Appeltje voor de dorst

Een onbekend aantal dagen wachten en dit stukje schoonheidstechnologie staat te pronken op mijn salontafel/bank/keukentafel/tuintafel/collegebank!*
*doorhalen wat niet van toepassing is
Mijn ouders kwamen vandaag op bezoek, en na een middagje stadten kwamen we terecht in de computerwinkel. Voor een internetkabeltje. Aldaar viel ons -mijn- oog op de mooi uitgestalde stukjes techniek. Ik merkte bij mezelf een zekere gevoeligheid voor de steek-dit-formaat-maar-in-je-tas-laptops, vooral toen m'n moeder tegen m'n vader zei dat hij die 'ook maar erbij moest doen voor z'n dochter'. Ondanks dat dochterlief natuurlijk best graag een nieuwe laptop wil, vond zelfs zij dat wat te ver gaan. Uiteindelijk bleef het dan ook bij een internetkabeltje en een hoop speculatie. Dacht zij.
Thuis aangekomen na een suggestief onderweg-gesprek over laptops, begon paps rond te kijken op internet. En hij vond: een Apple Center op de grote markt in Haarlem. Of ik nog even wilde kijken. Kijken kan altijd, tenslotte? Vond dochterlief ook. Na vijf minuten vergapen in de Appeltjeswinkel vroeg de Appeltjesmeneer of hij ons misschien kon helpen.
'Wij willen graag een Macbook', zei m'n vader. Of we hem meteen mee konden nemen. Ik kon alleen maar heel schaapachtig kijken en nee, meteen meenemen kon niet. 'Geef dan je adres maar op'. Ik kon nog net murmelen 'Pap, weet je het zeker?', voordat de Appeltjesmeneer achter zijn Appeltjescomputer mijn eigen Oogappeltje ging bestellen.
En nu heb ik dus bijna mijn eigen Macbook. Sponsored by Pa&Ma©. En, dochterlief bekend: ze kan niet wachten!

Toppers

Ze is koel, soms ronduit koud. Op sommige punten kun je moeilijk hoogte van haar krijgen. En tegelijkertijd is dat ook haar grootste charme. Op het eerste gezicht ondoorgrondelijk. Hoog. Om precies te zijn: 4807 meter. En op 15 juli 2006 om 11:15 bereikte ik haar top! Ik heb het over: De top van de Mont Blanc!
(klik voor vergroting)

Negen dagen lang stijgen en dalen door het meest fantastische landschap dat je je kunt voorstellen. Steeds weer vingen we een glimp op van ons ultieme, letterlijke hoogtepunt van deze tocht, iedere keer vanuit een ander licht en zicht bekeken. Waar we begonnen in de bossen zagen we het landschap langzaam veranderen naar struiken, gras, steen, en uiteindelijk slechts sneeuw.
In die dagen teerde mijn lichaam slechts op just-add-water-pasta's, snickers, marsen, balisto's, en zo nu en dan een cup a soup. Slapen met een puntig stuk steen onder je ongewassen oksel. Haren die, na een week niet wassen, stoer rechtop blijven staan. Stijve knieen door belasting van het afdalen met een tas van +20 kilo. Maar: dit alles samen met een fantastisch gezelschap. Met veel plezier en gezelligheid en vastberadenheid om met zijn allen ons doel te bereiken.
Dus, het stuk steen werd weggehaald en de oksels gedeodoreerd. De haren samengebonden onder een doek en de knieen gebalsamtijgerd tot we zelf mentholdampen begonnen uit te ademen. En we gingen ervoor! Nu, weer thuis in mijn mooie nieuwe kamer, kom ik eindelijk tot rust. Ik slaap een gat in de dag en bekijk de foto's. En bekijk de foto's. En bekijk de foto's. Met in mijn gedachten de wetenschap dat ik de hoogste berg van West-Europa heb beklommen. Als de verbazing eraf is, ga ik het misschien zelf daarna echt geloven....