Klappies

Al sinds ik jong ben ging ik met opa en oma erheen, en nu lijkt het mijn eigen jaarlijkse traditie te worden: de Pasar Malam. Vroeger gaf ik niet zo om Indische snackjes -we hadden ze immers in overvloed- maar naarmate je ouder wordt en geen oma meer hebt die dagelijks in de keuken staat, worden snackjes je meer waard. Zo ook 'mijn' lemper, maiskoek, risolles en tjendol. En niet te vergeten, het allerbeste: Kue Lapis. Of je het nou lekker vindt of niet, het felroze of felgroene plakje maakt altijd iets in zijn toeschouwers los. Het is altijd een kwestie van tijd voor de eerste reactie komt: 'Wat is dat?' gevolgd door: 'Wat voor klappies?'. Een beetje hetzelfde als toen ik nog een klein Myrletje was en spekkoek meenam naar de kleuterklas. En net zoals toen, je mag kijken maar niet aankomen, want mijn snackjes delen kan ik nog steeds niet. Ik kan je wel precies vertellen waar je het kunt kopen: op de Pasar Malam Besar, Malieveld den Haag. Ga je mee?

A birds-eye view

Toen ik tien was, kreeg ik hem voor mijn verjaardag. Het was een enorm gevaarte, zwaar, en nu nog steeds kan ik het amper tillen. Laatst heb ik m'n ouders hem van zolder laten halen en nu stond hij al tijden hier in huis, wachtend om in gebruik genomen te worden.
Mijn naaimachine. Ik naaide vroeger altijd al de gekste dingen en was daar dan dagen zoet mee. 'Dat kan sneller', moeten mijn ouders gedacht hebben. Maar bij gebrek aan les (sorry mam) ging het apparaat met mij aan de haal en werd alles schots en scheef. Ik vond het maar moeilijk, zo'n ding. Maar nu staat hij hier. Ik heb hem laatst uitgebreid gepoetst en kwam een aantal bijzondere dingen tegen, waaronder een hele grote gloeilamp als verlichting (die dingen verkopen ze niet eens meer!) en de originele gebruiksaanwijzing, waaruit duidelijk blijkt dat het apparaat al enige tientallen jaren oud is. Bij de eerste run kwam er een ietwat verbrande lucht vanaf, maar toen de ergste stof eruit was bleek het een behoorlijk robuust geval.
En dus heb ik er van de week voor het eerst een kussen mee omgezoomd. Ietwat onwennig maar het ging, en nog recht ook. En het leuke: het was zo gepiept! Ik heb de smaak te pakken. Als een autist maakte ik in opperste concentratie in een paar uur het onderstaande kussen. En nu kan ik uitkijken naar een periode van broeken zomen en knuffels maken!
Wat een vooruitziende blik, die ouders...

Pin jij of pin ik?

Ruim twee weken blogstilte. Zelfs op mijn werk word ik door mijn collega aangesproken dat ik al 'een tijd' niks meer geschreven heb en in plaats daarvan alleen maar plaatjes op Facebook loop te posten. Maar ik kan er niks aan doen. Het zit hem in die plaatjes. Ik heb een plaatjesobsessie.
Het is allemaal de schuld van een andere collega die terloops aan mij vroeg of ik al 'pinde'. Ik keek haar even bedenkelijk aan, afvragend onder welke steen zij vandaan gekropen was. Bij haar nadere uitleg bleek dat niet zij, maar ik behoorlijk achterliep op de laatste mode. Laat Facebook, Hyves en Twitter maar achter je, want nu is er Pinterest. En het is ge-wel-dig. Iedere vrije minuut ga ik 'ff pinnen' om leuke plaatjes te zoeken. Want dat is alles wat het is. Op deze site kun je leuke plaatjes posten. Je kunt ze ook 'liken' of 'repinnen' en dan ordenen op verschillende 'boards'. Zo heb ik een board voor haakplaatjes, huisinspiratieplaatjes en en cartoons. Jaja. Ik heb ook al 2 'followers', mensen die mijn plaatjes graag bekijken. Natuurlijk is het een sport om zoveel leuke plaatjes te vinden dat je meer followers krijgt, maar als ik dat doe ben ik bang dat ik als volgende plaatje mijn ontslagbrief mag posten. Tot die tijd...pin ik lekker rustig door!
Heb je leuke plaatjes? Dan zie ik ze graag op Pinterest!