Het fietst!

Of was het nou vriest.....

Bankzaken

'Wegens administratieve redenen kon uw aanvraag niet worden voltooid', lees ik in de brief van de bank als reactie op mijn creditcardaanvraag. Of ik langs wil komen op mijn bankkantoor en daarvoor een duur 0900 nummer wil bellen. Ik wil beide niet want ik wil gewoon een creditcard, maar vol goede moed pak ik toch maar de telefoon. Een computerstem heet mij welkom en leidt mij door 100 keuzemenu's. Engels of Nederlands gesproken? Toets uw rekeningnummer in. Transacties beluisteren, overmaken van creditcard of bankpas? Ik blijf maar toetsen 'overig, overig, overig', want mijn ervaring heeft mij geleerd dat dit de grootste kans geeft tot het aan de telefoon krijgen van een medewerker. Tot ik ineens een computerstem hoor. 'Goedemiddag, waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik ben van verbazing even stil. Zij ook. 'Ik heb u niet gehoord', hoor ik daarna. Gehoord? denk ik bij mijzelf, dit zijn nullen en enen! Ik stamel vlug ' Ehhh ehh aanvraag creditcard!' waarna ik een pieptoon hoor. ' U wordt doorverbonden met afdeling Creditcardservice'.
Daar komt er een banktokkie bovenste klas aan de lijn. Ik leg uit wat er in de brief staat maar ze blijft volhardend vragen: ' Ja maar ehh om welke administratieve redenen gaat het dan mevrouw??' Nog een keer leg ik uit dat dat niet in de brief vermeld staat en dat ik daarom juist bel. ' Oh ja maarre als ik niet weet om wat voor iets het gaat ken ik het niet in orde maken he, het ken van alles zijn! Maarre...ik zie wel dat je in aanmerking komt voor een Young Professional pakket...'. Ik WIL geen Young Professional pakket, ik wil een CREDITCARD en zie mijn dure mobiele telefooncentjes langzaam wegtikken tijdens dit onbevredigende gesprek. Ik zucht. Blijkbaar is dit voor de mevrouw aan de andere kant van de lijn een teken, want ineens zegt ze: 'Nou ik weet het ook niet, ik verbind u wel door!' Ik hoor een klik en daarna is het stil. Doorverbinden? Ophangen zul je bedoelen! Gelukkig zit ik op mijn werk dus kan ik alleen maar een boze grimas trekken in plaats van de telefoon in tweeen breken. Opnieuw bel ik het dure 0900 nummer. Toets toets toets toets en daarna weer de computerstem. Dit keer ben ik voorbereid. ' Contactgegevens bankkantoor' zeg ik stellig, in de hoop eindelijk bij een meer administratieve tak terecht te komen. ' U wordt doorverbonden met een serivcemedewerker'. Dit klinkt beter. Er komt een aardige mevrouw aan de lijn en ik vertel haar dat ik graag een afspraak wil maken met mijn bankkantoor voor administratieve redenen. 'En welke administratieve redenen zijn dit dan mevrouw, dit kan natuurlijk van alles zijn!'
Ik bewaar mijn geduld. Blijkbaar zijn ze zelf niet bewust van de vaagheid van hun brieven. Na een goede tien minuten uitleg word ik doorverbonden met een bankkantoor dat EN vlakbij is EN op zaterdag open is. Het blijkt namelijk dat ik niet, net als vroeger, bij het bankkantoor bij mijn ouders in de buurt op bezoek moest, maar, dat ik gewoon bij ieder bankkantoor langs had kunnen komen. Het belletje was dus overbodig. Als ze dit soort informatie nou eens in de brief zouden zetten...
Als ik het gesprek bij de bank eenmaal achter de rug heb zeg ik tegen de medewerker dat ik graag nog een afspraak wil maken voor een ander gesprek. Bloedserieus kijkt hij mij aan en zegt:'Ja het is zaterdag, daarvoor kunt u het 0900 nummer beter bellen!' Drijfnat van de sneeuw zit ik tegenover hem, in het bankfilliaal waar de baliemedewerkers gewoon aan het werk zijn en waar ik de vorige keer naar doorverbonden ben.
De bank anno nu. Gewoon een beetje minder service, voor een boel meer geld.

