Scriptieplaats-Hemel

Toen de tiende e-mail de deur uitging had ik het echt wel even gehad. Met minimaal een sollicitatie per week boekte ik nog steeds geen enkel groot of zelfs klein succesje. Het vinden van een externe scriptieplaats leek bijna een onmogelijke opgave. Ik wilde heel graag met een MRI-scanner werken en dacht: breinplaatjes schieten kan toch niet zo moeilijk zijn? Met het lood in mijn schoenen ging ik naar mijn scriptiecoordinator. Ik had al mijn bronnen al aangeboord maar helaas: nergens was MRI-onderzoek beschikbaar. Ik schreef willekeurig wat mensen aan en in de tussentijd zat ik met mijzelf op de bank lekker zielig te wezen. Het blijkt niet zo'n kunst te zijn om te kijken naar wat je NIET hebt (namelijk een scriptieplaats). Zeker niet wanneer voor je gevoel je studiegenoten hard aan de weg timmeren en tijdens het college semi-intelligente opmerkingen de klas in slingeren die zij 'in de praktijk' hebben opgepikt.
Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik vast zo lang moest wachten omdat er ergens in het universum De Perfecte Plaats voor mij zou zijn. En warempel. Ik kreeg een reactie uit Amsterdam (VU) dat ik mocht komen solliciteren. Vol spanning ging ik erheen. Peentjes zweten. Laten zien dat je gemotiveerd bent maar ook weer niet TE, natuurlijk. En dan: wachten. Think happy thoughts en vooral: echt wachten. En daar kwam uiteindelijk het verlossende woord: ik wil je graag hebben bij ons project. Ik. In een Echt Onderzoek!
En nu ga ik dus vanaf medio januari acht maanden als mede-testleider werken aan onderzoek naar de ontwikkeling van brein en cognitie in de pre-adolescentie. Daar mag ik de hele dag tweelingen van 11 jaar en hun ouders en broer/zus lastigvallen met vragen, (neuro)psychologische tests, hormoonbepalingen en het mooiste: MRI-scans! Vanaf volgend jaar pendel ik 3 tot 4 dagen in de week heen en weer tussen de VU in Amsterdam en het UMC in Utrecht. En dan zullen we eens zien hoeveel mooie praktijk opmerkingen ik terloops kan droppen...!