Goed gemutst

Het is weer bijna winter en dus...tijd voor een nieuwe muts (had er nog maar vijf..)! Zacht gebreid met een fleece binnenkantje was ik helemaal verliefd! Winter here I come!

Miniboom

Een dagje uit naar een willekeurige plaats in Nederland: op de bonnefooi stappen we in de trein. Eerst gedobbeld: noord of zuid Nederland? We komen uit bij noord. Uiteindelijk stappen we na ruim twee uur uit bij Deventer. En wat is Deventer gezellig! Tussen de oude straatjes wandelen we ons suf en houding we plotseling stil bij een bloemen- en plantenwinkel. En allebei zijn we op slag verliefd. 'Bonsai's!!' roepen we als kleine kinderen terwijl we het bord volgen naar de 'bonsai serre' achterin de winkel. Een aardige verkoopster helpt ons en laat ons dan alleen. Even kijken. Die? Of die? Even naar de voorkant van de winkel. Weer terug naar achteren. Die vergelijken met die. Wat vind je van deze? Uiteindelijk weten we het voor elkaar te krijgen dat we allebei uit tientallen bonsai's twijfelen uit dezelfde twee. Na een eeuwigheid -de verkoopster heeft er duidelijk lol om- maken we een keuze: de kleine Ulmus voor mij en de grotere Serissa voor L.
We nemen onze kindjes mee in een doos en checken tijdens de reis terug om de vijf minuten of er al sporen zijn van bladuitval of uitdroging. Wat een dilemma's. We blijven voelen aan de potgrond en voeren zware gesprekken over het hoe en wat met betrekking tot
het water geven. De verzorging van een bonsai luistert heel nauw en dus koken we eerst braaf water omdat dat beter is, kopen we mest, een snoeischaar en maken we een buiten-dompelbad. Uitgebreid vertel ik in geuren en kleuren aan L. over het eerste sproeibadje dat ze zojuist hebben gekregen.
Ach ja. Het is een hele verantwoordelijkheid, zo'n kleine. Volgens de tweehonderd bookmarks die ik inmiddels heb verzameld schijnt het al een wonder te zijn om hem als beginner uberhaupt in leven te kunnen houden. Blij dat ik de komende periode niet weer voor twee maanden op reis ga...he mam??

Haarlem de Paarlem

Ik kan er Echt Niet Tegen. Mensen die bij het communiceren met kinderen zelf veranderen in kinderen. En dan bedoel ik niet lol maken in de vorm van vingerverf in je haar smeren of stiekem lachen om vieze poepwoorden. In de psychologieboeken die ik voor mijn studie lees staat het volgende over het opzetten van kinderstemmetjes bij de opvoeding van je kind: het klinkt wat schattiger, maar het maakt geen ruk uit. Je kind leert er niet meer of minder om wanneer je je kind aanspreekt met een stemgeluid een paar octaven hoger dan je kind zelf doet. Maar afgelopen zondag kwam ik een gezin tegen die deze boeken duidelijk niet in de kast heeft staan.
In de trein van Den Haag naar Haarlem ontvouwde zich voor mijn ogen een indrukwekkend schouwspel. Rechtstreekt uit de LOI reclame weggelopen zitten daar Wouterrr en Merelll met drie kleine kindertjes varierend in leeftijd van negen maanden tot vijf jaar. Rozijntjes werden tevoorschijn gehaald en kinderformaat banaantjes uit dezelfde tas. Tot daar nog niets bijzonders (mijn happentas wint daar zonde moeite van). Op het moment dat de ouders echter hun mond opentrokken, kon ik echt niet meer fatsoenlijk DS-en. Na een uitgebreide 'ik zie ik zie wat jullie allemaaaaaaaal niet zien' (sorry? Didn't realize I was involved in the game too?) begon de moeder -die alles overigens expres heel goed raadde en niet niet de kleuren 'purper' en 'kobaltblauw' noemde- met een piepstemmetje te vertellen dat ze een klein feestje hadden vandaag want Chiel was negen maanden geworden. De moeder keek daarbij of er een dagje Efteling op het programma stond. Het moet wel een heel bijzondere gewaarwording zijn om te ontdekken dat je kind groeit. Dat er vervolgens een heel arsenaal aan verjaardagsliedjes wordt gezongen kan ik mee leven. Toen het oudste kindje echter een aantal woorden in een zelfgemaakt liedje omhusselde spatte de zeepbel uiteen. Vader en moeder reageerde verbijsterd met een veel te hoog aardappelstemmetje: wat doe JIJ nou? Doe eens niet zo raaarrrh, dat vind ik wel een heel vrreemd liedje! Toen kindje nummer twee vervolgens op de bijtring van de jongste begon te stampen, vond papa dat naar eigen zeggen ook 'buitengewoon vrreemd' van de kleine uk.
De moeder probeerde de kinderen nog met een laatste redmiddel tot orde te brengen door een zelfgemaakt liedje. Vals en HARD zong ze zonder schaamte: 'Haarlem de Paarlem, Haarlem de Paaaaaarlem' bij het binnenrijden van het station. Ik trok een wenkbrauw op. Wannabe modelgezinnen. Eens opzoeken wat mijn boek daarover zegt....

Dag oma

Het is zover
ik ga op reis
weg, ver weg
onbekend waarheen
degene die ik lief heb verlaat ik
om degene die ik lief had terug te vinden.




Zo luidde de tekst op haar rouwkaart. Een tijd geleden zat ik samen met L. bij haar aan tafel te vertellen over onze lange reis. Geinteresseerd bekeek ze de foto's en voor het eerst deed ze een boekje open over vroeger. Over hoe koud het was op de boot van Indonesie naar Nederland. Hoe moeilijk de start hier was in een land dat ze niet kende. Maar hoe ze samen met opa sterk was en ze het zo weer zou doen, als ze de keus had. Samen. Ze zuchtte terwijl ze zei:' Ik mis die ouwe zo.'
Toen ze een paar weken later was gevallen had niemand verwacht dat het zo snel zou gaan. Ik belde mijn moeder: 'Oma mankeert niks, ze is helemaal in orde maar ze is wel erg moe'. De moeheid verdween echternniet en de dokter deed een bloedtest. Oma had leukemie.  Volgens de dokter een conditie waar ze nog prima mee kon leven maar oma dacht er anders over. Het was mooi geweest. Een paar uur nadat ze arriveerde in het ziekenhuis verliet ze deze aarde om terug te keren naar degene die ze al die tijd zo gemist had.
Ik kijk naar de kaart van Indonesie aan de muur. En ik denk aan hoe de laatste schakel tussen daar en hier vanaf nu zal voortleven in herinnering. Een herinnering die voor mij voor altijd tastbaar zal blijven, dankzij het mogen delen van onze reiservaringen in haar vaderland tijdens -achteraf gezien- de laatste maanden van haar leven. En ik zie het voor me. Oma, net als vroeger, kibbelend met opa. Maar dan daarboven kijkend naar ons. Lieve oma, ik zal u missen! Veel liefs van uw nonna voor u en voor opa en tot over heel heel heel veel jaar....