IJskoud de lekkerste

Ik word eigenlijk nooit wakker voor de wekker gaat. Wanneer ik dus wel wakker wordt kan dat twee dingen betekenen. Een: de wekker is niet afgegaan, of twee: ik ben door de wekker heen geslapen. Het laatste gebeurt eigenlijk hoogst zelden, dus toen ik gisterochtend wakker werd, wist ik wel hoe laat het was. Namelijk te laat. Voor een double-check pak ik mijn wekker. Ik druk op alle knopjes maar het schermpje blijft zwart. Wanneer ik de lamp probeer aan te doen hoor ik een 'klink' van het lichtknopje, maar blijft het akelig donker. 'Lieverd, we hebben ons verslapen en volgens mij is de stroom uitgevallen', mompel ik slaapdronken.
In het donker proberen we ons een weg te vinden door het huis en proberen we diverse lampen en apparaten, maar niks werkt. Bijna breek ik mijn nek over een hongerige poes.Waar is dat verdomde noodpakket als je het nodig hebt? denk ik bij mezelf. Ik doe mijn kaarsen aan maar deze zijn ook (!) elektronisch en bijna leeg. Ironisch. IJskoud inmiddels kom ik erachter dat mijn laptops vrijwel allemaal leeg zijn en professorisch probeer ik via mijn telefoon het storingsnummer op te zoeken. Les 1: zorg dat je dit nummer altijd in je telefoon hebt staan voor het geval dat, vooral als de website waarop dit soort nummers staan niet werken op je telefoon. Met hulp van buitenaf (vind maar eens iemand die half 7 in de ochtend te bereiken is) ein-de-lijk een monteur op pad gestuurd toen de buurman een tel later aanbelde, ik bedoel, aanklopte, want de bel deed het niet...
Om een lang verhaal kort te maken: over drie kwartier gingen ze de straat openbreken, want hij had ook geen stroom en het was waarschijnlijk kabelbreuk. Dat is het beste wat je kunt hebben op maandagochtend: 3 mannetjes over de vloer die naast de straat ook je muur openhakken om nieuwe kabels aan te leggen, terwijl jij in je meest elegante flanellen pyama door het huis bibbert. Afijn, na 18 uur zonder stroom en een puinhoop later flikkerden de lichten weer aan en was ik als een kind zo blij. Douchen, internet, kachel aan, tv kijken, het was ineens allemaal weer mogelijk. Ik voelde mij alsof ik 2 weken op de hei had gekampeerd.
Dankbaarheid: soms is er maar een paar uurtjes kou voor nodig.

