Sweet fun

Moe maar tevreden knabbel ik aan mijn versgekochte spikkeltjeszuurstok. Lichtelijk voor pampus hang ik in de trein tegen L. aan om bij te komen van deze adrenaline-rijke dag. Ik moet denken aan de tv-reclame waarin wordt benadrukt dat een bezoek aan Walibi World lastige bijwerkingen tot gevolg kan hebben. De enige lastige bijwerking die ik kan bedenken (afgezien van een rauwe keel van het gillen aan mijne zijde) is dat ik naast deze zuurstok een dropstaaf en een pot suikerspin heb, die in het komende kwartier nog op moeten.
Hoewel Mevrouw Ongeduld vond dat ze soms iets te lang moest wachten voor bepaalde attracties, mocht dat de pret niet drukken! Hoewel..toen we toch wel drie kwartier in de rij stonden voor een patatje terwijl er slechts 4 mensen voor ons in de rij stonden (die echt niet allemaal voor een hele schoolklas/scoutinggroep/bejaardenuitje moesten bestellen) kreeg ik wel de neiging om de student met kangaroo-polo over de balie heen te trekken. Hij had duidelijk geen idee hoe link ik kan worden als mijn tijd om snoep te kopen in het geding dreigt te komen.
Gelukkig hadden we tijd genoeg om alle attracties minstens een keer te beleven. En te (gillen van het) lachen. En alle gekke achtbaanfoto's die tijdens de rit gemaakt worden te bekijken. En dan nog harder te lachen. En ik had zelfs nog genoeg tijd om mij uit te leven in de snoepwinkel.
In de trein lacht de door ons gewonnen SpongeBob ons toe en begin ik aan mijn suikerspin. Kleverige handen als een mooie herinnering aan alle (letterlijke) hoogtepunten vandaag....

Gezocht: oordoppen

Bla bladi blaat *ik* bla bla bladibla mompel mompel *mijn oudste zoon* bla blaat spuug blabla *mijn kleindochter* bladi blabla schuifel labla *asociale buren* blaididila frustratie baal *mijn jongste zoon* bla di ademt diep in blaat blabla *en toen zei ik, u begrijpt MIJ niet...* klaag mopper zeur blabla *kortom, ik...*

(Schoonmaken bij mensen van 80+ is soms inderdaad net zo vermoeiend als het klinkt....)

Artis de Partis

Ik had er geen idee van dat je met vijftig minuten reizen dingen kunt tegenkomen waarop je niet eens kan Googlen. Tot vandaag. Ik wilde eigenlijk een mooi plaatje laten zien van een van de dieren die me het meest opviel in Artis. Niet eens door zijn (of haar?) uiterlijk, maar door zijn naam. Namelijk: de Purperkoploerie. Te vinden op de afdeling Vogels. Niet purper, of het een loerie is weet ik niet, maar een kop had het in ieder geval wel. Het was een van de weinige, niet zesendertig-lettergrepen tellende exotische namen die ik heb onthouden. Toch blijft het een vreemd gegeven dat ik meer hits krijg bij het zoeken naar een oude sok met de naam Artis de Partis dan bij 'mijn' Purperkoploerie.
Artis, dus. Ik wist niet dat de toevoeging van een paar liter water per vierkante centimeter een dagje dierentuin zo avontuurlijk kon maken. Met het water opgekropen tot aan de knieen gingen wij (Mam, Pap, L. en ik) gewapend met een paraplu de -bij vlagen- stortregen te lijf. Bijkomend voordeel was wel dat we een goed excuus hadden om ons in een van de zoveel restaurants vol te stoppen met verukkelijke muffins (Chocolade? Of banaan? Of toch chocolade?) en -naar het goede voorbeeld van mijn moeder- een paar lekkere smaakjes thee stiekem in de (natte) broekzak te laten verdwijnen. Nu hoor ik te zeggen: daar kwamen we natuurlijk niet voor. Dus: daar kwamen we natuurlijk niet voor.
Na onze wandelcyclus (nat-droog-nat-droog-nat) waren we vooral indoor-exotisch gezien (reptielen, vogels, aquaria) helemaal up to date. En, als fijne afluiting van deze gezellige dag: bijna helemaal droog!

Antiek

De antieke stofzuiger is niet meer. Het zat er al een tijdje aan te komen en voorzichtig probeerde ik de eigenaresse voor te bereiden op het naderende afscheid. Na een aantal weken hinten dat de zuigkracht van het ding nu wel echt rond het nulpunt begon te komen, heeft het arme stuk geschiedenis vanochtend de geest gegeven.
Voor het visuele plaatje: Het is zo'n ding die je eerst in vijf stappen uit elkaar moet halen om alleen al de stofzuigerzak te kunnen vervangen. Met een ventilator van een paar kilo en een ellenlang, niet op te rollen snoer.
Al weken kwam er een enorme putlucht uit en vanochtend probeerde ik er wanhopig nieuw leven in te blazen onder het oog van mijn Thuiszorgmevrouwtje. Ik vroeg of ze wat wasmiddel had in poedervorm, omdat een handje daarvan opzuigen voorkomt dat de kamer na het stofzuigen stinkt naar dode organismen. Al vlug kwam ze aangerend met een hele bak, waaruit ze vervolgens zuinig een snufje wasmiddel aanbood. Toen dit vervolgens direct weer door de stofzuigerslang terug naar beneden viel, keek ze zo beteuterd dat ik het ding toch maar weer openmaakte.
'Doe je het wel goed? Zit ie wel goed om? Maak hem nog eens open?' Tot overmaat van ramp waagde ik nog een poging de gaten in de stofzuigerslang te dichten. ' Dit is HEEL GOED plakband', opperde ze, terwijl ze aan kwam zetten met een rol Leukoplast, dat, in mijn ogen, toch echt voor andere doeleinden gebruikt wordt. Na deze operatie zoog het ding welliswaar iets beter en mijn schoonmaakoma participeerde daarop met vol enthousiasme. 'Kijk dan, hij zuigt beter!' riep ze blij, terwijl ze bij wijze van demonstratie handjes met wasmiddel over de vloer gooide. Die vervolgens ook weer net zo hard uit de stofzuigerslang naar beneden gleden.
Het werd nu ook voor haar duidelijk dat het toch echt wel tijd werd om een nieuwe stofzuiger te kopen. En daar sta je dan. Met een kapotte stofzuiger en een vloer bezaaid met wasmiddel. In ieder geval was de putlucht er wel uit...

Jeugdsentiment

Ongerust kijk ik naar beneden. Staan mijn voeten wel stevig? Val ik niet? Mijn moeder kijkt mij een beetje ongerust maar bemoedigend aan. Mijn voeten zijn amper 50 centimeter van het grondoppervlak verwijderd en ik ben nerveus. Bijna klapt het zolderluik op mijn vingers dicht. In een stoffige hoek zie ik waar ik naar op zoek ben. Ik kan het zelfs bijna aanraken en toch...
Zolderangst. Mijn moeder en ik hebben allebei een trauma van de zolder van mijn ouderlijk huis. Waar je alleen met een uitschuiftrap naar boven komt die mijn moeder met haar 158 cm amper kan tillen zonder het halve plafond ook mee te nemen. Ik zou willen zeggen dat het mij beter afging. Zowel mijn moeder als ik kwamen er dan ook zelden. Als er iets naar zolder gebracht of van zolder gehaald moest worden keken we met een schuin oog naar mijn vader. Maar vandaag is het anders.
Vol overtuiging zet ik de trap neer en het zweet staat al op mijn rug nog voor ik het uiterst onhandige zolderluik open heb. Ik krijg een flashback naar mijn kindertijd waarbij er zo nu en dan dode of levende spinnen naar beneden vielen. Zowel mijn moeder en ik werpen een blik op de trap, zodat we weten dat er eventueel ruimte is om panisch naar beneden te rennen bij een eventuele spinnenconfrontatie.
'Zal ik het doen?' zegt ze overmoedig. 'Ga je gang', zeg ik. Onrustig kijkt ze naar de trap. Ze is bang dat deze, hoewel hij bijna in een hoek van 45 graden staat, om zal klappen (of het echt gebeurd is, who knows, misschien heb ik dat ook wel verdrongen). 'Laat maar', zeg ik, omdat ik het bijna niet kan aanzien. 'Ik heb de Mont Blanc beklommen, dus dan moet ik dit toch ook kunnen'. Vastbesloten klim naarboven, maar blijf staan op de laatste trede. Ik kijk naar beneden. De trap wiebelt. Ik zucht.
Sommige dingen uit je kindertijd kun je kennelijk niet loslaten. 'Laat papa het maar doen,' zeggen we allebei. Net als vroeger.

Regressietherapie

Tien losse euro's. Dat is alles wat ik (wij) nodig heb om een avondje flink regressief te ontladen. Zonder dat je het doorhebt, vliegt de tijd voorbij. Als je niet oplet, vliegt ook je geld mee. Van tevoren kun je al voorpret beleven aan het uitzoeken van je potentiele slachtoffers die avond. Aangezien ik altijd met L. ga, hoef ik daar niet over na te denken. We hebben dezelfde smaak en weten wat we willen. Nonchalant lopen we een rondje om ons territorium af te bakenen. Als we langs eventueel wachtende Haagse (kankah)kinderen lopen rinkelt Luyken even intimiderend met de euro's in zijn zak.
'De beste uit drie?' Ik knik ongeduldig en we gooien drie euro in de gleuf. De spanning is om te snijden als we op de groene knop drukken en de plastic schijf uit de gleuf komt rollen. Airhockey kan levensbedreigend zijn als iemand zich naast onze speeltafel begeefd. Geconcentreerd gooien we niet alleen de plastic schijf maar ook de attributen door de ruimte waar, de eerder geintimideerde Haagse kids ze weer voor ons oprapen en teruggeven. We incasseren ieder doelpunt als een boer met kiespijn en maken ze met een ietwat wraakzuchtig lachje. Met je ogen knipperen kan het einde betekenen.
Met het zweet op onze rug feliciteren we elkaar met de overwinning, en durven ook weer andere mensen te gaan spelen. Om het contrast wat te verkleinen spelen we ook nog een spelletje samen. Met een schuin oog kijk ik naar de, in mijn ogen, veel te soft spelende Airhockey stelletjes. Het is maar goed dat we maar tien losse euro's hebben...