De verwachtingen waren hoog gespannen. De afgelopen twee jaar kreeg ik een grote doos/bak vol met kerstige vreetwaren als ragout, pesto-soepstengels, vieze kaasjes en buitenlandse koffie. Als arme student in december natuurlijk een uitkomst.
Dit jaar kreeg ik een ietwat onprofessionele uitnodiging met: 'je bent uitgenodigd voor de kerstborrel op 17 december tussen 16.00 en 19.00 uur. Je kunt dan ook je kerstpakket in ontvangst nemen'. Op het eerste gezicht lijkt dit een vrij volledige uitnodiging, ware het niet dat men voor het gemak vergat een LOCATIE op de uitnodiging te vermelden. Opgetogen fietste ik dus naar de locatie waar ik mij de twee jaar ervoor tegoed deed aan stokbroodjes, wijntjes en kerstkransjes. Zonder succes. Het pand bleek leeg, donker en duidelijk kerstpakketloos. Cluesless belde ik de thuiszorg maar ik kreeg geen gehoor. Op de gok wist ik mij de straatnaam nog te herinneren waar het kantoor van de organisatie onlangs naartoe verhuisd was dus ik besloot het erop te wagen en die te zoeken.
Een halfuur later nadat ik zonder succes de hele stadssingel (= lang...) had afgefietst belandde ik bij de boekhandel voor een stadskaart. Om een lang verhaal kort te maken: ik moest een totaal andere kant op en kwam uiteindelijk een uur nadat ik van huis was gegaan aan op de plaats van bestemming. Maar ach, voor die paar blikjes ragout moet je wat over hebben!
Eenmaal bij binnenkomst zocht ik naar de albekende stapel dozen maar: ik vond ze niet. Achter een tafeltje stond een ietwat chagrijnige dame, die, toen ik vroeg naar mijn kerstpakket zei: 'Weet je het zeker?' Ik moest lachen want ja, ik had natuurlijk niet voor niets zo hard gefietst. Er werden twee plastic pakketjes op de tafel gelegd en een boekje waar met grote letters '2008' op stond. Oftewel: de gratis zorgagenda voor 2008. 'Alsjeblieft hoor'!
Ik keek nog eens goed. Voor mij lag een ongeprepareerd kerstpakket bestaande uit een ouwewijventas met rozen erop (zo eentje die je bij de Chinees gratis krijgt), iets wat lijkt op een schrijfmap (nog in plastic kan het van alles zijn) en, als klapper dus, de agenda. Ik krijg een los leren kaartje in mijn hand gedrukt -die er schijnbaar aan moet hangen- waarop staat: Prettige kerstdagen van Directie en Management.
Impulsief trek ik bijna het plastic van de tas en zeg uit goede wil: 'Zo, eh, mooi, deze tas kan meteen in gebruik!' Ik kijk naar het afkeurende gezicht van mijn wijkplanner en bedenk me. "Hoewel, eigenlijk past ie ook zo wel in mijn fietstas...' Ze moet lachen. Zij behoort gelukkig tot de (hopelijk beter getroffen) directie. En ach. Ik heb vast nog wel een ragoutje over van de vorige twee jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten