Rust zacht...

Toen ik net op mezelf woonde vond ik het zo stil, dat ik twee nieuwe huisgenootjes bij mij in huis haalde. Als ik thuis was, waren ze lekker aan het knabbelen en liepen ze op mijn bank, in de kast of in de keuken. Als ik ze dan riep dan liepen ze (tegen beloning uiteraard) braaf weer het kooitje in. Helaas mocht ik dat gezelschap niet meer houden toen ik ging verhuizen, hoe erg ik dat ook vond. Geen geknabbel meer en geen trippelpootjes door de kamer. Geen springende Moes die ik regelmatig uit de gordijnen moest plukken en geen allesetende Pip die altijd het liefst naast m'n bord zat (of erin).
Maar sinds vandaag is ook het getrappel bij mijn ouders, waar ze sinds die tijd woonden, gehalveerd. Lieve Pip is er niet meer. Ze had kanker en was duidelijk al hoogbejaard. Hoewel twee jaar de gemiddelde leeftijd is van een ratje, had ik haar graag nog wat lekkere snacks gegund. Ik denk dat Moes haar nog veel meer mist dan ik, want Pip was met haar gewicht en grootte ook al twee jaar lang een warm kussentje voor Moes. Nu moet ze het zonder doen en heeft ze een surrogaat knuffeltje in haar kooitje.
Dag Dikkertje, Pippeltje, Pippie, Vreetzakje. Nog een laatste symbolische yoghurtsnoepje van mij en een likje van Moes speciaal voor jou...