Primark

Voordat ik naar Schotland ging, had ik nog nooit van deze winkelketen gehoord. Zelfs toen ik er iedere dag voorbij liep had ik nog geen idee wat er allemaal te halen viel, want de oubollige kleding in de etalage leek bepaald niet uitnodigend. Maar dit kledingconcern met aantrekkingskracht categorie Ikea (= je komt altijd wel met IETS thuis) verdient het om helemaal ontdekt te worden. Na een enthousiast verhaal van een collega besloot ik ook een bezoek aan Primark te wagen, en er ging een wereld voor mij open. Het duurt ongeveer een uur voordat je je van de voorkant van de winkel naar de achterkant gewerkt hebt, wat weinig te maken heeft met de winkelgrootte, maar des te meer met het feit dat er ook nog 100 anderen zijn die ook graag goedkoop shoppen.
Gewapend tegen gillende meiden (of misschien is dat wel typisch Schots) met zwaaiende volle tassen en ellebogen stort ik mij vol overgave in de menigte, zoekend naar het laatste maatje 38. Vanwege de drukte zijn de paskamers meestal overvol maar ook daar hebben de meeste dames geen bezwaar tegen. Midden in het gangpad worden kledingstukken uitgetrokken en weer aangetrokken, en vervolgens niet al te elegant op de grond gesmeten. Volgens mij is het nog goedkoper om een nieuwe te laten maken dan het door een van de vele medewerkers weer in de rekken te laten hangen. Bijna alle tags spreken namelijk van 'made in Indonesia, India, China' en we weten allemaal dat een merkloos shirt van 1 pond waarschijnlijk niet gemaakt is uit liefdadigheid. Maar ja, wat aan de andere kant van de wereld is is niet hier en de Schotse dames hebben niet veel stof nodig.
Een klein nadeel: nog voor je de straat uit bent, heb je je vers aangeschafte outfit al bij tien andere mensen gezien. Onder de Primark-gebruikers worden dan betekenisvolle blikken uitgewisseld. Want goedkoop mag dan leuk zijn, aan anderen vertellen waar de outfit vandaan komt, is een regelrechte no go. En zo heeft alle hipheid toch zijn prijs.