Sweet memories

Ik stop drie kleine zwarte dropjes in mijn mond en zuig erop. Ik blijf verrast over de sterke smaak ervan; vroeger nam ik er ook altijd teveel. Dat terwijl ik ze niet eens zo heel lekker vond. Maar stiekem pikte ik ze wel eens van het nachtkastje van m'n oma, of (en dat eigenlijk meestal) kreeg ik ze van opa. Pottertjes. Afgelopen week kocht ik voor het eerst zelf mijn eigen doosje. Hoe een specifieke smaak je weer helemaal terug kan brengen naar vroeger.
Als kind was ik vaak te vinden bij opa en oma thuis, het voelde als mijn tweede thuis ook al bleef ik zelden slapen. Ik denk dat van al die dagen daar mijn snoepverslaving zo is aangesterkt. Opa had ALTIJD snoep. Dropjes, groentjes, heetjes (van die Anta-flu dingen), pottertjes, pepermuntjes en pepermuntkussentjes. Nog redelijk verantwoord maar toch: het was snoep. En koffiesnoepjes niet te vergeten, altijd koffiesnoepjes. Mijn vriendjes en vriendinnetjes hadden er nog nooit van gehoord en ik was de enige van hen die het lustte. Het leuke was dat ik van opa eigenlijk altijd mocht snoepen. Ook wanneer ik net een heel bord heerlijk door oma klaargemaakte kip met rijst naar binnen had gewerkt. Nog steeds eet ik graag snoep na het eten.
Altijd aan de wandel met opa en oma, naar de markt, naar de blokker, de speelgoedwinkel en Milo, een tabakszaakje met tijdschriften en natuurlijk: snoep. Waar ik van oma niets meer kreeg omdat ik (terecht) al genoeg gehad had, stopte opa mij stiekem geld toe. Nog een extra zak snoep. Bij de speelgoedwinkel weer een knuffel. Nog meer herinneringen. Iedere maand naar de rommelmarkt oude troep kopen waar oma altijd de helft van het geld nog wist af te dingen. Klussen met alle restjes hout en rare onderdelen die opa dan weer had bewaard.
Mijn opa is er inmiddels niet meer, maar regelmatig denk ik hieraan terug. Door de smaak van pottertjes, dropjes of kip gemaakt met een recept van oma maar toch niet zo lekker. Ik hoop maar voor opa dat ze veel lekkere dingen in de hemel hebben.