Het witte jassen effect

Als onderzoeker moet je flexibel zijn en overal voor open staan. Het credo is namelijk: als je toch lekker bezig bent, kun je je tijd maar beter zo goed mogelijk benutten. Dus toen het woord 'bloedprikken' viel slikte ik mijn zenuwen weg en schreef ik mij in voor een zogenaamde 'bloedprikcursus'. Daar wordt je dan in twee dagen helemaal klaargestoomd om eerst zonder en daarna met cerficaat met een naald in iemands arm te poeren, te hopen dat je een mooi bloedvat te pakken hebt en hop: weer extra data gecreeerd voor analyse.
Zenuwachtig vertrok ik naar mijn eerste cursusochtend, waar ik onder leiding van een aardige mevrouw na wat oefening alleen gelaten werd met een kunstarm met een hoeveelheid nepbloed analoog aan een halve polikliniek. Zo kun je dus wel even dooroefenen. Na deze oefensessie en een keer oefenen op een collega, werd mij medegedeeld dat ik de volgende ochtend op de prikpoli verwacht werd om een dagje mee te lopen, en dat ik daarvoor een witte jas aan moest.
Een witte jas. Een Echte Artsenjas. Die ik natuurlijk niet heb. En dus verscheen ik de ochtend erna met een witte labjas van een collega, maat 52, bij de prikpoli. Maar los van de maat, was de jas echt witter dan wit. En dat viel op. 'Mevrouw, waar kan ik de pinautomaat vinden?' 'Mevrouw, waar is de L-vleugel?' Mensen die je vragend aankijken. Ineens begreep ik waarom artsen altijd zo zelfverzekerd en rechtop rondlopen. Het is gewoon een vicieuze circel: als mensen je constant vragen stellen, wordt je vanzelf zeker van jezelf...waardoor je NOG vaker wordt aangesproken. Ik begreep meteen waarom artsen altijd zo snel lopen.
Na een dagje zelfverzekerd doen op de prikpoli en 15 venapuncties later liep ik weer door de gang terug met mijn 'prikdiploma'. Wederom vragende blikken. 'Mevrouw, hoe kan ik het beste naar de uitgang komen?' Eenmaal terug op de afdeling doe ik snel de witte jas weer uit en volledig anoniem wandel ik weer door de deur naar buiten. Heerlijk. Het witte-jassen effect: leuk voor even, maar duidelijk geen roeping gemist.

Voor de mensen die graag zouden willen weten waar mijn onderzoek precies over gaat, klik dan hier voor een interview met mijn begeleiders, gegeven voor het AMC Magazine. 

Nibbles dans Paris: Louvre

 

Natuurlijk moet er in Parijs ook wat cultuur gesnoven worden. Met Nibbles op transport uiteraard!

Nibbles dans Paris

In de Thalys (300 km per uur): hold on tight!

Nieuws uit Parijs

Omdat afbeeldingen meer kunnen zeggen dan woorden:

Joehieee!!!!

Paris shopping list

Nibbles goes Paris

Het baasje van Nibbles kreeg vandaag wel een heel lief kaartje met een pakje erbij. Bij het uitpakken bleek het een reisgids van niets minder dan Parijs. Leuk! Wat nog leuker is, is dat de gids over drie dagen al in gebruik mag. Want een lief vriendje heeft zomaar als verrassing een vijfdaagse trip naar deze schitterende stad geregeld! Nibbles is vast aan de voorbereidingen begonnen en kan net als zijn baasje niet wachten!

 

Nibbles meets Mexx

Hee sneakie, dacht je dat ik het niet in de gaten zou hebben als je in de tas zou kruipen! Ok ok, kom maar mee dan...

Ik denk niet dat Mexx interesse heeft in chocola Nibbles..maar volgens mij vindt je het niet heel erg om deze zelf te houden!

Nibbles (5)

Niet zo kijken, Nibbles...worteltjes zijn ook hartstikke lekker!

Nibbles (4)

Dat lijkt me niet echt een gepaste beloning voor een schoonmaaksessie, Nibbles...

Malie-kite

We huppelen samen naar het Malieveld en checken de wind: hopelijk staat er genoeg! Na een inspirerend bedrijfsuitje van L. kwam hij thuis met een wel heel bijzonder product. Nu heb ik vliegeren altijd wel leuk gevonden, maar het woord 'vliegeren' blijkt een belediging voor hoe hard het ding mij over het Malieveld sleurt (alleen als ik niet oplet, natuurlijk, want verder heb ik het prima in de hand).
Powerkiten. Het klinkt als een of andere afslankmethode -en het zou nog best zo kunnen werken ook. Met een vlieger, pardon, kite van 1,5 meter doorsnee is het met recht topsport. L. zwaait hem sierlijk door de wind en ik volg...dat probeer ik in ieder geval, want het is zo makkelijk nog niet! Na een uur vliegeren en twee blaren op mijn hand rollen we het gebeuren weer op. Na deze oefensessie, ben ik klaar voor Scheveningen!

Nibbles (3)

Wat doe je daar met die handschoen, Nibbles?! Oh, je wilt helpen schoonmaken...!

