How clean is your office?

Alle mensen die zo regelmatig komen kijken en lieve reacties plaatsen: bedankt! Het is zo fijn om in een vreemde omgeving lieve berichtjes te ontvangen en te weten dat thuis dichtbij is!
Na mijn kelderperikelen in mijn grote-balzaal office kwam er uit de zak van mijn supervisor eindelijk een sleutel tevoorschijn. Heel toevallig zit ik dus nu bij twee PhD studenten van haar man (die blijkbaar ook op de afdeling werkt!) op de kamer. Stiekem stel ik me dan zo voor dat tussen het voor en hoofdgerecht van de vorige avond een en ander uitgewisseld is over het al dan niet beschikbaar zijn van een bureau ergens op de afdeling.
Nou dat bureau was er, geloof ik. Ik wist het niet zeker maar toen ik ongeveer 50 kilo papier, een plastic zak aan paperclips, markers en andere zooi had verwijderd leek er toch een werkplek zichtbaar. Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat troep in je office betekent dat je echt een harde, onverstoorbare werker bent. En het kan me niet schelen dat ik nu te boek kom als 'luie Dutchie', maar ik kan werken in alle rust en reinheid. Zolang ik mij niet omdraai, tenminste...
Als je het aandurft moet je vooral even het nieuwe videomateriaal checken!

My extra big office

En bij de eerste week hoort natuurlijk ook een beetje live videomateriaal van mijn werkplek!

French politics

Een strakblauwe lucht, zonnetje, een graadje of 3. Mijn eerste werkdag op de University was de mooiste dag van het -tot nu toe- overwegend grijze en regenachtige Glasgow. Welkom geheten door mijn Franse begeleidster Marie-Helene schud ik eerst veel handen en schud ik daarna nog meer handen. Er wordt veel aan mij gevraagd en verteld in een schitterend Schots accent -waar ik dus de helft van begrijp. Wat ik WEL begrijp is dat ik als 'visiting postgraduate' geen recht heb op een kamer. Maar omdat ik wel recht heb op een eigen werkplek met computer, beland ik in de kelder van het CCNI (Centre for Cognitive Neuroimaging): een compleet nieuw aan-de-faculteit-aangebouwd onderzoeksinstituut. Met 30 fantastische computers, een eigen toegangspas en...behoorlijk veel privacy, want ik ben de enige die er werkt. Maar ja, dat MSN gaat natuurlijk een keer vervelen. En dus vroeg ik aan mijn begeleidster wat nou precies de bedoeling was, en of er geen zicht was op een andere kamer.
Schotten kun je altijd storen, maar bij Fransen werkt dat anders. Na het sturen van een bericht om 10 uur 's ochtends de volgende ochtend besloot ik -toen er om 3 uur nog geen antwoord was- de stoute schoenen aan te trekken en haar op te zoeken. Geirriteerd werd ik de deur uitgewerkt want, ze had haast en ik moest maar een onderzoeksvoorstel gaan schrijven. Graag zo snel mogelijk en veel succes ermee. Een kwartier later zat ik weer in de kelder boven mijn stapeltje artikelen. Dus ik besloot het anders aan te pakken. Zoals de cleaning lady heel lief tegen mij zei: "Je moet zelf laten zien dat jij wel toegankelijk en bereid bent en je niet laten afschepen". Dus, met iedere dag een berichtje sturen liet ik weten hoe laat ik er was, wat ik aan het doen was en vroeg ik terloops of er nog zicht was op een andere kamer.
En het wonder geschiedde. Op de laatste dag van de week kwam madame zelf naar de kelder om te kijken hoe het met mijn werk ging. Tijd dus om de psychologische charmes in de strijd te gooien. Ik was al redelijk op weg met het onderzoeksvoorstel, dus waarschijnlijk is dat maandag wel af. Ja en natuurlijk wil ik even onder de MRI scanner. Moeten er nog dingen op de computer worden uitgezocht, geen probleem, electronica is mijn ding! Aan het eind van het gesprek bloosde ze een beetje. Tegen aardigheid valt weinig te doen. Duidelijk beter gehumeurd liep ze de computerruimte weer uit. Nonchalant was haar laatste zin: "Ik ben geloof ik de sleutel kwijt, maar ik geloof dat er wel zicht is op een kamer voor je..."

Scottish generosity

Cultuurverschillen. Je komt ze overal tegen. Op sommige momenten in wat grotere mate dan andere momenten, maar soms zit het hem ook in de subtiele dingen. Gisteren was er op mijn stage een 'home baking event'. Dat houdt in dat iedereen thuis wat lekkers bakt en meeneemt. In dit geval was er een Haiti-twist aan het hele gebeuren gegeven. Je mocht een cakie (of 2, want daar houden ze hier wel van) nemen, maar ernaast stond een grote metalen koektrommel en een geplastificeerd plakaat met: 'Please give generously'. Nou, dat laat deze student zich geen twee keer zeggen. Dus ik pakte 4 pond uit mijn portemonee. Normaal gesproken doneer ik nooit iets, dus 4 pond zit voor mij vrij ver af van het gemiddelde.
Bij aankomst in de seminar-room was het al behoorlijk druk. Er kwamen grote schalen carrot-cake, cupcakes, marshmallows en andere high-calorie artikelen op tafel. En er werd gul gegeven. Niet een paar pond, maar alleen briefjes van 10 en 20 pond lagen er in de koektrommel. En geen enkel muntje. Naast alle zoetigheid stond een pot met jelly beans: "50 pence voor het raden hoeveel er in de pot zitten". En ja, in dit netwerkstadium wil je je natuurlijk niet laten kennen. Dus een foute gok later en 50p armer had ik nog slechts 3,5 pond over voor Haiti. Dus pakte ik een carrot-cake en deed mijn muntjes in de koektrommel. En ja, een koektrommel van metaal met alleen maar briefgeld erin verklapt al gauw de eerste persoon die niet gul genoeg is ook een briefje te doneren. Met een luide *klingerdekling* belandden mijn muntjes op de bodem van de koektrommel. Aan het einde van de dag werd gemeld dat er 465 pond was opgehaald. En... 50 pence.

University Ave

Glasgow: from Camphuys to High street

Hiya!
Iedereen bedankt voor alle lieve hart-onder de riem-en-succes berichtjes! Ik kan zeggen dat ze goed zijn ontvangen. Mijn eerste berichtje vanuit het (helemaal niet zo koude) Glasgow bevat voor de verandering wat meer beeld dan tekst! Ik zou zeggen: see for yourself (en klik op het filmpje voor een wat minder scherpe vergroting)!

Spaarvader

Geld. Het blijft altijd een issue. Soms is er genoeg, heel soms is er teveel, en vaak is er te weinig - in ieder geval als je student bent. Het afgelopen jaar heb ik ontdekt dat een buitenlandse stage zo goedkoop nog niet is. De luxe zalmsalades gingen de deur uit, evenals de lekkere snackies, om zoveel mogelijk geld over te houden voor de Glasgow-spaarrekening. En nu eindelijk is het gelukt! 'Er' is genoeg. Niet alleen genoeg voor de basics, maar ook voor een beetje sport en een beetje leuke dingen doen. En dat is onder andere te danken aan de witte envelop van mijn vader, die hij afgelopen zondag nonchalant tussen de eieren doorschoof. Ook hij had het afgelopen half jaar gespaard...
Een heerlijk gevoel om met een gerust hart op reis te kunnen gaan. En bovenal, het allermooiste cadeau dat ik mij maar kan wensen!