Van huis uit meegekregen

Als kind zijn je ouders je grootste voorbeeld. Ze zijn goed in alles en het enige wat je denkt is dat als jij net zo goed kunt knippen en plakken, je het later helemaal gaat maken. Gedurende je tienerjaren veranderd dat beeld en wil je alles behalve zoals je ouders worden. Ze hebben totaal geen smaak, snappen niet wat ECHT belangrijk is (ik bedoel, na 11 uur 's avonds wordt het ergens pas echt gezellig) en in plaats van je in fijn isolement op je kamer te laten zitten moet je tafel dekken.
?En dan, een aantal jaren later (en wijzer) begin je je ouwelui steeds beter te begrijpen. Ik houd niet van rommel, want thuis was het ook altijd netjes. Ik heb een zwak voor kaascroissantjes en duivenkater van de bakker. Maar niet alleen qua gewoontes, ook qua karakter heb ik meer van huis uit meegekregen dan ik vroeger ooit zou willen toegeven. En met name een eigenschap: mijn liefde voor elektronica. Ik geef mijn vader hier volledig de schuld van, want hij liet mij altijd enthousiast zien als hij iets nieuws had gekocht. Op mijn zesde zat ik al achter de computer geplakt, dus het is maar goed dat de iPhone net NA mijn kindertijd is ontwikkeld, anders had ik nu echt mooie jampotglazen gehad.
Er is echter een ding wat me, tot op de dag van gisteren niet zo heeft bezig gehouden, en dat is fotografie. Maar gisteren viel ineens mijn oog op een Mooie Foto. En ik dacht: waarom heb ik eigenlijk geen toestel om deze Mooie Foto's mee te maken? Terwijl mijn vader notabene vroeger fotograaf is geweest en dus per definitie een groot fan is van Mooie Foto's.
Gelukkig heb ik nog  een andere eigenschap waarin ik op mijn ouders (vader..) lijk: als ik iets wil hebben, wil ik het eigenlijk GISTEREN al in huis hebben. En dus is er, op volledig vertrouwen van paps, een echte spiegelreflexcamera aangeschaft - binnen een dag. Zo'n overduidelijk toeristengeval, waar ik vroeger mijn vader altijd om uitlachte. Maar tot ik de fijne kneepjes heb geleerd, houd ik het lachen maar voor me. Want eerst maar eens uitvinden of ik die Mooie Foto-skills ook van huis uit heb meegekregen....

BentOwl

Na wat online-inspiratie opgedaan te hebben wist ik van het weekend eindelijk hoe ik mijn bento eruit wilde laten zien. Na verscheidene rijstprutjes en fantasieloze groentenpakketjes (quote collega: 'Wat is dat? Ziet er niet zo heel aantrekkelijk uit..') besloot ik het erop te wagen eens een echt leuke bento te maken. In het weekend welteverstaan, want ik moest toch werken en mocht ik falen dan in ieder geval niet onder het oog van mijn collega's. Zo gezegd, zo gedaan. Met L.'s hulp hebben we er een (al zeg ik het zelf) behoorlijk schattig lunchpakketje uitgekregen. Toch dus jammer, dat mijn collega's er niet waren!

Ontspoord

Ik loop richting de trein op station Duivendrecht en zie direct dat het goed mis is. De trein is donker en er zijn welgeteld vijf mensen op het station, waaronder ik. Op m'n telefoon bekijk ik wat ik beter eerder had kunnen doen: alle treinstoringen van dat moment. Het zijn er twaalf, vrijwel allemaal op mijn traject. Ik probeer een creatieve reisroute te vinden zodat ik met zo min mogelijk vertraging toch thuis kom en spendeer een gereserveerd deel 'klaag-beltegoed' aan mijn moeder, die braaf met met mij meevloekt.

"Forensisme is het proces van het heen en weer reizen tussen de woongemeente en de werkgemeente. Een forens of pendelaar is een persoon die dit uitoefent."

Nou, met dat uitoefenen komt het in ieder geval wel goed. Gelukkig word ik bij thuiskomst altijd goed verzorgd en zeg nou zelf: met zo'n welkomstboodschap kun je moeilijk chagrijnig blijven!