Kermiskonijn

Met z'n allen eventjes een zondags wandelingetje over de kermis: L, ik, en Mr. Nibbles omdat ie niet alleen thuis wilde blijven bij K&K. We hebben ons allemaal goed vermaakt!

      

Nibbles, geldverspillend konijn! Nee, we kunnen deze vriendjes niet mee naar huis nemen....En die suikerspin is voor mij!

Trotse tante

 

Stralend van trots zitten wij naast de eveneens stralende ouders op de bank. Dit kleine wondertje, Senna, slaapt ondertussen rustig door. Wat is ze mooi en lief! We praten over of ze meer op mama of op papa lijkt, over boertjes en flesjes, en haar enorme bos haar. Arm op arm gaat ze, zonder morren maar vooral met heel veel liefde.
Eenmaal thuis missen we haar meteen al! Dan maar even knuffelen met ons eigen harige kind .....
Welkom op de wereld lieve Senna!

Nibbles (2)

Nibbles, je kunt niet in mijn capuchon blijven wonen! K&K eten je heus niet op!

Nibbles

Sinds gisteren hebben we een extra bewoner op de Camphuys. Hoe hij hier kwam, is een raadsel. Ik zat op de bank en hoorde ineens iets in de gang.

And there he was!

Hij keek nogal verbaasd dus volgens mij was hij wat verdwaald, maar ja, ik kon hem natuurlijk niet weer de straat op sturen....
Na wat overredingskracht kon ik een goede foto van 'm maken.
Natuurlijk is een kennismaking met de huidige bewoners een vereiste. Alleen Kip vond ie nog een beetje eng...

Maar de vissen vielen meteen in de smaak. Nibbles, niet zo naar de vissen staren!

Superkip

Nog uitbuikend van een 'all-you-can-eat' sushi avond komen we thuis. Lampen aan, drankje pakken, op de bank ploffen met een poes erbij. Poes? Jullie hadden er toch twee? Op het moment dat ik mij realiseer dat ik Kip sinds onze binnenkomst nog niet gezien heb, roep ik haar. Normaal horen we een fractie later huppelende pootjes op het parket, maar nu blijft het stil. We staan op en roepen, kijken op geheime plekjes waar ze niet mag komen -en ook niet meer vandaan komt als je haar naam dan roept. Maar geen Kip. We zoeken en roepen door (de buren komen nog net niet met pakken kip aanzetten) maar dan dringt het tot ons door: ze is niet in huis!
Het enige raam dat altijd openstaat is die van de keuken, maar de vensterbank staat vol met basilicum. Ik bestudeer de plantjes als zijnde een forensisch specialist: er hangen geen haren aan. Toch steek ik mijn hoofd uit het keukenraam en kijk naar de tuin van de benedenburen. Het is donker en ik zie niks, maar dan hoor ik vanuit de huiskamer: ' Ze zit beneden!!'
Op onze sokken rennen we naar de benedenbuurman en stormen nog net het huis niet binnen. We weten beleefd uit te brengen: 'Onze poes in uw tuin' en de buurman mompelt: 'Ja, da ken best, ja...'. In de partytent vinden we vervolgens een bibberende Kip. Nadat ze bijna vier meter naar beneden was geflikkerd was ze bij de buren naar binnen gelopen en met niet al te zachte hand door de buurvrouw weer naar buiten gewerkt. En dat is wel wat anders dan de gebruikelijke prinsessenbehandeling van thuis. Ze heeft een schaafwond op haar bek en stevig vast nemen we onze avonturier weer mee naar boven. Na wat lieve woordjes en knuffels lijkt ze weer te kalmeren en zeggen we als een stel geschrokken ouders dat ze dat toch-echt-niet-meer-moet-doen! Maar voor het geval dat, laten we het raampje voortaan even dicht!

Klik hier voor onze bikkel

Opknappertje

Na een weekendje zwoegen en wat geld over de balk smijten is grootmoeders gevonden kastje een nieuw leven begonnen in onze hal, waar ook Jose Alejandro (onze wijlen Argentijse stier) in rust waakt over onze eigendommen. Lekker bezig!

