Uit de oude doos

Kijk eens wat ik tegen kwam: Klein Myrletje pakweg 19 jaar geleden, inclusief 2 maal zo grote, favoriete 'Snoopy' knuffel. Jeugdsentiment (en toen was ze nog lief, etc)!

Pompoenperikelen

Ondanks het feit dat ik wel tijd had om uitgebreid pompoensoep te maken (...) heb ik een beetje verzaakt de afgelopen tijd wat interessant aangedikte verhalen te fabriceren. Want ik heb het druk. En dus liggen de prioriteiten onder andere bij goed eten (of je ouders voor een goede voorraad boodschappen te laten zorgen).
Momenteel bestaan de dagen voor mij uit werken of naar school gaan. Ik ben bijna op het punt dat ik de klanten wil vertellen over het gebruik van antidepressiva bij depressieve stoornissen, en ik tijdens mijn presentatie enkel nog informatie over het Gore Tex membraan over mijn lippen krijg.
Herfstvakantie kennen ze in Leiden niet. Daar laten ze de studenten 3 oktober helemaal volvreten met hutspot zodat ze de rest van het jaar geen vakantie meer nodig hebben. Maar: de beloning is in zicht.
Een deel van deze beloning wordt woensdag geconcretiseerd door middel van een 40% (!) korting personeelsavond bij de Bever Zwerfsport. Een deel van mijn kostbare vrije tijd heb ik geinvesteerd in het uitzoeken van de Mooiste Spullen. Bij deze is de vrees dat ik mijn eerste salaris rechtstreeks weer terug in de kassa zou storten gerealiseerd, erger nog: zelfs voor dit eerste salaris ontvangen is. Maar ik heb pompoensoep. Nu nog de tijd om het op te eten...

Tupperware party

Zenuwachtig lacherig schuiven de tupperware bakjes over de tafel. Ze willen het wel meenemen maar toch liever niet onder toeziend oog van de serveerster. Zorgvuldig wordt er afgewogen: 'Wil jij de truffels? De taartjes?' Mijn moeder lacht stiekem terwijl ze de truffels over tafel laat vallen. ' Dit zijn de laatste, hoor!'
Ik kijk het aan en sta toe dat er door mijn tante een bakje voor mij wordt gevuld. Met lichte schaamte merk ik op dat ik mij ook niet helemaal vrij voel van hebberigheid. Ik uit dit in een gulden middenweg en leef me uit op de bak met luxe thee. Mijn tante pakt nog een paar zakjes extra voor mij en ach, weigeren is ook zo sneu. Bovendien is nadenken met een truffel in mijn mond voor mij een vrijwel onmogelijke opgave. Zodra ik in aanraking kom met suiker dalen een aantal van mijn cognitieve functies rampzalig in capaciteit.
Mijn vader, voor wie dit hele High Tea gebeuren oorspronkelijk georganiseerd was, laat het allemaal over zich heenkomen. Maar hij heeft dan ook z'n handen vol met alle voorgedrukte cliche Abraham-cadeaus. Abraham-mokken, sleutelhangers, poppen en stressbaltieten of tietstressballen en andere toch stiekem wel heel originele cadeaus komen tevoorschijn. En hij lacht! Hoe kun je ook anders, met al dat heerlijke geba..eh, gezelschap!
Pap, nogmaals gefeliciteerd en bedankt voor je blije reactie op deze onverwachte verrassing!

Kippenhok-banaliteit

'Dat is NOOIT genoeg!' zegt mijn huisgenootje vol overtuiging terwijl ze een vierde fles rose in het winkelmandje legt. Voordat wij een pasklaar tegenargument hebben gevonden gooit ze onder het mom van Brabantse gezelligheid en een 'je kunt beter teveel hebben dan te weinig' nog een vijfde fles erbij. Je zal maar dorst hebben.

Ik aanschouw het gebeuren en gooi mijn enige bijdrage (= een salami-pizza) in het mandje. Stokbroden, drank en gezellige kaasjes worden afgerekend. Vanavond staat in een teken van (t)Huiseten met mijn huisgenootjes! In vrij korte tijd verandert mijn kamer in een banaal mini kippenhok gevuld met negen dames met een daarbijpassende alcoholconsumptie.
De gezelligheid groeit naarmate het aantal lege wijnflessen stijgt, en wij zitten allemaal he-le-maal op een lijn. Vanuit deze diepe verbondenheid zijn we het er ook helemaal over eens dat we dit snel nog eens over moeten doen. En dan is iedereen weg. In mijn naar rook stinkende rotzooikamer ben ik blij, blijer, blijst. Met mijn heerlijke plekje in dit heerlijke huis met op zijn tijd leipe, banale huisgenoten.

Partis de Tweede

Is ie niet GEWELDIG? Geboren op 8 oktober 2006, volgens de maker (= mam©) met 'veel geluk'. Tijdens de maak heeft ie met enige regelmaat alle hoeken van de kamer gezien van frustratie van een hoofd dat niet bleef hangen en ogen die scheef zaten. Maar hij is er, compleet met een semi-professionele propagandafoto. En voor alle fans (en ter bescherming van het meubilair van de maker): deze Partis gaat helaas niet in reproductie!

Wouw!

Bij het eerste rondje dat ik loop word ik al meteen hebberig. Mooie zachte winddichte veel te dure truien roepen mij toe. Gelukkig maar dat er meteen al een klant naar mij toekwam zodat ik niet in de verleiding kwam de halve winkel voor mijn eerstvolgende jaren aan salaris te reserveren. 'Is dit Gore-Tex?' vraagt een mevrouw van duidelijk welgestelde komaf. Ik heb geen idee, maar ik kan lief lachen.
Mijn eerste werkdag bij Bever Zwerfsport filliaal Womens Outdoor World (afgekort WOUW) in Amsterdam. Een winkel voor (Outdoor)Vrouwen, door (Outdoor)Vrouwen. Waar niks te koop is onder de €100,-, maar waar dat ook niet uitmaakt. Waar de mannen die de portemonnee beheren zeggen: 'Neem gewoon wat je leuk vindt.'
En wie ben ik om dat tegen te spreken? Dus ga ik vrolijk op zoek naar kwaliteitsjassen, -broeken, -truien en handschoenen. Na vandaag weet ik nog niet eens hoe de kassa werkt, maar wel waar alle klanten heengaan op vakantie. Fantastisch toch?
Volgende week mag ik weer. Dan is de wintercollectie binnen. Het is maar goed dat mijn personeelspas pas over een maand ingaat....