer haar. 'Je kunt het wel een beetje omhoog doen, hier en hier,' zegt ze terwijl ze in mijn haar plukt. 'Dan creeer je wat volume'. Vast wel, als ik het doodfohn. Dan blijft het op den duur vanzelf wel omhoog staan.
Nu kun je zeggen: je was er toch zelf bij? Klopt, en met een onbehaaglijk gevoel keek ik naar de pruik voor Stichting KIKA die zich in mijn schoot aan het vormen was. Maar ja, je vertrouwt de kapster. Die weet dat nat haar langer lijkt dan wanneer het opgedroogd is. Die weet wat ik bedoel als ik zeg: 'Een beetje uitdunnen'. Ik weet het niet. Misschien word je een beetje opstandig als je al 30 jaar geconfronteerd wordt met het feit dat je geen kapsels van een plaatje kunt naknippen.
Als ik mijn toupet-, eh, als mijn haar over een paar maanden weer een acceptabele lengte heeft, overweeg ik wel een foto. En ach, er zitten ook best voordelen aan: Met kerst 2007 zit mijn haar perfect...

Alle begin is moeilijk

Er zijn -gelukkig- weinig momenten wanneer ik als kind dacht dat ik doodging. Meestal gebruikte ik het als chantage-techniek in verschillende vormen. Zoals wanneer ik met mijn handen in de hutspot zat te wroeten en weigerde het op te eten. Als mijn moeder dan zo boos was dat ze mij buiten zette met de deur dicht riep ik: 'Hellllp, ze VERMOORDT me!' en dan werd Myrletje snel weer naar binnen gehaald.
Toch moet ik een periode van mijn leven gedacht hebben dat ze mij echt ging vermoorden. Ik was zes jaar en zoals ieder kind wel een passie heeft, had ik er ook een: fietsen. Naast een mandje voor mijn poppen/knuffels/ander speelgoed die ik graag een guided tour door de buurt gaf, hingen er aan de zijkant eerst nog twee, en daarna 1 zijwieltje. Het ding bungelde er los bij en alleen wanneer ik door de bocht crosste raakte het de grond. Als je echter zo'n kind bent als ik denk je echter dat je leven ervan afhangt.
Dus toen mijn ouders besloten dat het laatse zijwieltje er ook maar af moest (ik was tenslotte al zes!) brak de hel los. En het leuke is: van deze hel is een foto. Verdere omschrijving lijkt mij overbodig. Waarom? See for yourself...

Show me hell!

Conversation with god

Klik op het plaatje voor een vergroting...