 

Stofsport

Ga je naar de sportschool, blijf je hangen in de grofvuilhoop van de buren.
Bij een oud huis verderop (erfenisje?) zijn ze al weken bezig met allerlei oude spullen het huis uit te werken. Gisteren stond er weer een stapel en mijn oog viel meteen op een leuk kastje. Nu houd ik wel van een klusprojectje maar spullen weghalen uit de grofvuilhoop van een ander roept toch enige schaamte op. Zoekend naar de bijpassende laadjes van de kast kwam de buurman naar buiten. 'Zit er nog iets leuks tussen?' Wij wezen op het kastje en vroegen de meneer of hij wist waar de laadjes waren en of hij het erg vond als we even keken. 'Best, het zijn niet mijn spullen...'
Gemotiveerd door de buurman doken we de hoop in en systematisch werkten we alle zakken af. We vonden oude posters en kranten uit 1955, een tennisracket uit dezelfde periode en zeep, gemaakt in WEST Duitsland. Gaandeweg werd ik steeds enthousiaster en meer en meer schaamteloos. Helaas vonden we uiteindelijk maar 1 laadje, maar dat mocht de pret niet drukken. Het kastje moest mee. Stoffig en blij vertrokken we met onze sporttassen en antieke kastje weer naar huis. Op naar het volgend klusproject!

Goregasm

'Reload, reload!' roept L. opgewonden terwijl ik gespannen mijn pistool heen en weer schud. We halen de trekker over alsof het een lieve lust is, knipperen slechts 3 keer met onze ogen per 20 minuten en vermaken onze buren met ranzige zombiegeluiden gecombineerd met het gezellige 'RATATATATA' van onze vers-geupgrade automatic shotgun.
We hebben het voor elkaar om na 5 jaar eindelijk een stukje van de gamehall binnenshuis te brengen. Naast onze nummer 1 verslaving (airhockey) mochten we graag helemaal losgaan op een specifiek spel, met de nietsverhullende titel 'House of the dead'. Dit spel heeft maar 1 regel: zoveel mogelijk zombies neerknallen. Nadeel is echter dat het in zo'n gamehall best een prijzige aangelegenheid kan zijn omdat je deze game met zn tweeen speelt, en zie maar eens te weerstaan er nog een euri in te gooien als JIJ dood bent en je partner niet.
Maar dit is allemaal verleden tijd. Voor het eerst spelen we het ene na het andere level uit en worden we met de minuut competitiever. We maken wedstrijdjes voor de meeste treffers recht door het hoofd (= meeste punten) en bedenken allerlei strategieen om tot de allerhoogste puntencombo te komen: een Goregasm.

Ik kan het iedereen aanraden. Behalve misschien de omliggende buren....
Wie durft??

Jar of gold

De bel gaat. Wanneer ik open doe, staat daar de postbode met een pakketje. Beheerst neem ik het pakketje aan bedank hem. Rustig doe ik de deur dicht en dan ren ik naar de woonkamer. Ik slaak een vreugdekreetje en geef een ruk aan de verpakking. Op dit pakketje heb ik bijna drie weken gewacht! Onder mijn hand laat een scheur in het papier de verschillende kleuren al zien: felroze, blauw, groen, paars, geel. Een felrode dop met een wit lintje erom met opdruk:




Puur goud, gewonnen met een fotowedstrijd bij een van mijn favoriete winkels in Glasgow. Om nu, weer in Nederland, van te genieten.
Nieuwsgierig geworden? Klik hier om jezelf te kwellen, want ik deel niet!

