Projectstress

Mijn periode in Glasgow was oorspronkelijk gepland rondom de start van een TMS (Transcranial Magnetic Stimulation) onderzoek bij patienten die als gevolg van een beroete dingen in een deel van hun visuele veld niet goed kunnen waarnemen (hemineglect). Interessant, toch? Helaas kreeg ik pas toen ik hier aankwam te horen dat het project aanzienlijk was vertraagd. Zo vertraagd zelfs, dat het mij waarschijnlijk niet meer gaat lukken om patienten te zien voor ik naar huis ga. Dat zal die patienten een worst wezen, maar mijn beursverstekkers dachten er anders over. Want ja, leg maar eens uit dat je zes weken geleden een beurs hebt aangevraagd voor een project en je nu pas weet dat het niet door kan gaan! Afgezien van dat hele feest had ik nu ineens geen onderzoeksonderwerp meer. Volgens mijn begeleider geen enkel probleem. 'We bedenken wel wat en voor je beurs is het vast geen eeeeenkel probleem', zo zei ze. Ze heeft er tot op de dag van vandaag geen idee van dat het mij vijf weken heeft gekost voordat ik uiteindelijk uitsluitsel kreeg dat ik mijn beurs kon behouden, op een voorwaarde: dat mijn onderwerp zoveel mogelijk moest lijken op het oorspronkelijke plan.
En dus moest ik zelf een experiment gaan opzetten, maar dan met studenten als proefpersonen in plaats van patienten. Wekenlang was ik vervolgens bezig met programmeren, ruzie maken met m'n touchscreen, en intern ruzie maken met m'n begeleidster. Want als er een ding was wat ze vooral NIET deed, was het begeleiden. In werkelijk alle opzichten moest ik het wiel opnieuw uitvinden, wat mij erg veel tijd kostte en frustraties opleverde (of ook kostte, het is maar net hoe je het ziet natuurlijk). Toen de tijd uiteindelijk daar was om mijn eerste proefpersonen te kunnen testen (na 8 weken!) vond iemand van boven blijkbaar dat ik nog een extra les moest leren. Mijn eerste proefpersoon bleek plots niet mee te mogen doen vanwege medicatiegebruik. Bij mijn tweede proefpersoon kapte de apparatuur ermee. Mijn derde proefpersoon kwam niet en toen ik vervolgens lichtelijk gefrustreerd enkele collega's om hulp vroeg -die ik nota bene zelf altijd uit de brand help- kreeg ik als antwoord: nee, aan zo'n soort experiment doe ik niet mee*. M'n vierde proefpersoon vond dat ook want die cancelde zijn afspraak na het zien van een demonstratiefilmpje en durfde spontaan niet meer!
Anyway, na al deze missers was het afgelopen woensdag ein-de-lijk raak en heb ik inmiddels 'al' 5 subjecten getest. Het is nog een boel werk te gaan maar het begin is, na negen weken, eindelijk zichtbaar! Heb ik nog 9 weken over om te werken aan een passende rTMS therapie voor m'n begeidster, die wel wat stimulatie kan gebruiken...

*Repetitive Transcranial Magnetic Stimulation (rTMS) wordt door sommigen als omstreden gezien omdat de lange termijn gevolgen nog niet voldoende in kaart zijn gebracht. Bij deze techniek geef je iedere seconde een puls aan het brein, in dit experiment voor 15 minuten. Hoewel we in dit experiment een lage intensiteit gebruiken, is er wel de bedoeling dat een klein deel van het brein daadwerkelijk 'onderdrukt' wordt in dit experiment. Afgezien daarvan vinden veel zeikerds -die mensen wel vragen 1 uur in de MRI te liggen- het irritant om 15 minuten stil te zitten en 'tikjes' op het hoofd te krijgen, want zo voelt het namelijk.