Suftrein

Net klaar met scannen, hongerig en onderweg naar huis. Telefoontje mee met beltegoed om de tijd te vullen. Ik stap in de trein en bel Luyken op om te vertellen dat ik al in de trein zit en een uurtje later zeker thuis ben. Blij met dit treintje eerder, bel ik mijn moeder. Ik zie station Schiphol voorbij flitsen en zeg nog: ' misschien val ik zo even weg, want ik rijd nu door de tunnel'. Al kletsend flitst ook Hoofddorp voorbij. En dan. Ineens zie ik een stuk spoor dat mij niet bekend voorkomt. En eigenlijk nog voordat ik mij dat realiseer, besef ik dat ik twee stations geleden al uit had moeten stappen. Dat dit NIET de stoptrein is die ik normaal gesproken altijd neem, maar het stoptreintje eerder. En in het gekwebbel is de mededeling 'Hoofddorp, eindstation' volledig aan mij voorbij gegaan. Het zweet breekt mij uit. ' Wacht even mam, volgens mij gaat er iets mis...' Ik kijk uit het raam terwijl mijn trein het rangeerterrein op rijdt. Met het schaamrood op de kaken loop ik naar de conductrice. ' Blijven zitten zeker?' vraagt ze met net iets teveel spot in haar ogen. 'Over 15 minuten rijden we weer terug naar Hoofddorp'. Ik ga weer zitten en bekijk mijn snackies voorraad. Mijn tas echoed: leeg. Dan bel ik Luyken maar op om te zeggen dat dit kneusje helaas toch minimaal een half uur later en extra hongerig thuiskomt. En dit keer niet eens door vertraging bij de NS...

Zeurofobisch

'Laat je hoofd maar zakken hoor, ik houd mijn hand eronder', zeg ik tegen de jongen terwijl hij zijn hoofd in de hoofdsteun laat zakken. 'Maar ik heb spieeeren hoor,' roept hij verontwaardigd, waarna hij zich zo langzaam mogelijk laat zakken voor een demonstratie van zijn goed getrainde buikspieren. Je moet je 58 kilo bij een lengte van 1.75 toch ergens mee compenseren.
Nieuwsgierige, neurotische, vriendelijke, dwangmatige proefpersonen: tijdens onderzoek krijg je met een heleboel verschillende mensen te maken. Afgelopen week kwamen er een stel dames langs die aangaven toch wel 'licht claustrofobisch' te zijn. Aangezien de meeste mensen dit aangeven maar er meestal weinig problemen zijn, wuifde ik deze weg. 'Dat komt wel goed hoor, veel mensen vinden het een beetje eng'. Ik plugde de oordopjes in en, omdat ik lekker op tijd klaar wilde zijn, zette ik de vaart er snel in: ECG'tje plakken, knoppenkasten voor de taakjes goed leggen, ademhalingsregistratie. Toen ik klaar was zaten een paar waterige oogjes mij aan te kijken. 'Ik vind het toch wel spannend hoor', kwam een zacht stemmetje. Nog steeds was ik niet overtuigd en aangezien ik een allergie voor gezeur heb schoof ik haar na wat bemoedigende woorden gewoon de scanner in. Vijf minuten later zat ik weer buiten de scanruimte, met een heftig huilende, met ECG-plakkers bedekte mevrouw die tussen haar snikken nog net wist uit te hikken: 'Ik mag hier zeker niet effe een sigaret roken?'
Hoewel er in mijn hoofd al een vroeg-naar-huis-liedje klonk, wilde detweelingzus wel heel graag nog de scanner in. Dit was duidelijk debikkel van het koppel en, met de stoere woorden 'Maak mij over een uurmaar wakker' schoof ik haar de scanner in. Om die vervolgens metdezelfde vaart hard huilend en weer uit te halen. 'Ach ja, soms wetenmensen het gewoon niet van tevoren', troostte ik haar, maar ze wasvastbesloten zich niet te laten weerhouden. Toen mijn begeleidervoorstelde dat er iemand in de scanruimte bleef zitten om haar voetenvast te houden, stemde ze in. En daar zat ik dan. Met oordoppen en eenkoptelefoon op een plastic stoel, een uur lang in dit geluid (vanaf 13 sec). Ach ja. Je moet er wat voor over hebben om aan het eind van de rit deze schitterende plaatjes uit je data te kunnen halen!