Gorgeous Garden

 

Eindelijk is het zover. Na twee jaar hebben we 'een buiten'. De ruimte was er altijd al, maar tot dusver nog niet geschikt om lekker te gaan zitten. Maar nu, met mooie houtvlonders, bistrosetje en heel veel plantjes is onze buiten ineens een Buiten en kunnen we lekker Buiten zitten, eten, en een boekje lezen -terwijl we bij de benedenburen in de tuin kunnen gluren. En Gorge, onze nieuwe kleine huisgenoot, vindt de tuin ook helemaal geweldig. Laat die zomer maar komen (of eigenlijk, een paar graadjes minder graag)!

Naughty noodles

De afgelopen week stond in het teken van veel 'Goodbyes'. Goodbye voor mijn kickboksmaatje Chloe na vier maanden trouwe beuksessies, goodbye voor mijn bijna-naamgenootje en stagecollega Myrte (gevierd met het zelf maken van heerlijke sushi), en goodbye voor de rest van mijn collega's hier op de afdeling. Gisteren ging ik daarom met een aantal van hen eten bij noodlerestaurant Wagamama (vrij vertaalt: naughty child), gevolgd door een aantal gezellige drankjes in de stad. En kreeg ik daarbij ook nog eens een ontzettend super leuk en persoonlijk afscheidscadeau met Schots tintje!
Vanavond is mijn allerlaatste goodbye, toepasselijk samen met Luyken in de pub. En dan ben ik helemaal klaar voor de Schotse Hooglanden gevolgd door ons heerlijke eigen huisje. Aye!

Me last week in Glesga

Op dit moment is het 22 graden en lijkt de Schotse zomer begonnen. Wat een contrast met vijf maanden geleden, toen ik hier onder een dekentje met de kachel aan de sneeuwvlokken buiten zag vallen. Het is dan ook vooral het weer dat aangeeft dat ik hier nu mijn derde seizoen in ga. Voor de rest kan ik maar moeilijk zeggen hoe vijf maanden 'voelt' of hoe snel of hoe langzaam tijd kan gaan. Het gaat. Soms wat sneller, soms wat langzamer. En dan ineens -maar aan de andere kant ook weer helemaal niet plotseling- zijn er vijf maanden voorbij. Daarom TIJD voor een kleine compilatie!

Effe bijtanken

Kom je op je werk, stoot je zomaar je grote teen tegen een heliumtank!

Stroopleger

 

Al de hele week wilde ik iets 'leuks' doen. Gewoon weer even lekker met m'n handen bezig zijn. Helaas zijn mijn omahaakspullen al enige weken in Nederland en liggen mijn leesboeken stof te vergaren. Toen ik het idee om dan maar pannenkoeken te gaan bakken ook ten uitvoering had gebracht, wist ik het niet meer. Het was zes uur in de avond, pannenkoeken op, afwas gedaan. Hmmmmm.
Toen ineens kreeg ik het geniale idee om stroopsoldaatjes te gaan maken. Alles wat je ervoor nodig hebt is suiker (en als er iets is dat ik altijd in huis heb) en een beetje boter. Het enige wat je moet doen is de suiker laten carameliseren en dan een beetje boter erbij. Sim-pel, toch?
Nou...vier-pannen-in-de-gootsteen-en-2-uur later en slechts met 200 gram van een kilo suiker over wist ik het echt niet meer. Of de suiker smolt niet en ik had na 10 minuten gewoon nog steeds witte suiker, of de suiker met boter smolt wel maar werd niet bruin, en toen de boel een keer bruin werd zat het meteen loeivast aan de bodem van de pan. De laatste poging met een Hooooge pan, een 'How to caramelize sugar' Youtube video op de achtergrond en veel geduld werd eindelijk een geslaagde. Vijf met caramel volgegoten pijltjes en opgedroogde caremelslierten all over the place, inclusief in mijn haar en op mijn armen (?). Ach ja, en dan kan ik het natuurlijk niet laten om even lekker met een pan vol (hete, au...) caramel te spelen. Vergat ik daarna toch mooi even dat het spulletje wel warm blijft maar erg snel hard wordt, waardoor ik vervolgens nog 25 minuten nodig had om de pan weer schoon te krijgen.
Maar het resultaat mag er wezen hoor, kijk maar hier!