Kipheet

Ik kijk op de thermometer: 26.5 graden. Binnen. Het zweet staat op mijn voorhoofd en ondanks dat alle ramen en deuren openstaan, blijft het dankzij de windstilte even warm. Onze oma-poes slaapt vrijwel de hele dag, en verliest zoveel haren dat ik een kat per dag in de stofzuiger zie verdwijnen. Maar Kippie niet. Die heeft een heel mooi, vol en langharig vachtje. Wat zo lekker achter haar aan wappert en heel goed isoleert. Maar bij 26.5 graad wordt het zelfs Kip iets teveel van het goede. En het enige wat je dan kan doen, is een beetje chillen en wachten op betere, koele tijden...

Giro-practor

Het behandelplan is opgesteld. Na 8 jaar op en af met zeurende rugklachten heb ik nu de perfecte oplossing gevonden! Althans, dat hoop ik. Mijn behandelaar legt uit wat we gaan doen. 'Ga maar op je rug liggen, dat been buigen, beetje opzij...diep inademen. En dan nu diep uit....' Op het moment dat ik mijn laatste zucht uitblaas lijkt het bijna alsof ze een sprongje maakt voordat ze met haar volle gewicht op mijn rug terecht komt. KRAKKRAKKRAK, klinkt het. Op mijn buik draaien. Weer gooit ze haar gewicht op mij en een luide KRAK is te horen. 'Gaat het?' vraagt ze. ' Ja hoor,' mompel ik, met mijn hoofd al zwetend tussen de kussens van het martelwerktuig-tafelding. Ze voelt wat in mijn nek. 'Ja, daar zit ook wat vast, wacht even. Adem maar uit'. Ik adem uit en ze geeft zo'n ruk aan mijn hoofd dat ik bijna bang ben dat ik levenslang door een rietje zal moeten blazen. Alsof ze mijn gedachten kan raden zegt ze: 'Hij zit er nog aan hoor'. Heel geruststellend.
Met het gevoel alsof ik van de trap af ben gedonderd reken ik een lieve duit af. Ik kon er wel wat last van krijgen, zei ze. En als je nergens last van hebt, dan krijg je het vanzelf, dacht ik erbij. Van armoe...!

Toen en nu

Groep 8

11 jaar later

De een wat dunner, de ander wat dikker. Sommigen aan het werk, eigen huis, kinderen (of kids op komst), anderen nog studerend. Elf jaar lang hebben de meesten elkaar niet meer gezien. Maar daaraan is nu een eind gekomen! De laatste schoolfotoherinnering maakt plaats voor een nieuwe: zonder brillen, beugels, cartoon t-shirts en maar met een compleet eigen levens, passies en ideeen voor de toekomst. Ik zou zeggen: zoek de verschillen!

Goede treinen, slechte treinen

Een beetje verveeld stap ik in de trein. Lange dag gehad en half dromerig luister ik naar een muziekje. Als station Hoofddorp passeert komen er twee jongens tegenover mij zitten. De coupe is stil. De meeste mensen zijn na een lange werkdag onderweg naar huis. Maar een van de twee jongens niet. Terwijl hij praat, kijkt hij rond in de coupe. Om te zien of iedereen hem wel goed verstaat. Want hij, hij heeft een interessant verhaal.
Zuchtend gaat hij zitten...'Man man man, weet je gast', zegt hij tegen de andere jongen, 'Hoe dat allemaal gaat met al die microfoons'. 'Microfoons?', zegt de andere jongen. 'Ja man, zo filteren ze het achtergrond geluid eruit, op de SET VAN GTST'. Hij kijkt nog even goed om zich heen om te zien of iedereen hem gehoord heeft. Niemand geeft reactie, alleen ik draai ongemerkt mijn muziek wat zachter. 'Echt, en alles moet met mime, echt joh alles wat je ziet bewegen...' hij pauzeert even, 'is allemaal NEP, al dat gepraat van die figuranten. Maar ik heb gezien man die acteurs, stapels tekst moeten die gasten leren en voor twee weken he! Maar ze herkenne me al, ben een maand niet geweest ofzo maar ze zeggen me gedag he, en kijk...' hij haalt zijn telefoon uit zijn zak. 'Kon ik toch mooi even met Lieke van Lexmond op de foto!' Zijn gesprekspartner kijkt goedkeurend en antwoord: ' Leipe shit, ouwe!'
Maar langzaam raakt zijn gesprekspartner verveeld. De jongen doet nog een poging de aandacht erbij te houden door te zeggen hoe goed zijn blauw met groen combinatie zo perfect was voor op tv. Dat het eten op de SET VAN GTST allemaal echt is. Maar het mag niet baten. Gelukkig gaat zijn telefoon. 'Ja, ja, ik ben bijna in Leiden en dan rijd ik op mn Vespaatje zo naar je toe'.
De jongens stappen uit. 'Hey, zie je morgen op SCHOOL!' zegt de leipe jongen tegen de blauwgroene. 'Ciao', zegt hij terug, want school is niet stoer. Ik onderdruk een lach. En zet mijn muziek weer hard.

Brainycake

Zorgvuldig frutsel ik met het kleverige glazuur. Het is mijn laatste kans om een goede indruk te maken, en die moet ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Dus bak ik helemaal zelf een verse chocoladetaart. Met een glazuur-brainy erop! Want een laatste stagedag kun je natuurlijk nooit meer overdoen.Dertien maanden in totaal heb ik stage gelopen bij het Nederlands Tweelingen Register. Acht maanden voor Neuropsychologie, en nog eens vijf voor Neurowetenschappen. Maar nu zit het er  op. Na hard werken kom ik er deze keer ECHT niet meer terug. Van de brainycake is gelukkig genoten. En ik...geniet over 4 weken van een welverdiende vakantie!
(Voor een recept van de overheerlijke brainycake klik hier!)

Als een vis...

Mag ik je voorstellen aan Fast, Furious, Brain, Psycho en de allergrootste van het stel (rechts op de foto) Witje. Een van de bewoners is al een tijdje bij ons en zelfs echte Haarlem-import. De anderen moeten nog een beetje wennen aan hun mooie nieuwe onderkomen. Want sinds vandaag hebben ze een aquarium van glas, met licht en een pomp zo groot als het halve vorige aquarium. En kroost. Dat we heel lief meekregen van de Marktplaats-mevrouw om een mooi laagje te vormen op onze nieuwe biosfeer. Iedere tien minuten kijken we naar het welzijn van onze kleine en grote zwemmers. Vooralsnog hebben ze het in ieder geval erg naar hun zin!

JC252A

Een jaar geleden bekeken we samen met onze aankoopmakelaar een huisje op de Johannes Caphuysstraat in den Haag. En...alweer een half jaar wonen we inmiddels in dit gezellige en fijne Haagse huisje! Hier even een actuele blik in onze woon- en slaapkamer!